Rozdział XIII

Otworzyłam powoli oczy. Leżałam na kanapie w garderobie, przy mnie kucała Lou.

-Spokojnie Ali, zaraz przyjedzie pogotowie.

-Jakie pogotowie?- byłam taka skołowana.

-Zemdlałaś, Louis złapał cię w ostatniej chwili-powiedziała i od razu wiedziałam, że była bardzo zdenerwowana.

-Gdzie są wszyscy?

-Wszystko się nico opóźniło, musieli wyjść na scenę. Tommo i Niall robili aferę, że poczekają do przyjazdu karetki ale w końcu odpuścili.

-Tutaj proszę wejść- usłyszałam głos Paula. Dziwne, chłopcy grają koncert a jego nie ma z nimi.

-Dzień dobry- lekarz od razu znalazł się przy mnie. -Co się stało?

-Zemdlała, ogólnie źle się czuje, ma gorączkę, ból gardła- Lou powiedziała od razu zanim jeszcze zdążyłam się odezwać. Lekarz zaczął mnie badać.

-Myślę, że musi pani pojechać z nami. Ta gorączka jest za wysoka, do tego omdlenie.

-Co?! Do szpitala?- panika zaczęła przemawiać przeze mnie. Ja nie chcę jechać do szpitala!

-Proszę się nie denerwować.

-Lou ja nie chcę jechać do szpitala.

-Ali to dla twojego dobra- blondynka przytuliła mnie i starała się uspokoić. Po chwili jechałam w karetce do jakiegoś szpitala w Dublinie. Tam od razu zawieziono mnie na salę i podłączono kroplówkę. Pobrano mi krew, zrobili mi prześwietlenie głowy (bali się pewnie, że uderzyłam się w nią gdy zemdlałam). Byłam taka zmęczona i przerażona. Jutro jest kolejne show a ja jestem w szpitalu. Muszę wystąpić. Nie mogę zawieść Zuzy. Leżąc na szpitalnym łóżku bałam się też, że nikt po mnie nie przyjedzie. Że będę tutaj sama... A w tym momencie samotność to ostatnia rzecz, która chciałam.

-Cicho Lou bo ją obudzisz!- usłyszałam Liama.

-Już obudził- otworzyłam oczy i się uśmiechnęłam. Kiedy ich zobaczyłam kamień spadł mi z serca.

-Jak się czujesz?- zapytał Niall. Widziałam, że się martwi.

-Już lepiej.

-Ale nas wystraszyłaś- powiedział z wyrzutem Louis. Właściwie dopiero teraz do mnie dotarło ile osób przyszło. Był Niall, Liam, Louis, Zayn, Lou, Tom, Josh, Paul, Eleanor (nie wiem jak to możliwe, że wcześniej jej nie widziałam, musiała przyjechać w środku koncertu)... Nie było tylko JEGO.

-Sorry, że tak długo ale musiałem po drodze pozować do chyba stu zdjęć- nagle do sali wszedł Styles trzymając w ręce 4 kawy. Moje serce od razu przyśpieszyło co dało się usłyszeć przez aparat do którego byłam podłączona. Harry na mnie spojrzał ale szybko odwróciłam głowę w stronę Nialla.

-Był już u ciebie lekarz?- zapytała Lou.

-Nie, jeszcze nie. Czekają pewnie za wynikami badań.

-Matko ile tu ludzi!- powiedział lekarz, który jak na zawołanie wszedł do sali. -Proszę natychmiast opuścić ten pokój, jest tu was za dużo- po chwili zostałam tylko ja, lekarz i Lou, która się uparła, że zostanie ze mną. -Są już wyniki pani badań.

-I?

-Ma pani grypę- wow, tego sama się domyśliłam.

-Czyli mogę już stąd wyjść.

-Wolałbym aby została pani co najmniej do jutra. Podamy pani jeszcze kilka kroplówek. Zaczniemy podawać antybiotyk. Nie jest pani uczulona na żadne leki?

-Ja nie mogę zostać do jutra! Jutro mam koncert!- zdenerwowałam się, nie chciałam zostawać w szpitalu. Miałam głupią grypę, nic więcej.

-Proszę się nie denerwować. Jeśli się pani uprze możemy panią wypuścić na własne żądanie, jednak powinna pani teraz odpoczywać.

-Nie mam czasu na odpoczynek- lekarz spojrzał na mnie z dezaprobatą.

