Rozdział 9

Kiedy Harry wyszedł z mojego pokoju wiedziałam, że nie ma już odwrotu. Nie chciałam zmieniać decyzji i nie zamierzałam tego robić choćby nie wiem co się działo. Nie po tym co mi powiedział. Miałam w nosie to, że kiedy to mówił był pijany i zły. Że być może targały nim jakieś emocje. Miałam to gdzieś. Powiedział, że nigdy mnie nie kochał, przyznał się do tego, że mamił mnie kłamstwem i musiał w końcu ponieść za to karę. Musiało go zaboleć tak jak bolało mnie.  Zamierzałam potraktować go dokładnie tak jak on potraktował mnie, z całym okrucieństwem. Przed rozmową z Olivią ułożyłam sobie nawet plan, a właściwie zarys planu. Punkt pierwszy: Zaleźć sprzymierzeńca, co oznaczało tylko tyle, że musiałam poprosić Liv o pomoc.

-Nie będę owijać w bawełnę- powiedziałam i upiłam łyka mojej latte przyglądając się brunetce.

-Ali, jeśli chodzi o twoich rodziców to mówiłam…- nie byłam pewna czy Olivia w ogóle wcześniej mnie słuchała, bo cały czas kreśliła coś w kalendarzu, dlatego nieco poirytowana po prostu zamknęłam jej go przed nosem w końcu zyskując jej uwagę.

-Nie, nie chodzi o rodziców ani o ich wakacje. Chodzi o coś, o kogoś… Po prostu chcę żeby ta rozmowa została między nami, musisz mi to obiecać, jako mój menadżer i przede wszystkim, jako przyjaciółka- powiedziałam a ona w końcu skupiła na mnie całą swoją uwagę.

-Ali coś się stało?

-Obiecaj- powtórzyłam i spojrzałam na nią poważnie utwierdzając ją w przekonaniu, że wcale nie żartuję.

-Okej, obiecuję, ale wyjaśnij w końcu o co chodzi.

-Chodzi o Harry’ego- „wyjaśniłam”.

-Okej…- powiedziała nieco podejrzliwie z dziwnym błyskiem w oku.

-Bo widzisz… Chciałabym znać jego rozkład dnia, tygodnia a właściwie miesiąca a nawet kilku najbliższych miesięcy- nie miałam pojęcia jakim cudem mogłam to powiedzieć normalnie. A właściwie całkiem nienormalnie. Brzmiałam jak jakiś psychopata, ale zignorowałam tę myśl szybko, właściwie od razu.

-A dlaczego? Jeśli można wiedzieć?- zapytała a ja się zacięłam, bo nagle nie wiedziałam jak mam to powiedzieć. Liv opacznie zinterpretowała moje milczenie i wysnuła zupełnie błędne wnioski. –Nie chcesz go więcej widzieć? Ali, jeśli bardzo ci zależy mogę spróbować wszystko odkręcić i być może uda mi się przywrócić ten twój warunek, który odwołałaś. Jeśli nie chcesz na niego wpaść po prostu się tym zajmę.

-Nie. Właśnie chodzi o to, że chcę na niego wpaść. Chcę wiedzieć gdzie i kiedy się pojawi i chcę żebyś pomogła mi zaplanować i poustawiać mój grafik tak żeby go nieco dopasować do Harry’ego.

-Nic nie rozumiem- przyznała Olivia a ja właśnie zamierzałam powiedzieć coś, co mogło jej się na spodobać.

-Ostatnio u Nialla… Zresztą nie chodzi tylko o to. Powiem prosto z mostu. Chcę się na nim zemścić, za wszystko co zrobił i co wciąż robi. Obiecałam sobie kiedyś, że jeśli Harry znowu pojawi się w moim życiu odegram się na nim. Nie byłam pewna, sama nie wiedziałam co zrobić, ale on u Nialla zrobił coś, powiedział… I sam skazał się na to co mu zrobię- powiedziałam nie kryjąc nienawiści, która w tym momencie wypełniała każdą najmniejszą cząstkę mnie.

-Ali nie wiem czy to w ogóle dobry pomysł, nie wiem co chcesz mu zrobić…- Olivia wyglądała na totalnie wystraszoną tym, co powiedziałam dlatego postanowiłam to wszystko jej rozjaśnić.

-Zrobię mu dokładnie to, co on mi. Zniszczę go w ten sam sposób. Liv pamiętasz w jakim stanie byłam, kiedy spotkałyśmy się pierwszy raz, prawda?- zapytałam a ona tylko pokiwała zszokowana głową. –Nie chcę go zabić czy coś, więc nie patrz tak na mnie. Chcę mu dać nauczkę. Liv ty nie wiesz jak to wtedy było. Nikt nie wie. Nikt nie widział prawdziwego Harry’ego, nikt poza mną. Wiem jak go widzą media, jak go widzi świat. Ale to ja wiem, jaki jest naprawdę. Bezwzględny, mściwy, nie zna litości. I ja zamierzam być taka sama w stosunku do niego. Bezwzględna, mściwa i bez litości. Bo on na to zasłużył… Przez niego prawie straciłam wszystko i nie mam tu na myśli kariery. Straciłam przyjaciół, straciłam chęć do życia, straciłam cel i sens. Zabrał mi wszystko i zrobił to specjalnie.

-Ali nie chcę cię pouczać, ale…

-Wiesz, że naprawdę się wahałam? Sama nie wiedziałam czy dam radę to zrobić aż do momentu, kiedy ostatnio u Nialla zakradł się do mojego pokoju a kiedy do niego weszłam przycisnął mnie do drzwi i powiedział mi prosto do ucha, że nigdy mnie nie kochał. A głos nie zadrżał mu przy tym choćby na ułamek sekundy.

