Rozdział XVIII

Piosenka 

"If I die young bury me in satin.
Lay me down on a bed of roses
Sink me in the river at dawn
Send me away with the words of a love song"

Otworzyłam oczy i nie miałam pojęcia gdzie jestem. Było tam ciemno ale nie zupełnie ciemno. Stałam jakby na korytarzu, długim korytarzu. Spojrzałam w lewo- drzwi. Spojrzałam w prawo- drzwi.

-Żyj!

Nie wiem dlaczego ale czułam, że muszę iść przed siebie. Było mi tak strasznie zimno. Nie wiedziałam gdzie jestem ale się nie bałam. Początkowo szłam powoli jednak z każdą chwilą czułam, że przyśpieszam. Po chwili biegłam i rozglądałam się na boki.

-Żyj!

Szukałam odpowiednich drzwi. Musiałam je znaleźć. Wiedziałam, że jak otworze odpowiednie stanie się coś ważnego.

-Żyj!

Biegłam ale się nie męczyłam. Dziwne uczucie, które odczuwałam zdawało się rosnąć z każdą chwilą. Było mi ciężko, źle mi się oddychało. Jakby coś przyciskało moją klatkę piersiową. Kiedy biegłam i myślałam, że zwariuję nagle zauważyłam drzwi inne niż wszystkie. Wyglądały dokładnie tak samo jak te w domu mojej babci. Brązowe, stare ale nie zniszczone drzwi od domu mojej kochanej babci. Podeszłam do nich bliżej i zapukałam jednak nikt się nie odezwał. Postanowiłam, że po prostu naduszę na klamkę i wejdę do środka.

-Żyj! Otwórz oczy!

Niepewnie weszłam do środka. To nie tylko były drzwi babci, to był jej dom. Przeszłam przez przedpokój i poszłam do małego, saloniku w którym zawsze siedziałyśmy razem i piłyśmy herbatę. Tak jak zawsze siedziała na kanapie z gazetą w ręce.

-Babciu?

-Alicja?- babcia uniosła wzrok znad gazety i spojrzała na mnie- Kotku...- powiedziała głosem przepełnionym bólem.

-Tak się cieszę, że cię widzę! Tak za tobą tęsknię!- od razu podbiegłam do niej i mocno ją przytuliłam.

-Kochanie, dlaczego to zrobiłaś? Nie powinno cię tu być...- powiedziała cicho a ja starałam się zrozumieć jej słowa ale nie mogłam sobie nic przypomnieć.

-Babciu ja...ja nie wiem o czym mówisz- przyznałam w końcu.

-Proszę żyj! Nie zostawiaj mnie!

-Spójrz- wyciągnęła w moją stronę rękę i chwyciła moją dłoń, następnie przejechała po moim nadgarstku a ja zobaczyłam na nim duże rany. Wtedy mi się przypomniało. Wszystko.

-Ja... ja nie mogę tak żyć- powiedziałam zrezygnowana.

-Usiądź tu- babcia poklepała miejsce obok siebie a ja postąpiłam tak jak mi kazała- Dlaczego to zrobiłaś?

-Ja po prostu ich wszystkich zawiodłam. Rodzinę, przyjaciół. Nawet ciebie babciu- kobieta spojrzała na mnie i zmarszczyła czoło, nie wiedziała o co mi chodzi więc postanowiłam to wyjaśnić- Twój pogrzeb był przeze mnie jakąś szopką. Paparazzi, oni tam przyszli, robili mi zdjęcia. Później wypisywano niestworzone rzeczy w gazetach. To wszystko przeze mnie. Nie zdążyłam się z tobą pożegnać a oni nie dali mi tej szansy, nam wszystkim, podczas pogrzebu.

-Otwórz oczy Ali!

-Kochanie co ty wygadujesz? Przecież to nie twoja wina. Nikt nie ma ci tego za złe a na pewno nie ja. Wiem, że pokłóciłaś się z przyjaciółką ale ona to zrozumie. Musisz dać jej czas. Rodzina też cię kocha, twoja mama tęskni za tobą każdego dnia, jesteś naszą gwiazdką.