-Ali, nie denerwuj się, słuchaj lekarza- Lou siedziała obok mnie i starała się dodać mi otuchy.

-Zdrowie jest najważniejsze- dodał lekarz.

-Wiem ale ja muszę…

-Musisz być zdrowa.

-Poza tym niestety to nie wszystko- powiedział lekarz.

-Słucham? Jestem na coś jeszcze chora?

-Ma pani anemię, dosyć silną.

-Anemię? Przecież dobrze się czuję- może byłam ostatnio nieco osłabiona ale przecież anemia nie jest groźna.

-Podejrzewam, że jest to związane z pani trybem życia. Nie wydaje się pani, że musi pani nieco zwolnić? Z tego co mówili pani przyjaciele prowadzi pani ostatnio bardzo niezdrowy tryb życia- spojrzałam się z wyrzutem na Lou, zdrajczyni coś nagadała lekarzowi a później razem z całą resztą udawali, że wszystko jest okej.

-Nie mogę zwolnić, proszę mi zapisać jakiś tabletki bo ja nie zostanę w szpitalu. Mam jutro koncert!- nie dopuszczałam do świadomości tego, że mogę tu zostać.

-Nie może pani śpiewać, no chyba, że chce pani to zrobić ostatni raz. Pani nie rozumie powagi sytuacji, może pani stracić głos i wtedy już nigdy nie śpiewać, gardło już jest w złym stanie. Kiedy pani to zlekceważy może pojawić się ropne zapalenie, do tego dojdzie terapia sterydami...- ten lekarz przesadzał, na pewno podkolorował to wszystko.

-Nie, to pan nic nie rozumie, ja muszę...- przerwałam totalnie niegrzecznie lekarzowi a mi przerwała Louise.

-Ali! Może i wyjdziesz sobie stąd na własne żądanie ale na pewno nie wystąpisz jutro! Chcesz się wykończyć?- Lou się zdenerwowała.

-Ale...

-Nie ma ale. Dzwoń do Jessici niech dzwoni do szefostwa nich załatwią kogoś na jutro i pojutrze- podała mi telefon, wiedziałam, że się wkurzyła, nigdy jej takiej nie widziałam. Normalnie typowa mamuśka. -Panie doktorze, przez ile dni powinna wypoczywać i nie śpiewać?

-Tydzień.

-Nie, nie zgadzam się. 28 jest koncert w Sunderland i ja muszę tam wystąpić. To jest za 5 dni, przecież przejdzie mi do tego czasu.

-Dobrze za 5 dni może pani śpiewać ale proszę bardzo się oszczędzać. Skoro nie chce pani zostać do jutra wypiszę zaraz receptę. Zapiszę pani coś na anemię, dokładnie napiszę co jak brać, dodam kilka wskazówek co do odżywiania. Za dwa tygodnie proszę się udać na badania kontrolne, lekarz powinien powiedzieć pani jak wygląda cała sprawa z anemią.

-Dobrze, zrobi wszystko co jej pan doktor powie- Lou robiła za mojego adwokata. Lekarz wyszedł a ja wybrałam numer do Jessici. Poinformowałam ją o całej zaistniałej sytuacji. Kobieta zmartwiła się i postanowiła przyjechać jutro do mnie mimo iż nie miałam na to ochoty. Obiecała, że rozmawiając z "górą" i informując ich o mojej chorobie jeszcze raz poprosi o moje wolne. W drodze do Nialla jechałam z nim i Harrym. Styles prowadził a Niall siedział ze mną z tyłu. Przeze mnie wszyscy postanowili się wynieść z domu bo nikt nie chciał się zarazić. Lou bała się o Lux, Liam też czuł się kilka dni wcześniej "niewyraźnie". Zayn, Sandy i Josh też się wynieśli bo ich o to prosiłam jeszcze w szpitalu. Najdłużej opierał się Louis i Eleanor. Postanowili, że zostaną do rana i wtedy sami zdecydują czy zostaną czy nie. Jedyną osobą z którą nie rozmawiałam był Harry i właściwie sama nie wiedziałam czy zostanie czy nie. Po drodze do domu pojechaliśmy jeszcze do apteki. Niall wziął moją receptę i poszedł zostawiając nas samych.

-Jak się czujesz?- zapytał brunet.

-Nie musisz udawać, że cię to obchodzi- powiedziałam chłodno. W mojej głowie ciągle krążyły jego słowa: To jej wina.