-Przykro mi…

-Odsunął się ode mnie i jeszcze raz to powtórzył, że nigdy mnie nie kochał. A ja kochałam go bezwarunkowo. Oszukał mnie, wykorzystał i bawił się moim kosztem. Sprawił, że nie chciałam już żyć, że dniami i nocami płakałam. Dlatego pragnę by choć w połowie poczuł to, co ja czułam, co nadal we mnie jest. Przez niego nie umiem się zaangażować w związek z Jessem, przez niego wciąż śnią mi się koszmary, wszystko jest przez niego.

-Rozumiem. Naprawdę rozumiem, dlaczego chcesz się odegrać, ale boję się, że najbardziej ucierpisz na tym ty Ali.

-Nienawidzę go. Nie będę cierpieć lecz czerpać z tego wszystkiego przyjemność.

-Co z Jessem? Nie boisz się, że Jesse ucierpi? Że będzie przypadkową ofiara?- oczywiście, że się boję! Ale nie wycofam się i zrobię to z twoją pomocą albo sama.

-Liv chcę wiedzieć czy mi pomożesz, tylko tyle.

-Ale ja nawet nie wiem jak miałabym ci pomóc- powiedziała nieco spanikowana. Nie podobało jej się to co mówię i wcale jej się nie dziwiłam.

-Mój plan jest prosty. Zrobię to samo co on zrobił.

-To znaczy?

-To proste. Jestem Harry’emu obojętna? To zmieni się szybciej niż może sobie to wyobrażać. Punkt pierwszy? Rozkochać go w sobie- właściwie to był to punkt drugi. Punkt pierwszy był właśnie realizowany.

-Naprawdę tak powiedział? Że cię nie kochał?- Liv wydawała się być nieco zawiedziona, rozczarowana i wiedziałam, że nie ma pojęcia co robić a ja pokiwałam głową przypominając sobie to, co zaszło między nami u Nialla.

-On się nie zmienił, za to zmienił mnie. Wiem, że zaznam spokój, wiem, że się uwolnię od niego tylko kiedy pokażę mu jak to jest być zmieszanym z błotem.

-To zły pomysł.

-Pomożesz mi czy nie?- nie chciałam być pouczana, bo sama wiedziałam jak to wszystko może się skończyć. Byłam tego świadoma, nie byłam głupia. Ale tak bardzo czułam złość i nienawiść, a Harry na własne życzenie sprawił, że mały płomyczek tych uczuć, który we mnie się tlił przerodził się w szalejący, trawiący wszystko ogień.

-Co miałabym zrobić?

-Udzielać mi informacji. Chcę wiedzieć gdzie jest, muszę go widywać.

-To wszystko? Mam ci tylko załatwić jego grafik?

-Chciałabym jeszcze prosić cię o dyskrecję.

-Spokojnie, nie zamierzam nikomu mówić, że moja podopieczna… że moja przyjaciółka planuje zemstę na najsławniejszym chłopaku na świecie.

-Nie tylko o to mi chodzi…- pierwszy raz podczas naszej rozmowy naprawdę się zawstydziłam. Chodziło mi o Jesse’ego. Mojego chłopaka, o którym powinnam myśleć w pierwszej kolejności. I naprawdę robiłam wszystko żeby tak było, ale nic nie mogłam poradzić na to, że mój umysł był dziwny i głupi. Cały czas miałam wyrzuty sumienia, ale nie były one na tyle duże by olać Harry’ego i po prostu cieszyć się tym, że Jesse jest przy mnie. Nawet moment, w którym uświadomiłam sobie, że podczas grilla u Nialla, po rozmowie z Jessem zapomniałam o jego istnieniu w momencie kiedy pijąc wodę Harry wszedł do kuchni. Jesse nie pojawił się w mojej głowie ani razu, zamiast o nim myśleć ja ekscytowałam się tym, że dotykam dłoni Harry’ego, że czuję jego zapach, że widzę jego uśmiech. Umiałam zapomnieć o Jessem i wystarczył mi do tego głos Harry’ego i to mnie przerażało najbardziej.

-Oczywiście mam rozumieć, że Jesse nie ma o niczym pojęcia i ma się nie dowiedzieć.

-Wiem jak to brzmi, naprawdę. Ale nie zrobię nic by Jesse cierpiał. Wiem, że teraz może ci się wydawać inaczej, wiem jak to wszystko brzmi, ale go nie skrzywdzę- wydawało mi się, że bardziej niż Olivię starałam się przekonać samą siebie.

-Zamierzasz rozkochać w sobie innego chłopaka, jak zamierzasz to zrobić żeby Jesse nie cierpiał?- zapytała a ja westchnęłam głośno. Wiedziałam co stara się zrobić. Chce mnie przekonać, że to zły pomysł, ale nic ani nikt mnie już nie przekona.

-Liv obiecuję, że Jesse nie ucierpi- ale muszę pomścić nie tylko siebie, nie tylko ja ucierpiałam, Klaudia, Steve, Zuza… Harry musi za to zapłacić.

-Ali chcę żebyś wiedziała, że nie pochwalam tego w żaden sposób. Po pierwsze wiem, że ucierpi nie tylko Harry, ucierpi o wiele więcej osób i w głębi serca o tym wiesz. Po drugie doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że nie może wybuchnąć wokół ciebie żaden skandal. Jeśli jakimś cudem prasa dowiedziałaby się o tym co planujesz zrobić albo co zrobisz…- Olivia westchnęła i pokiwała zmartwiona głową.