"Lord make me a rainbow, I'll shine down on my mother
She'll know I'm safe with you when
She stands under my colours, oh and
Life ain't always what you think it oughta be, no
Ain't even grey, but she buries her baby
The sharp knife of a short life,
Well, I've had just enough time"

-Nieprawda- powiedziałam cicho- Nie byłam na ślubie Zuzy.

-To nie twoja wina.

-Moja.

-Alicjo, w głębi duszy wiesz, że mam rację. Wszyscy cię kochają, tęsknią za tobą. Nie możesz teraz od nich odejść. To będzie dla wszystkich okropne, to zmieni ich życia.

-Niektórych na lepsze- wiem, że Harremu będzie się żyło łatwiej.

-O kim ty mówisz? O tym chłopcu? O Harrym?

-Skąd?- byłam zszokowana.

-Powiedziałaś, że się nie pożegnałyśmy. To nie jest prawdą...- babcia zmieniła temat, nie rozumiałam dlaczego.

-Ale babciu skąd wiesz o Harrym? O tym, że go...

-Kochasz?- nie odpowiedziałam tylko pokiwałam twierdząco głową- Mam teraz sporo wolnego czasu, właśnie przez to, że się pożegnałam z wami wszystkimi, jestem spokojna, nic mnie nie dręczy i tak jakby czuwam  nad tobą, twoim bratem, mamą, tatą i innymi. Widzę z czym się borykacie na co dzień i strasznie się o ciebie martwiłam przez ostatnie tygodnie. Wiem, że się zakochałaś w tym chłopcu o zielonych oczach- babcia mówiąc to uśmiechnęła się do mnie- To piękne uczucie. Kochać kogoś.

-Tylko, że on, on nie czuje tego samego. On kocha kogoś innego.

-Alicjo, jakaś ty ślepa. Nie słyszysz go? Posłuchaj.

-Ale...

-Ciiii. Zamknij oczy i posłuchaj- postąpiłam tak jak powiedziała babcia zamknęłam oczy, skoncentrowałam się i zaczęłam nasłuchiwać chociaż totalnie nie rozumiałam co mam usłyszeć.

 -Ali, musisz żyć... Musisz... Nie zdążyłem ci powiedzieć...- to Harry. To jego piękny głos. Jest smutny. Zrozpaczony. Słysząc ból w jego głosie od razu czuję jakby ktoś wyrywał mi serce. Nie chcę żeby był smutny.

-Babciu to on. Słyszę go.

-Myślisz, że gdyby mu na tobie nie zależało mówił by takie rzeczy. On myśli, że umierasz. Myśli, że cię traci.

-A tak jest?- zapytałam niepewnie- Traci mnie?

"And I'll be wearing white when I come into your kingdom
I'm as green as the ring on my little cold finger
I've never known the lovin' of a man
But it sure felt nice when he was holding my hand
There's a boy here in town says he'll love me forever
Who would have thought forever could be severed by
The sharp knife of a short life,
Well I've had just enough time"

-Sama zdecyduj.

-Ale ja nie wiem...

-Alicjo, to nie jest twój czas, jeszcze nie teraz...

-Babciu pomóż mi, błagam- byłam taka skołowana.

-Zamknij oczy i posłuchaj- zrobiłam dokładnie to samo co przed chwilą. Zamknęłam oczy, skupiłam się i zaczęłam nasłuchiwać. Po chwili usłyszałam jego głos.

-Żyj Ali, błagam. Nie mogę zostać teraz sam, bez ciebie.

-Alicjo, wiesz już jaką decyzję podjąć. Nie bój się. Wszystko będzie dobrze. Jesteś mądra, silna, on ci pomoże tylko daj mu szansę.