-Okej, mogę się nie odzywać- uciął ostro.

-Zostajesz?

-Nie wiem.

-Wolałabym, żebyś pojechał z resztą- byłam na niego niewyobrażalnie zła. Irytował mnie.

-W takim razie zostanę- uśmiechnął się sztucznie. Chciał mi zrobić na złość.

-Szkoda.

-Co szkoda?- zapytał wsiadający Niall.

-Nic- odpowiedzieliśmy razem. Dalszą część drogi przegadałam z blondynem o tym kto mnie zastąpi. Horan uspokoił mnie tym, że wykonał już kilka telefonów i załatwił jakiś młody, irlandzki zespół w którym na gitarze gra kolega jego kuzyna. Gdy dojechaliśmy do domu Nialla, wzięłam szybki prysznic, zażyłam wszystkie tabletki  i poszłam spać. Następnego dnia po moich długich prośbach Eleanor z Louisem wyprowadzili się. Nie było sensu by zostawali tu i się mną zajmowali i przeziębiali. Siedziałam otulona kocem, piłam herbatę i oglądałam z Niallem jakąś kreskówkę. Po chwili dołączył do nas Harry:

-Dzisiaj impreza, pamiętasz?- zapytał brunet.

-Pamiętam, właśnie Ali, ja przyjdę najszybciej jak się da- Niall był taki kochany.

-Nialler, spokojnie, możesz być nawet do rana, ja i tak pójdę wcześnie spać. Jestem duża nie musisz mnie niańczyć. Czuję się lepiej niż wczoraj więc możesz z czystym sumieniem zaszaleć.

-Jesteś pewna?

-Jasne- szczerze mówiąc nie chciałam być sama, ale Niall zasłużył na chwilę relaksu i radości a nie wiecznego zamartwiania się biedną Ali.

-Sam nie wiem...

-Kurde Niall nie przesadzaj. Ona nie umrze jak ją zostawisz na kilka godzin samą- Styles wypowiadając każde słowo gapił się prosto w moje oczy. Muszę przyznać, że widział co zrobić by coś w środku mnie zabolało.

-Harry ma rację, idź z nim na imprezę- starałam się zachować twarz i nie pokazać jak bardzo dotknęły mnie jego słowa. Spojrzałam się na blondyna i uśmiechnęłam dając mu do zrozumienia, że jestem dużą dziewczynką.

-No dobra ale gdyby się coś działo to dzwoń do mnie, Lou, Harrego czy nawet Zayna choć nie gwarantuję, że odbierze.

-Spoko- w tym momencie zadzwonił mój telefon i Niall od razu rzucił się by zobaczyć kto dzwoni.

-Uuuu, Patricio!

-Daj to!

-Halo?- Horan odebrał- Niall Horan. Nie, nie ja ciebie pobiłem, tak, jestem ten fajny. Ali? Jest chora, możesz spróbować ją pocieszyć- wyrwałam mu telefon z ręki.

-Halo? Pato?

-Ali?

-Sorry za niego.

-Spoko- Patricio śmiał się- Jesteś chora?- jego głos spoważniał.

-Niestety tak.

-Na pocieszenie przytulam cię w myślach- spojrzałam się na Stylesa, który tak jak myślałam gapił się na mnie tym swoim przerażającym wzrokiem. Nagle naszła mnie chęć na wkurzenie Harrego.

-A ja w podziękowaniu daję ci buziaka- mina Stylesa w tym momencie była bezcenna. Gdyby ktoś obserwował nas z boku pomyślałby że Harry jest o mnie zazdrosny.

-Dziękuję, nie mogę się doczekać kiedy się spotkamy piękna.

-Ja też- w tym momencie ktoś zadzwonił do drzwi i podejrzewałam, że to Jessica- Niestety muszę już kończyć- powiedziałam ze smutkiem.

-Szkoda. Do usłyszenia.

-Pa- powiedziałam i się rozłączyłam. Słyszałam jak Niall wita się z kobietą.

-Niech pani wejdzie. Harry chodź!

-Nie, my pójdziemy na górę. Chodź Jess- wiedziałam, że powinnam przedstawić jej Harrego ale nie miałam na to ochoty dlatego Jessica zrobiła to sama po czym poszła za mną do góry.

-Usiądź, chcesz coś do picia?

-Nie, dziękuję. Ali od razu przejdę do konkretów. Twoja choroba nieco skomplikowała nam sprawy. Na szczęście Niall załatwił już kogoś na dziś i jutro jednak 28 musisz wystąpić, nie ma innej opcji.