-Planuję jedynie złamać mu serce.

-Po trzecie…- kontynuowała ignorując moje słowa. -Pomogę ci tylko pamiętaj, jeśli to ty skończysz ze złamanym sercem, ostrzegałam cię i mówiłam żebyś tego nie robiła. Nie powinnaś tego robić, powinnaś go unikać, bo to przyniesie same szkody. Gdyby się ktoś dowiedział, gdyby wyszło na jaw, co planujesz, że ci pomagam…- Olivia naprawdę zaczęła panikować a do mnie docierał jedynie fakt, że mi pomoże. Tylko to się liczyło w tym momencie.

-Dziękuję- powiedziałam.

-Nie powinnaś mi dziękować, bo nie powinnyśmy tego robić. Ty nie powinnaś, bo nic dobrego z tego nie wyniknie i z pewnością ktoś skończy ze złamanym sercem, pytanie tylko czy tym kimś rzeczywiście będzie Harry?

***

Mój budzik zadzwonił równo o 6:30. Przez pierwszą minutę leżałam w łóżku z zamkniętymi oczami nie do końca ogarniając rzeczywistość. Jedyne co do mnie docierało to fakt, że chcę spać dalej. Po minucie jednak przypomniało mi się. Zaraz spotkam Harry’ego. Nastał w końcu dzień, kiedy zacznę realizować mój plan. Uświadomienie sobie tego natychmiast mnie rozbudziło. Usiadłam raptownie na łóżku, przez co zrobiło mi się ciemno przed oczami. Moje ciało zostało zalane przez różne uczucia. Bałam się jednocześnie czując jakieś chore podekscytowanie i w sumie nie mogłam określić czy ekscytuje się tym, że w końcu zacznę wcielać mój plan w życie czy dlatego, że go po prostu zobaczę… Czułam jak moje serce bije szybciej niż zwykle i kiedy odczekałam kilka sekund a mroczki zniknęły mi z przed oczu wstałam z łóżka. Poszłam do łazienki by doprowadzić się do ładu, co zajęło mi naprawdę chwilę. Nie musiałam nakładać tony makijażu na twarz, nie musiałam kręcić czy prostować włosów. Bo po co się malować, po co układać włosy skoro zamierzasz za chwilę iść na siłownię? Ubrałam sportowy stanik i legginsy, na nogi założyłam adidasy. Do ręki wzięłam ręcznik i zanim wyszłam z pokoju dokładnie się sobie przyjrzałam. Włosy miałam w lekkim nieładzie, ale specjalnie zostawiłam je rozpuszczone. Mimo braku tony tapety na twarzy nie wyglądała ona źle, bo odkąd pilnowałam by nie jeść niezdrowego jedzenia i po prostu dzięki stosowaniu odpowiednich kremów i peelingów moja cera była w świetnej kondycji. Jeśli chodziło o strój, był to typowy strój do fitnessu, jednak od niedawna ćwiczyłam w topach odsłaniających mój cały, całkiem umięśniony brzuch. Mój wygląd nie był nadzwyczajny, nie wyglądałam inaczej niż większość wysportowanych kobiet na siłowni. Jednak Harry nigdy mnie takiej nie widział. Harry pamiętał Ali, która chodziła na siłownie tylko po to, żeby patrzeć jak on ćwiczy, znał Ali, która pod wpływem presji niszczyła swoją skórę a tego ranka miał zobaczyć Ali, która jest zdrowa, wysportowana, dba o siebie i swoje ciało, robi te wszystkie rzeczy, których nie robiła jak była z nim. Miałam nadzieję, że wkurzy się, kiedy zobaczy, że u jego boku nigdy nie czułam się tak dobrze jak teraz. Nawet jeśli mnie nigdy nie kochał zawsze powtarzał, że muszę być zdrowa, że chce mi pomóc i wiedziałam, że wtedy mówił to szczerze. Tymczasem udało mi się to wszystko, o co mnie kiedyś prosił bez niego, bez jego „pomocy”. To bez niego moje ciało tak naprawdę odżyło. Ciało, którego Harry nie znał.

Dotarcie do hotelowej siłowni zajęło mi chyba z dziesięć minut, bo hotel, w którym się znajdowałam był wielki, podzielony na trzy części. Harry miał swój apartament w północnym skrzydle a ja w południowym. Siłowni było kilka, ale wiedziałam doskonale, w której on będzie ćwiczył. Początkowo nie miałam zatrzymać się w tym hotelu, ale dzięki Olivii wszystko poprzestawiałam tak by o siódmej rano móc ćwiczyć dokładnie w tym samym miejscu co Harry Styles. Kiedy weszłam do środka od razu znalazł się przy mnie napakowany facet, który doskonale znał mój program treningowy. Na początek bieżnia. Mężczyzna nastawił sprzęt na odpowiednią prędkość a ja włożyłam słuchawki w uszy i puściłam muzykę. Harry’ego jeszcze nie było co właściwie mi odpowiadało. Bałam się, że kiedy weszłabym i on już by był nie umiałabym tak po prostu wejść na bieżnię i biec. Dodatkowo nagły wysiłek spowodował, że zeszło ze mnie część napięcia, które czułam. A kiedy przebiegłam całe dwie piosenki moim oczom ukazał się on. Nie widział mnie jeszcze, dlatego mój wzrok zawędrował na cyferki pojawiające się na wyświetlaczu przede mną. Początkowo zamierzałam gapić się na ten cholerny wyświetlacz najdłużej jak się dało, ale moja ciekawość wygrała i odwróciłam wzrok by spojrzeć na niego jeszcze raz. Harry szedł w moją stronę a na jego twarzy malowało się wiele emocji, choć z ręką na sercu mogłam powiedzieć, że był zaskoczony. Ja nie przerywałam biegu i nie zrobiłam tego nawet jak stanął naprzeciwko mnie. Wyciągnęłam jedynie słuchawkę z ucha i postanowiłam się z nim przywitać.