-Ale ja nie wiem co mam zrobić...- powiedziałam spanikowana. Nie wiedziałam czy to co słyszę... Czy chcę żyć... Czy Harry mnie chce... Ale musiałam wrócić. Chciałam zostać z babcią ale jednocześnie czułam, że muszę wrócić- Jak mam wrócić?

-Musisz po prostu wyjść tymi drzwiami, którymi tutaj weszłaś- powiedziała wesoło po czym zrobiła się poważna- Jestem z ciebie dumna. Pamiętaj o tym, zawsze. Kocham cię słoneczko- babcia dała mi buzi w czoło i mocno mnie uściskała po czym wstała i wyciągnęła rękę w moim kierunku- Odprowadzę cię.

-Babciu?- nie wiem dlaczego ale musiałam o to zapytać- A może rozwiążemy krzyżówkę?

-Nie teraz skarbie nie masz już wiele czasu- nie wiem dlaczego ale zrobiło mi się niemiłosiernie smutno, wiedziałam jak babcia to kocha, rozwiązywać krzyżówki ale miała słaby wzrok i lubiła kiedy robiłyśmy to razem- Och, nie smuć się. Przyjdzie jeszcze na to czas. Kiedyś. Nie teraz. Teraz musisz wrócić do swoich przyjaciół, do tego blondyna, do tej małej dziewczynki. Musisz odwiedzić dom. Musisz mu powiedzieć, że go kochasz- podeszłyśmy do drzwi i przytuliłam się do babci. Pachniała tak jak zawsze, wyglądała tak jak zawsze. Nie chciałam odchodzić. Nie chciałam zostawać.

-Dziękuję za to co mi powiedziałaś. Za wszystko... Kocham cię babciu- powiedziałam.

-Ja też cię kocham. A teraz zamknij oczy i po prostu wyjdź.

-Dobrze- stanęłam przed drzwiami, zamknęłam oczy i usłyszałam jak babcia otwiera drzwi, które jak zwykle delikatnie zaskrzypiały. Poczułam na całym ciele chłód.

-Do zobaczenia skarbie- powiedziała a ja puściłam jej rękę i zrobiłam krok do przodu. Wtedy poczułam ból, zimno i strach. Nie mogłam otworzyć oczu. Wszędzie panowała ciemność a ja straciłam przytomność.

"If I die young bury me in satin.
Lay me down on a bed of roses
Sink me in the river at dawn
Send me away with the words of a love song"

Rozdział XVIII. Wiem, że krótki. Nigdy nie piszę krótkich ale ten jest inny niż wszystkie (co pewnie zauważyłyście) i specjalnie jest taki jaki jest. Nie będę się już użalać nad sobą i swoim losem powiem tylko, że czeka mnie ciężki tydzień i nie wiem jak mi pójdzie dodawanie następnego rozdziału. Obiecuję, że będzie on dłuższy niż ten bo będzie już "normalny" ;) Mam nadzieję, że ten wam się spodobał. Dziwnie mi z tym, że jest krótki, serio :P ale nie chciałam by fabuła toczyła się tak po prostu dalej. Dziękuję moim kochanym czytelniczkom: Adriannie i Marzenie! Wasz komentarze mnie mega zmotywowały. Dziękuję Wam! Piosenka: Florence and The Machine- Breath of life- jak każda dodawana przeze mnie piosenka ma znaczenie, jej słowa przedstawiają w jakiś sposób fabułę. Druga piosenka (tekst wpleciony w rozdział) to If I die young- idealnie mi pasuje do etapu w "życiu" Ali- tutaj dodaje tłumaczenie całości tłumaczenie Ogólnie piosenka z odcinka poświęconego Coremu, który zmarł a jego postać była jedną z wiodących w całym serialu Glee :( Nie mogłam się zdecydować, którą piosenkę wybrać więc są obie w pewnym sensie:) Zachęca do powtórnego przeczytania tego rozdziału z If I die young w tle :) Wow ale się rozpisałam. Przepraszam za błędy, zachęcam do komentowania :)

PS I LOVE YOU <3