-Jasne, lekarz nie za bardzo chciał się zgodzić ale powiedział, że jak będę się oszczędzać to powinnam dać radę.

-Świetne. Druga sprawa, jutro dowiem się czy dadzą ci wolne ale jak już powiedziałam teraz wszystko się nieco skomplikowało i na twoim miejscu nie nastawiałabym się pozytywnie.

-Ale ja muszę...

-Wiem ale kontrakt jest taki a nie inny i nie masz nic do gadania- Jessica spojrzała na mnie i widząc jak źle się z tym czuję zmieniła nieco ton głosu na łagodniejszy i bardziej pocieszający. -Wiem, że to brzmi brutalnie ale tak w tym świecie jest na początku, z czasem będzie łatwiej.

-Mam nadzieję.

-Zobaczysz, że mam rację. Jeśli wytrzymasz  teraz to później będzie jak z górki. Okej, kolejna sprawa. W przyszłym tygodniu nagrasz Torn i będziesz to śpiewać na trasie. O szczegółach napiszę w mailu.

-Właśnie, apropo maila. Chyba muszę go zmienić- wypaliłam szybko, ignorując informację, która właśnie została mi przekazana.

-Dlaczego?

-Bo ktoś wysłał mi bardzo obraźliwego maila a skoro zrobił to raz to pewnie zrobi kolejny. A ja nie zamierzam czytać takich rzeczy na swój temat.

-Dobrze, to zróbmy to teraz- tak jak powiedziała Jess, od razu założyłam nową pocztę. Pokazałam jej też tego maila, choć na Jess nie zrobił on aż takiego wrażenia jak na mnie, może dlatego, że to  mi życzono śmierci a nie jej i to mnie uważa się za dziwkę... Nie zamierzałam się jednak wdawać z nią w żadne kłótnie, które niczemu nie służyły i nie miały sensu. Dalsza część jej odwiedzin przebiegała raczej dość sztucznie i sztywno dlatego właściwie cieszyłam się gdy wyszła a ja mogłam się położyć i w spokoju obejrzeć zaległe odcinki seriali. Później Niall zawołał mnie na obiad, który przygotował czyli zamówił z jakiejś restauracji w Dublinie. W trakcie gdy ja jadłam on i Harry szykowali się na koncert i gdy dokańczałam posiłek podjechał po nich samochód, wyszli i pojechali na koncert. Wiedziałam, że resztę dnia spędzę sama bo najpierw mają koncert a później idą na imprezę. Mimo iż następnego dnia był zaplanowany ostatnie show wszyscy mogli zaszaleć bo zaczynał się on dopiero o 21. Gdy zostałam sama posprzątałam po sobie, następnie pisałam z dziewczynami na facebooku, porozmawiałam z mamą i Klaudią. Oczywiście nie obyło się bez kolejnych rewelacji o tym, że byłam w szpitalu bo zasłabłam dlatego, że jestem w ciąży a ojcem dziecka jest Harry lub dlatego, że byłam nieuleczalnie chora a chłopcy mnie zatrudnili, ponieważ się zlitowali. Było tego o wiele więcej ale nie miałam siły ani ochoty tego czytać. Wieczorem wzięłam prysznic, zrobiłam sobie tosty z serem, szynką i pomidorem a następnie "włamałam" się do pokoju Horana i "ukradłam" jeden film z jego kolekcji. Myślałam, że uda mi się go odtworzyć na odtwarzaczu DVD, który stał pod wielką plazmą w salonie ale mimo piętnastominutowej walki nie udało mi się go uruchomić i musiałam zadowolić się moim laptopem. Mniej więcej w połowie filmu poczułam się gorzej, zaczęły przechodzić mnie dreszcze i było mi zimno dlatego zrobiłam sobie małą przerwę i poszłam po tabletki przeciwgorączkowe. Gdy film się skończył umyłam jeszcze zęby, sprawdziłam czy drzwi wejściowe są dobrze zamknięte, odpisałam Niallowi po raz setny, że wszystko okej i położyłam się spać. Gdy zasypiałam byłam bardzo niespokojna, sama w tym wielkim, pustym domu... Jednak wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to będzie najgorsza, najdłuższa noc w moim życiu...