-Witaj Harry- powiedziałam i obdarzyłam go lekkim, sztucznym uśmiechem cały czas utrzymując równe tempo biegu.

-Hej- odpowiedział skanując całą moją sylwetkę zatrzymując chwilę wzrok na odkrytym brzuchu. Sekundę później wydawał się zakłopotany a ja wiedziałam dlaczego. Przypomniało mu się co powiedział mi ostatnio. Harry, jaki z ciebie głupiec. Pokazujesz mi to co chcę widzieć, zachowujesz się dokładnie tak jak to przewidziałam. Odegranie się na tobie będzie proste, bo sam mi wszystko ułatwiasz. –C..co tu robisz?- zapytał.

-Ćwiczę- powiedziałam a on westchnął głośno słysząc moja jakże „elokwentną” odpowiedź.

-Od kiedy?

-Od całkiem dawna- odpowiedziałam a on kolejny raz mnie zmierzył i gapił się na mój brzuch.

-Właśnie widzę- powiedział chyba bardziej do siebie niż do mnie. Właściwie wyglądało to tak jakby wypowiedział na głos własne myśli.

-Harry wybacz, ale nie przyszłam tu na pogaduszki…

-Jasne, już ci nie przeszkadzam- powiedział szybko i podrapał się po głowie. Ja przestałam na niego patrzeć a do niego podszedł Mark, który kiedy mnie zobaczył wytrzeszczył oczy i powiedział głośno „Cześć Ali”, sekundę później zajął się Harrym, który zamierzał zająć bieżnię najbardziej oddaloną od mojej. Kiedy skończyłam biegać przerzuciłam się na piłkę, na której przy pomocy trenera robiłam brzuszki. Niestety, dla Harry’ego, robiłam to praktycznie przy nim, rozmawiając chwilę z Markiem. Postanowiłam totalnie Harry’ego ignorować i skupić się na ćwiczeniach. Oczywiście nie byłabym sobą gdybym co jakiś czas na tego idiotę nie patrzyła, ale to zerkanie tylko upewniało mnie w tym, że Harry gapi się na mnie cały czas. Momentami miałam wrażenie, że chce do mnie podejść i coś mi powiedzieć jednak albo rzeczywiście tylko mi się wydawało albo po prostu tchórzył. Po ponad godzinie ciężkiego treningu pożegnałam się z Markiem i zamierzałam wyjść. Mój plan się udał. Spotkałam go, nie zbłaźniłam się, ignorowałam go, nie dałam o sobie zapomnieć.

-Ali możemy porozmawiać?- usłyszałam jego głos idąc korytarzem prowadzącym do wyjścia z siłowni.

-Szczerze mówiąc nadal uważam, że nie mamy o czym rozmawiać- powiedziałam spokojnie i naprawdę uważałam, że zasłużyłam w tym momencie na Oscara. Moja gra aktorska była bowiem oscarowa. Patrzyłam na Harry’ego, który wyglądał cudownie z tą koszulką przyklejoną do jego torsu, przez co wyglądał totalnie seksownie i mimo tego byłam spokojna. Umiałam się poprawnie wysławiać i nawet byłam zdolna do patrzenia mu w twarz.

-Możesz przestać być taka?- zapytał poirytowany. Nie, nie mogę przestać być taka i wiesz co? To dopiero początek. Dopiero się rozkręcam i moje dręczenie nie osiągnęło nawet jedynki w dziesięciostopniowej skali.

-Harry nie do końca wiem o co ci teraz chodzi- oczywiście, że wiem ty arogancki gnojku!- Ale nie jestem pewna czy chcę wiedzieć.

-Ali- westchnął głośno i to, co sekundę później powiedział sprawiło, że myślałam, że zakrztuszę się własną śliną. –Może moglibyśmy pójść na śniadanie? Albo, chociaż na kawę? Moglibyśmy pogadać, wpadamy ciągle na siebie a ani razu nie porozmawialiśmy. Nie chcę między nami żadnych nieporozumień- mówił powoli i wydawało mi się, że nie do końca sam wierzy, że to mówi. Starał się być przyjazny, bo zmusił się nawet żeby się do mnie uśmiechnąć.

-Cóż…- jakie to jest popaprane! Kiedy widziałeś mnie ostatnim razem urządziłeś jakąś szopkę i powiedziałeś coś czego nikt nie powinien usłyszeć od osoby, którą kochało się nad życie. A teraz proponujesz jakieś głupie śniadanie?! Po co?! Bo chcesz mnie dręczyć?! To ja będę dręczyć ciebie!

-Naprawdę zależy mi…

-Wybacz, ale jestem już tak jakby umówiona na śniadanie. Przylecieli do mnie rodzice. Mam teraz przerwę między koncertami i moja mama w końcu zgodziła się mnie odwiedzić. Pokazuję im Stany i od wczoraj jesteśmy w San Francisco.

-Twoi rodzice tu są?

-Tak, coś ci się nie podoba w związku z tym?- zapytałam widząc jego minę. Co jak co, ze mną może się bawić i możemy grać w kotka i myszkę, ale jeśli chodziło o moich bliskich jedno jego krzywe spojrzenie może być wystarczające do tego żebym rzuciła się na niego z pazurami.