***

Czyjś krzyk wyrwał mnie ze snu. Otworzyłam oczy, było ciemno. Odblokowałam ekran komórki, którego blask mnie totalnie oślepił i chwilę mi zajęło zanim zobaczyłam która jest godzina, a była 1:36 w nocy. Początkowo nie zorientowałam się w całej sytuacji i myślałam, że obudziłam się tak po prostu, bez żadnej przyczyny. Jednak po chwili zrozumiałam co mnie obudziło. Już nie byłam w domu sama a krzyk wcale mi się nie przyśnił, należał on do kobiety... Raptownie usiadłam na łóżku przez co zadźwięczało mi w uszach ale po chwili wytężyłam słuch by upewnić się, że nic mi się nie przesłyszało. Po chwili usłyszałam cichy jęk dobiegający zza ściany, z pokoju Harrego. Po chwili jęki stawały się coraz częstsze i głośniejsze. Harry był w swoim pokoju i uprawiał z kimś seks. Dziewczyna z którą był była bardzo głośna, stawała się coraz głośniejsza... Krzyczała jego imię, prosiła o więcej... Nie mogłam tego słuchać. Moje oczy zaszły łzami, nie wiedziałam co mam zrobić. Nie chciałam jej słyszeć, ich słyszeć. Harrego, który zranił mnie już na tyle różnych sposobów ale to co zrobił teraz przekroczyło wszelkie granice... Ja się w nim zakochałam a on pieprzył się z inną w pokoju obok... To było nie do zniesienia. Wstałam z łóżka i od razu wybiegłam z pokoju. Pobiegłam na dół, prosto do holu, chciałam wyjść z tego domu, jednak to wiązałoby się z powrotem na górę po jakieś ciuchy a tego nie chciałam. W domu panowała cisza więc głośne jęki dobiegały też na dół. Chciałam to jakoś zagłuszyć więc włączyłam głośno telewizor i skulona usiadłam na dywanie. Kołysałam się w przód i w tył, głowę miałam spuszczoną. Było mi zimno, wybiegłam z pokoju ubrana jedynie w cienką piżamę, bez skarpetek, kapci, szlafroka... czegokolwiek. Byłam zdenerwowana, cała się trzęsłam i mimo, że próbowałam pohamować łzy one ciągle spływały po mojej twarzy mocząc mi piżamę. Tak bardzo bolało mnie to, że on tam jest z jakąś kobietą... A mnie miał w dupie do tego stopnia, że nie martwił się czy usłyszę jak się pieprzy czy nie. Minuty wydawały mi się być wiecznością... Nawet nie wiedziałam ile już tak siedziałam, nie wzięłam telefonu, nie umiałam przestać słyszeć tych dźwięków... Miałam wrażenie, że wpadłam w jakiś amok. Siedziałam, kołysałam się i bezustannie płakałam. Cała dygotałam, żadne bodźce z zewnątrz do mnie nie dochodziły, nie zorientowałam się nawet, że Styles wszedł do salonu i gapi się na mnie. Ocknęłam się dopiero gdy wyłączył telewizor. Wtedy jak za pomocą magicznego pstryczka poderwałam się na równe nogi, szybko się rozejrzałam i nie dojrzałam nikogo oprócz niego...

-Jesteśmy sami- powiedział a ja spojrzałam na niego, stał w bokserkach i czarnym t-shircie, był pijany, bardzo, nigdy go takiego nie widziałam. Następnie spojrzałam mu w oczy i dostrzegłam w nich coś czego się bałam, były takie dzikie, groźne, wypełnione ekscytacją, jak wtedy gdy bił Patricia, źrenice miał strasznie rozszerzone, gdy na mnie patrzył nie wiedziałam czego się spodziewać, bałam się i to cholernie. Otarłam szybko łzy z policzków i instynktownie zwiększyłam odległość między nami- No powiedz coś!- rozkazał mi. Ja nie zamierzałam nic mówić, tylko odwróciłam się i zaczęłam biec do pokoju. Myślałam, że Styles da mi spokój ale on wpadł na inny pomysł. Gdy byłam na schodach szarpnął mnie za rękę, a ja gwałtownie się odwróciłam wpadając prosto w jego ramiona. Nie chciałam go dotykać ale przede wszystkim nie chciałam by on dotykał mnie. Nie pachniał tak jak zwykle, czułam zapach papierosów wymieszanych z jego perfumami, alkoholem i jego zapachem, z jego potem...

-Puść mnie, to boli!- krzyknęłam kiedy zacisnął swoje dłonie na moich nadgarstkach i napierając swoim ciałem na moje przycisnął mnie do ściany.

-Chciałabyś być na jej miejscu, jej się podobało, urządziłem ten mały pokaz dla ciebie skarbie- wyszeptał mi do ucha. -Chciałabyś żebym cię dotykał.

-Zostaw mnie!- próbowałam się wyrwać ale nie miałam siły, byłam osłabiona i najzwyczajniej w świecie on był silniejszy.

-Nie zaprzeczaj! Powiedz, że tego chcesz! - warknął mi do ucha. Następnie odsunął się nieco i przejechał kciukiem po mojej dolnej wardze, wtedy ja pod wpływem adrenaliny zrobiłam coś o co się sama nie podejrzewałam. Nie wiem skąd wpadłam na takie pomysł ale z całej siły ugryzłam Harrego w palec. On zaczął krzyczeć z bólu i mnie puścił dzięki czemu rzuciłam się do ucieczki. Wbiegłam na górę i spojrzałam się za siebie, Styles już oprzytomniał i zaczął mnie gonić. Gdy dopadłam do klamki od drzwi mojego pokoju, szybko ją szarpnęłam weszłam do pokoju, zatrzasnęłam drzwi i w ostatniej chwili je zakluczyłam. Wtedy Harry zaczął szarpać klamkę, po chwili jednak przestał i nastała cisza. Minęło kilka minut i zaczynałam już myśleć, że Styles poszedł do siebie jednak myliłam się.

-Otwórz!- krzyknął a ja odskoczyłam od drzwi.

-Zostaw mnie w spokoju!

-Otwórz te cholerne drzwi!- chłopak uderzył w nie z całej siły a ja byłam coraz bardziej przerażona.

-Harry, proszę... Uspokój się...Błagam.

-Jak mam się kurwa uspokoić jak robisz ze mnie durnia? No jak kurwa?- przestał krzyczeć ale nie uspokoiło mnie to nawet w najmniejszym stopniu.

-Nie wiem o co ci chodzi- nie wiem czy wdawanie się w dyskusje z pijanym facetem, na dodatek agresywnym było dobrym pomysłem.

-Ty nie wiesz o co mi chodzi? To ty mącisz mi w głowie, nie wiem co mam robić... Mącisz mi w głowie, w życiu a ja nie umiem sobie z tym kurwa poradzić.- totalnie mnie zatkało, usiadłam na łóżku w bezruchu i nasłuchiwałam co się dzieje, jego słowa były takie dziwne, myślałam, że coś jeszcze powie ale Harry już się nie odezwał. Po kilkunastu minutach usłyszałam trzask drzwi od jego pokoju co mnie nieco uspokoiło.

What hurts the most 

Położyłam się na łóżku i obrazy z tej nocy przelatywały mi przed oczami z prędkością światła. Seks z jakąś dziewczyną- Chloe? Nie, jeśli wróciliby do siebie ona zostałaby z nim, w łóżku. To musiała być jedna z uczestniczek imprezy, może fanka? Ale czy Styles mógł tak wykorzystać zakochaną w nim fankę. Miałam nadzieję, że nie. Te słowa, że zrobił to dla mnie, że przespał się z nią by mi zrobić na złość, by mnie wkurzyć? Modliłam się by to wszystko było spowodowane tym, że Harry był pijany. Każde słowo, każdy gest to alkohol przemawiający przez niego. Starałam się też przekonać samą siebie, że już nigdy mnie nie skrzywdzi ani fizycznie ani psychicznie. Jego ostatnie słowa, że mące mu w głowie- nie wiedziałam o co mu chodziło... Nie spałam całą noc, rozmyślając i dręcząc się tym wszystkim. Zasnęłam dopiero o 6 rano gdy na zewnątrz było już całkiem jasno. Nie spałam jednak długo, bo o 9 Niall postanowił sprawdzić co u mnie słychać a gdy miałam zamknięte drzwi, przestraszył się i zaczął w nie energicznie uderzać. Gdy zapytał dlaczego byłam zamknięta nie opowiedziałam mu prawdy, wymyśliłam jakąś głupią historyjkę na poczekaniu. Horan we wszystko uwierzył i powiedział, że w ogóle nie wrócił na noc do domu bo przeholował z alkoholem i o północy był już w drodze do hotelu w którym zatrzymała się reszta. Paul na niego nakrzyczał, że jest nieodpowiedzialny ale nic z tego nie pamięta bo urwał mu się film i ochroniarz musiał go odwieźć do hotelu by reszta miała na niego oko. Paul bał się, że ja chora nie dam sobie z nim rady. Ironią było to, że inny członek tego zespołu jakoś tutaj dotarł i wtedy byłam naprawdę w opałach. Około 11 wstałam, ubrałam się i nałożyłam delikatny makijaż by zamaskować nieco zmęczenie i chorobę. Dzięki Bogu gardło przestawało mnie boleć, a mimo niewyspania czułam się też silniejsza. Tabletki zaczynały działać. Gdy Horan wziął prysznic, razem zaczęliśmy szykować śniadanie ale właściwie w ogóle nie rozmawialiśmy, przez co ja ciągle myślałam o Harrym. Gdy ja skończyłam robić jajecznicę a Niall kanapki usiedliśmy przy wielkim stole w jadalni i zaczęliśmy jeść nasze "spóźnione" śniadanie- zegar pokazywał już 12:03.