-Nie, oczywiście, że nie. Po prostu…- Harry nagle był tak zakłopotany, że jeśli umiałby znikać albo się teleportować już dawno byłby najprawdopodobniej gdzieś na drugim końcu świata. Oczywiście rozumiałam, o co mu chodzi i dlaczego nagle stracił całą pewność siebie. Bał się, że na nich wpadnie. Mój tata nigdy za nim nie przepadał i pewnie myślał, że po tym wszystkim co przez niego przeszłam moi rodzice pałają do niego nienawiścią. Nie wiedział tylko jak bardzo się mylił. Owszem nie przepadali za nim, ale moja mama nie umiała nienawidzić, miała cudowne serce i doskonale wiedziałam, że gdybym postanowiła być z Harrym mimo tego, co mi wtedy zrobił, jeśli bym mu wtedy wybaczyła ona też by mu wybaczyła. Poza tym nie o wszystkim wiedziała. Tata z kolei nie lubił każdego mojego chłopaka, nawet za Jessem nie przepadał, więc jemu było wszystko jedno z kim byłam. Nie lubił go, bo tak. Po prostu.

-Harry szczerze mówiąc nieco się śpieszę i nie mam za bardzo czasu z tobą teraz rozmawiać- oznajmiłam nie siląc się na obdarzenie go uśmiechem.

-Tylko, że ja bym chciał porozmawiać, chciałbym ci powiedzieć, nie chcę nieporozumień…- nie chcesz nieporozumień? Człowieku ty sam jesteś jednym wielkim nieporozumieniem!

-Ostatnio powiedziałeś chyba wszystko, prawda?- zapytałam a w moim głosie było słychać czystą nienawiść.

-No właśnie o tym między innymi…

-Wyraziłeś się wtedy całkiem jasno- powiedziałam kolejny raz mu przerywając.

-No właśnie nie do końca jasno.

-Naprawdę nie mam już czasu. Powiedziałeś mi wszystko ostatnim razem. Przyjęłam wszystko do wiadomości a teraz muszę iść.

-Ale…- zamknij się już! Nie będę z tobą rozmawiać. Miałeś mnie tylko dzisiaj zobaczyć, bo aktualnie zamierzam dręczyć cię moja obecnością i milczeniem, więc zamknij się już i daj mi odejść!

-Do widzenia- ucięłam mu szybko, odwróciłam się i ruszyłam w stronę wyjścia nie oglądając się za siebie ani razu.

***

Mówiąc Harry’emu ‘do widzenia’ nie przypuszczałam, że zobaczymy się tak szybko. Trzy dni po naszym spotkaniu na siłowni zadzwonił do mnie Niall. Rozmawialiśmy na tematy zupełnie niezwiązane z Harrym jednak to przez tą rozmowę miałam go znowu zobaczyć. I tym razem nie tylko jego. Podczas rozmowy z Horanem wymsknęło mi się, że mam coś dla Lux. Właściwie całkiem często jej coś kupowałam albo robiłam własnoręcznie i wysyłałam jej to pocztą lub przekazywałam za pośrednictwem Nialla. Marzyłam o tym by wręczyć małej prezent osobiście, tęskniłam za nią i naprawdę chciałam ją wyściskać za wszystkie czasy, ale nie chciałam spotkać wszystkich. Nie chciałam widzieć moich „przyjaciół”, bo tak naprawdę nigdy nimi nie byli. I kiedy opowiadałam Niallowi o tym, że w końcu skończyłam rysować dla niej zastaw stu kolorowanek, które rysowałam jakieś pół roku i specjalnie dla Lux je oprawiłam, przez co wyglądały jak piękna książka, ten rzucił hasło „sama jej to daj! Przecież teraz nie ma żadnych barier, jesteśmy wszyscy w Stanach, przyjdź na nasz koncert, mała tak bardzo za tobą tęskni!...”a ja nie chcąc tchórzyć zgodziłam się. Oczywiście, była to kolejna szansa by spotkać Harry’ego, szansa na to by uśmiechać się do niego i patrzeć z głową uniesioną wysoko, ale nie chciałam widzieć reszty. Mimo tego zgodziłam się. Oczywiście do tego spotkania musiałam się odpowiednio przygotować. Wiedziałam, że Niall wszystkim powiedział, że się zjawię, wiedziałam, że będą gotowi, ale to ja miałam być gotowa, to ja miałam być tą, przez którą ucichną rozmowy, kiedy wejdę do środka i to ja zamierzałam zrobić na nich takie wrażenie żeby w pierwszej chwili zastanawiali się czy to rzeczywiście ja. Szczerze mówiąc sama nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo mam do nich wszystkich żal. Olali mnie. Zostawili zupełnie samą. Nikt mi nie pomógł. Nikt nie zadzwonił, kiedy dowiedzieli się, że odeszłam. Wtedy miałam tylko Nialla i Zayna. Nialla, który był po prostu cudownym człowiekiem i chciał dobrze dla wszystkich i Zayna, który także odszedł. Odszedł i odciął się od wszystkich…

-Nie wiem czy zostanę do końca- powiedziałam Steve’owi, który właśnie zaparkował nasz samochód.

-Oczywiście, wystarczy, że dasz mi znak i pojedziemy kiedy tylko będziesz chciała.

-Nie zostawiaj mnie jak tam wejdziemy okej?- Steve znał mnie doskonale. Ironią było to, że znał mnie lepiej niż Jesse.