-Hej- jego głos był jeszcze bardziej zachrypnięty niż zwykle.

-Cześć, siadaj z nami. Weź tylko przynieś sobie talerz- powiedział Horan a ja znieruchomiałam. Po tym wszystkim mamy sobie razem jeść śniadanie, tak po prostu? Po chwili Styles usiadł i zaczął nakładać jajecznicę. Jak gdyby nigdy nic.

-Ali jedz- Niall zauważył moje dziwne zachowanie. Ale ja nie byłam w stanie nic przełknąć. Harry spojrzał mi prosto w oczy i wtedy nie wytrzymałam.

-Nie jestem głodna- wzięłam swój talerz, szybko wyrzuciłam jego zawartość do śmieci, umyłam go i mimo moich szczerych chęci by zrobić wszystko naturalnie właściwie pobiegłam a nie poszłam do pokoju. Tam próbowałam się uspokoić a gdy zadzwonił telefon serce podskoczyło mi do gardła a ja sama prawie spadłam z łóżka. Dzwoniła Jessica. Nasza rozmowa nie trwała nawet minutę. Zakomunikowała mi tylko, że nici z wolnego na ślub Zuzy, mam wtedy koncert na którym będę czy tego chce czy nie. Gdy się rozłączyłam zaczęłam płakać a właściwie to ryczeć. Nie wiedziałam jak mam powiedzieć o tym przyjaciółce, liczyła na mnie a ja zawiodłam. Nic nie szło po mojej myśli. Czułam się kompletnie do niczego. Przez ostatnie kilka dni wylałam więcej łez niż przez całe moje życie. Nie wiedziałam nawet, że można aż tyle płakać. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi, wzięłam chusteczkę i szybko otarłam twarz, było to raczej bezsensowne zachowanie bo i tak było widać, że płaczę.

-Proszę- powiedziałam. Oczywiście to był kolejny błąd. Byłam przekonana, że to Niall ale do pokoju wszedł Harry. Gdy podszedł nieco bliżej ja zeszłam z łóżka by przestrzeń między nami była jak największa.

-Dlaczego płaczesz?- nawet na niego nie patrzyłam. Nie mogłam. -Uciekłaś przede mną, jak tylko wszedłem do jadalni ty uciekłaś. Ali, spójrz na mnie.

-Nie mogę- szepnęłam.

-Dlaczego? Boisz się mnie?- zapytał a w jego głosie słychać było obawę.

-Dlaczego?!- wszystkie emocje, które w sobie dusiłam postanowiły wyjść teraz na zewnątrz. -Czy się ciebie boję?!- spojrzałam na niego, tak jak tego chciał.

-O co ci chodzi?

-O nic!- mimowolnie przejechałam dłonią po nadgarstku jednej ręki na której uformowały się małe siniaki, drugi nadgarstek wyglądał podobnie, Harry to zauważył.

-Co ci się stało w ręce?- jego głos drżał, doskonale wiedział czyja to wina.

-Domyśl się!- wtedy Styles podszedł do mnie na tyle blisko, że wziął moją rękę i dopasował swoje palce do wielkości moich siniaków- Puszczaj mnie!

-Ali, ja przepraszam, ja nie chciałem ci zrobić krzywdy!

-Harry ja się w nocy bałam ciebie jak nigdy w życiu. Ja nigdy w życiu nikogo się nie bałam tak jak ciebie.

-Nie bój się, ja nawet nie wiem jak do tego doszło. Nic nie pamiętam.

-A więc nie pamiętasz też jak uprawiałeś seks z jakąś panną w swoim pokoju?! Byliście tacy głośni, ona była! A i nie pamiętasz jak powiedziałeś mi, że specjalnie to zrobiłeś żebym mogła to słyszeć?! Nie pamiętasz jak przycisnąłeś mnie do ściany, ściskając moje nadgarstki? Jak krzyczałeś, że ja też chcę się z tobą pieprzyć i że mam to mówić, krzyczeć, że chce byś mnie dotykał?! Tego wszystkiego nie pamiętasz!- z każdym moim słowem łzy wypływały z moich oczu z większą siłą. Harry spuścił głowę i usiadł na moim łóżku. Otarł swój policzek wierzchem dłoni.

-Ali ja...- spojrzał na mnie, oczy miał czerwone, walczył by się nie rozpłakać.

-Proszę cię nic nie mów. Nie wiem jak długo jeszcze to zniosę a ty robisz wszystko, żebym się poddała i wróciła do Polski- nie miałam już siły by krzyczeć, usiadłam obok niego na łóżku i walczyłam z tym by go nie przytulić. Jak wielką idiotką trzeba być by chcieć go przytulić po tym wszystkim... Tak bardzo chciałam by mnie objął, powiedział, że to już się nigdy nie powtórzy... W pewnym momencie Harry chwycił moją dłoń i kolejny raz przejechał palcem po śladach które pozostawił.

-Nie chcę żebyś płakała przeze mnie, żebyś płakała w ogóle.

-To raczej nierealne Harry- byłam największą idiotką na świecie. Powinnam walnąć go w twarz, wyrzucić z pokoju a nie chcieć mu się zwierzać po tym co mi zrobił!

-Dlaczego?

-Przed chwilą dowiedziałam się, że nie mogę jechać na ślub przyjaciółki, która na mnie liczy. Zawiodę ją. A nie lubię zawodzić, nie lubię być do niczego. Nie wiem jak mam jej to powiedzieć- Styles nieco się przybliżył a dziwne napięcie, które czułam między nami nasiliło się. Nie wiem czy go w ogóle interesowało to co mówię, pewnie nie, teraz był dla mnie miły bo miał poczucie winy, za parę dni gdy ono minie znowu będzie dla mnie oschły. Nie mogłam pozwolić się znowu omamić bo to spowoduje tylko tyle, że później będę bardziej cierpieć. Wzięłam więc swoją rękę z dłoni Harrego i powiedziałam: -Wolałabym żebyś już sobie poszedł.

-Przepraszam- wyszeptał i po chwili wyszedł. Miałam wrażenie, że chciał mnie przytulić ale tego nie zrobił, bał się mojej reakcji. Zostawił mnie samą ze stertą problemów, których nie umiałam rozwiązać. Na mojej dłoni ciągle czułam jego dotyk a w całym pokoju unosił się jego zapach. Ten dobrze znany mi przyjemy zapach jego perfum, który przyprawiał mnie o dreszcze i zawroty głowy. Ten który tak lubiłam, którym przesiąknięte były jego ubrania i on sam. Gdy podniosłam rękę by odgarnąć włosy z twarzy czułam, że nawet moja dłoń teraz tak pachnie. Zapach tak bardzo różniący się od tego z nocy, tak samo jak Harry. Harry którego kilka godzin wcześniej, się bałam, który mnie ranił a teraz pragnęłam by był blisko mnie... 

Rozdział XIII :) mam nadzieję, że się spodoba :) kolejny dodam pod koniec przyszłego tygodnia, chciałabym wcześniej ale SZKOŁA :( Harry zachował się jak świnia :( kiedyś się wyjaśni dlaczego jest taki jaki jest, obiecuję :* Marzeno kocham Cię kobieto, kocham Twoje komentarze! Chciałabym zachęcić innych do komentowania, to naprawdę pomaga! Przepraszam za błędy ale rozdział pisałam na szybko i nawet go nie przeczytałam, jeśli znajdą się jakieś niespójności to przepraszam! Pisząc ten rozdział słuchałam dwóch piosenek i szczerze mówiąc to nie mogłam się zdecydować którą wstawić więc wstawiłam obie :) : What Hurts The Most- Rascal Flatts/ Wrecking Ball- Miley Cyrus.

PS Kocham Was <3