-Ali wiesz, że nigdy cię nie zostawię- powiedział a ja złapałam jego rękę, kiedy zamierzał już wysiąść.

-Wiem. Chcę żebyś wszedł tam ze mną, ale kiedy dam ci znak wyjdziesz okej? Nie chcę żeby myśleli, że się ich boję i przez to cały czas musisz ze mną być.

-Zrobię wszystko o co poprosisz, choć moim zdaniem w ogóle nie powinno nas tu być.

-Po prostu… Jesteśmy wyrzutkami. Najpierw wyrzucili ciebie, nikt nie stanął w twojej obronie, mimo że byłeś z nimi od początku. A potem wyrzucili mnie. Wyrzucili i zapomnieli. Niech teraz widzą, że nie potrzebujemy ich żeby i nam się udało. Dlatego idziesz teraz ze mną. Chcę żeby spojrzeli ci w twarz, w oczy.

-Ali ja nie mam nikomu za złe, że wyleciałem…

-Wiem, że ty nie masz, ale ja mam i mają patrzeć na ciebie i mają czuć największe zażenowanie, skrępowanie w ich życiu. Mają czuć wstyd. Mają się wstydzić tego, co nam zrobili- powiedziałam ostro a Steve pokiwał zrezygnowany głową. Oczywiście, że nie znał mojego planu. Nie wiedział o mojej zemście. Ale Steve mimo swoich dwóch metrów wzrostu i ogromnych mięśni był wrażliwym i przede wszystkim dobrym, bezkonfliktowym człowiekiem. Nie zależało mu na tym żeby się odegrać w przeciwieństwie do mnie.

-Moim zdaniem to nie doprowadzi nikogo do niczego dobrego- Steve nawet nie wiedział, że planuję zemstę, ale znał mnie i zawsze się o mnie martwił. No i oczywiście jak wszyscy, którzy wiedzieli, czyli Zuza i Olivia, mimo tego, że on nie wiedział odradzał to mi mówiąc, że to wszystko to zły pomysł. Nawet, jeśli chodziło tylko o tę jedną sytuację.

-Ale Lux…

-Wiem, naprawdę tylko ona jest warta tego żebyś tak się teraz stresowała- powiedział i na wspomnienie o dziewczynce nieco się rozchmurzył.

-Pamiętaj wchodzisz ze mną, później mnie zostawiasz i jak do ciebie napiszę albo po mnie przyjedziesz albo tu zaczekasz. Może od razu umówmy się tak, że jakbym postanowiła wrócić wcześniej- bo szczerze mówiąc nie wiem jak uda mi się stać pod tą jebaną sceną i słuchać jak śpiewa, patrzeć na niego, na nich wszystkich i udawać, że nie robi to na mnie żadnego wrażenia, pomyślałam nieco się zacinając po czym kontynuowałam. –Jeśli postanowię wrócić wcześniej dam ci znać. Wiesz, że mam słaba orientację w teranie, więc jakbym długo nie przychodziła przyjdź po mnie, albo ci zadzwonię jak się zgubię tylko kurde Niall gadał, że słaby zasięg tu jest.

-Okej, będę w pogotowiu- powiedział Steve a ja dopiero puściłam jego dłoń. Sekundę później wysiadłam z jego pomocą z auta. Kiedy uniosłam głowę usłyszałam niesamowite piski a moim oczom ukazał się biegnący w moim kierunku Horan.

-Ali!- Niall jak zwykle zaczął mnie ściskać a ja zauważyłam, że Steve uśmiecha się widząc to jak wita mnie blondyn. Brunet naprawdę lubił Nialla.

-Ale tu hałas, czy one nie powinny być już w środku, jeszcze nie otworzyli bramek?- zapytałam tylko patrząc wielką bramę, za którą stał tłum jego rozemocjonowanych fanek.

-Tak, są już w środku, te nie weszły, bo nie mają biletów i po prostu przyszły pod arenę.

-One wciąż kochają cię tak samo mocno…- cóż, pamiętałam jak to wyglądało wcześniej. Fanki zawsze krzyczały, gdy tylko zobaczyły któregoś z nich. Choć krzyczały to małe niedopowiedzenie. One dostawały jakieś furii, darły się i szlochały. Oczywiście nie wszystkie, ale cóż… Część z nich zawsze była bardziej rozemocjonowana, rozkrzyczana i rozpłakana niż reszta.

-Co chyba nie powinno cię tak dziwić, w końcu jestem super.

-Nie zaprzeczę- Niall był naprawdę super, bo potrafił jakoś choć w małym stopniu rozładować moje nerwy.

-No i wiesz, one krzyczą też dlatego, że ty tu jesteś…- och tak, mogłam sobie wyobrazić te tysiące teorii, artykułów i miliony potwierdzających te teorie zdjęć, które miały pojawiać się nazajutrz. Ali Rose pojawiła się na koncercie One Direction! Ali i Harry znowu razem? Ali wybaczyła Harry’emu? Harry wybaczył Ali? Harry i Ali zostali przyjaciółmi! Bla, bla, bla.

-Wejdźmy do środka zanim nam tutaj te wszystkie panie Horan na zawał padną- a ja razem z nimi. Chcę już wejść do środka, chcę ich zobaczyć, chcę zobaczyć Harry’ego, chcę sprawić by poczuł się niezręcznie, by wszyscy poczuli się niezręcznie… Ale przede wszystkim, chcę już zobaczyć Lux. Chcę ją wyściskać i powiedzieć jak bardzo za nią tęsknię. I poza tym, że obawiałam się tego jak wypadnę przy tych wszystkich ludziach, których kiedyś traktowałam jak rodzinę przede wszystkim bałam się, że Lux mnie nie pozna. Dwa lata to dużo, cholernie dużo zwłaszcza, jeśli chodziło o dzieci. Mimo tego, że miałam obstawę w postaci Nialla i Steve’a nic nie mogłam poradzić na to, że z każdym moim krokiem coraz bardziej się bałam. Bałam się, że coś nie pójdzie po mojej myśli, że się poryczę, że Lux zapyta kim jestem i ani Niall ani Steve nie będą mogli mi pomóc. Steve mógł mnie bronić przed wszystkimi, ale nie mógł obronić mnie przede mną samą. Przed moimi emocjami. A kiedy stanęliśmy przed odpowiednimi drzwiami z napisem ‘garderoba’ te emocje sięgały zenitu, zwłaszcza, że Niall powiedział, że czekają na mnie. Za tymi pieprzonymi drzwiami było moje stare życie, które tworzyli ci ludzie i w momencie, kiedy blondyn je otworzył czas jakby stanął w miejscu. Dosłownie wszyscy się na mnie gapili z różnymi emocjami wypisanymi na twarzach. Kiedy Steve stanął za mną dosłownie czułam jak atmosfera wokół nas gęstnieje. Wszyscy gapili się to na mnie to na mojego ochroniarza i dosłownie czułam jak zalewają ich wyrzuty sumienia. Tylko, że było już na nie za późno. A ja zaczęłam grać. Uniosłam głowę wyżej i weszłam do pomieszczenia przez co przez chwilę jedynym dźwiękiem jaki było słychać był stukot moich szpilek, który w tym momencie wydawał mi się najpiękniejszym dźwiękiem na świecie. Patrzyłam na nich wszystkich, ale kiedy spojrzałam na Liama i Louisa poczułam jak niewidzialna pięść uderza mnie prosto w brzuch. Uważałam ich za przyjaciół a oni mnie zdradzili. Obaj.

-Hej wszystkim- powiedziałam a na mojej twarzy zagościł wyuczony uśmiech. –Miło was widzieć.

-Ali- Louise podeszła do mnie a ja już miałam dość. Kiedy kobieta mnie uściskała czułam radość, że ją widzę pomieszaną z żalem, który był we mnie odkąd dwa lata temu stanęła po jego stronie. –Zmieniłaś się, bardzo dobrze wyglądasz.

-Dzięki, ty też się zmieniłaś, obcięłaś włosy…- Ali panuj nad tym. Nie ma się co wzruszać.

-Ali, wow, wyglądasz jeszcze śliczniej niż ostatnio- Josh zajął miejsce Louise i także zaczął mnie ściskać i dzięki temu co powiedział dodał mi pewności siebie. Pewności, którą potrzebowałam, bo obok nas stanął właśnie Liam.

-Hej- powiedział brunet, kiedy perkusista mnie puścił.

-Hej- nie zamierzałam go ściskać nawet, jeśli czułam taka potrzebę. Moje serce było głupie i patrząc w oczy Payne’a naprawdę poczułam, że za nim tęsknie. Że kurwa tęsknie za nimi wszystkimi mimo tego, że oni nie tęsknią za mną. Byłam głupia!

-Cześć- Louis. Wiedziałam, że powinnam mu odpowiedzieć, ale głos uwiązł mi w gardle. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i dotarło do mnie, że nie ma w nim Lux. Ani Harry’ego.

-Gdzie mała?- zapytałam ignorując Tomlinsona.

-Poszła z Harrym po żelki do automatu, zaraz wrócą- w momencie, kiedy Lou mi odpowiadała Steve podał rękę Liamowi i Louisowi.

-Super, że nas odwiedziliście!- powiedział podekscytowany Niall i nagle wszyscy zaczęli się z nami witać. Reszta bandu, ochroniarze, Carol- nauczyciela śpiewu.

-Słyszałem, że nieźle ci się powodzi- Louis stanął koło mnie i w przypadku niego miałam inne odczucia niż w przypadku Liama. Miałam ochotę wykrzyczeć mu prosto w twarz, że jest takim samym kłamcą jak Harry. Zamiast tego uśmiechnęłam się do niego i zaczęłam się zastanawiać czy Harry jest jedynym, który zasługuje na mój gniew i na karę…

-Nam, nieźle nam się powodzi, bo jak widzisz Steve także znalazł pracę, z której z pewnością nikt go nie wyrzuci- powiedziałam z uśmiechem na ustach. Louis zmrużył nieco oczy i wydawał mi się, że patrzy na mnie tak jakby chciał się upewnić, że ja to rzeczywiście ja.

-To świetnie. Podobno koncertujesz- Louis był albo odważny albo głupi i totalnie nie zdawał sobie sprawy jak bardzo mam mu za złe to, że nic mi wtedy nie powiedział. Że patrzył jak Harry coraz bardziej bawi się mną i miał to gdzieś.

-Tak, koncertuję. Właściwie jutro mam koncert, ale przyjechałam do małej…- nie miałam ochoty z nim rozmawiać nawet jeśli czułam, że mam nad nim jakąś przewagę. Dzięki Bogu z opresji uratował mnie… Harry, który wszedł na rękach trzymając Lux.

-Ali!- krzyknęła dziewczynka, gdy mnie zobaczyła. Ja natomiast zacisnęłam dłonie w pięści i wbiłam sobie paznokcie w skórę by się nie popłakać. Obiecałam sobie, że nigdy więcej oni nie zobaczą moich łez, ale widok Lux… Po prostu czułam, że patrząc na nią zrzuciłam moją maskę.

-Pamiętasz mnie?- zapytałam totalnie wzruszona, kiedy Harry postawił ją na ziemi a ona podbiegła do mnie.

-Ali ty głupolu, dlaczego miałabym cię nie pamiętać?- zapytała a ja uklęknęłam przed nią i rozłożyłam ramiona tak by mogła się do mnie przytulić. Dziewczynka wpadła w moje objęcia a ja zamknęłam oczy ściskając ją mocno, nie do końca wierząc, że to robię. Gdy otworzyłam oczy spojrzałam w górę, na Harry’ego, który patrzył na nas tak jakby miał się zaraz rozpłakać. I to właśnie ten widok sprawił, że mimo tego, że trzymałam mojego małego motylka w ramionach żałowałam, że się na to zgodziłam, że tam przyszłam.

-Bardzo za tobą tęskniłam wiesz?- powiedziałam, kiedy przestałam ją tulić. Nie miałam pojęcia jakim cudem udało mi się nie popłakać. Byłam naprawdę dobrą aktorką, lepszą niż sama mogłabym przypuszczać.

-Ja za tobą też. No i nie miał, kto ze mną rysować, bo tylko ty i Zayn umiecie. Nikt nie rysował mi motylków i księżniczek, prosiłam Harry’ego, ale on nie chciał a jak już chciał to on nie umie i wszystko co mi rysował było koślawe- powiedziała nieco smutna a mi przypomniał się prezent, który dla niej zrobiłam. Uśmiechnęłam się do niej i wstałam.

-Steve możesz mi dać prezent dla Lux- poprosiłam patrząc cały czas na dziewczynkę, która słysząc moje słowa uśmiechnęła się szeroko a w jej oczach zobaczyłam ten wspaniały blask.

-Proszę- powiedział uprzejmie Steve podając mi książkę.

-Ktoś mi doniósł, że brakuje ci kolorowanek, dlatego narysowałam ci ich aż sto- powiedziałam ponownie kucając przed małą, która swoją drogą bardzo urosła. Podałam jej prezent, który wcześniej zawinęłam w piękny błękitny papier, który Lux zrywała podekscytowana. Kiedy zobaczyła co jest w środku, gdy otworzyła książkę i zaczęła oglądać wszystkie kolorowanki dosłownie piszczała zachwycona.

-Ali to super! To wszystko super! Będę miała co kolorować i nie będzie mi się tak strasznie nudzić! Będziesz teraz do nas przyjeżdżać? Harry powiedział mi, że nie możesz już z nami wszędzie jeździć.

-Będę cię odwiedzać najczęściej jak się da- nie powinnam okłamywać dziecka. Jednocześnie coś mi podpowiadało, że wcale jej nie okłamuję.

-To super! W ogóle Ali możemy już zacząć kolorować?- zapytała a ja zaczęłam się śmiać. Lux się nie zmieniła. Wciąż była słodka, grzeczna i wyjątkowo inteligentna.

-No jasne, weź swoje kredki a ja wygonię Sandy’ego żebyśmy mogły wygodnie usiąść przy stole- dopiero kiedy wypowiedziałam te słowa doszło do mnie, że wszyscy się na nas gapią. Nikt się nie odzywał tylko wszyscy słuchali, o czym rozmawiam z dziewczynką.

-Okej, już wam robię miejsce- Sandy zaczął się zbierać a ja spojrzałam na Steve’a wymownie. Tak, to był ten czas, kiedy zamierzałam zostać z nimi sama. Ochroniarz kiwnął tylko głowa i zanim wyszedł wyciągnął telefon z kieszeni dając mi znać, że będzie w pogotowiu. Usiadłam przy stole a minutę później miejsce obok mnie zajęła mała.

-Ali wyglądasz jak księżniczka- powiedziała a ja uśmiechnęłam się do niej.

-To ty wyglądasz jak księżniczka. Włoski ci bardzo urosły.

-Planuję w przyszłości zostać prawdziwą księżniczką a one zawsze mają długie włosy, dlatego je zapuszczam- wyjaśniła a zaczęłam się śmiać.

-Myślę, że świat naprawdę potrzebuje prawdziwych księżniczek.

-Też tak myślę. Myślisz, że ten kolor będzie dobry?- zapytała i uniosła zieloną kredkę.

-Myślę, że będzie idealny- powiedziałam a miejsce naprzeciwko nas zajął Liam Wyrzuty Sumienia Wypisane Mam W Oczach Payne. Był mega uprzejmy jednocześnie rozmawiając ze mną nie udawał tak jak reszta, że tak naprawdę nigdy nic się nie stało. Nie poruszył tego tematu, ale widziałam jak na mnie patrzył. Zupełnie inaczej niż kiedyś. Oczywiście Liam nie był jedyną osobą, która chciała ze mną porozmawiać i podczas kiedy Lux kolorowała każdy dosiadał się na chwilę by zamienić kilka słów. Byłam totalnie niestabilna emocjonalnie przez wszystko co wydarzyło się odkąd weszłam do garderoby. Przez słowa wszystkich i przez Lux. Ale los postanowił sprawić by było mi jeszcze ciężej, bo kiedy Louise skończyła układać czuprynę Harry’ego on postanowił się do nas dołączyć. Zajął miejsce naprzeciwko mnie i obawiałam się, że mimo tego, że nie jesteśmy w pomieszczeniu sami znowu wyskoczy z tym swoim ‘porozmawiajmy’. Nie zamierzałam z nim rozmawiać, bo zgodnie z moim planem aktualnie go ignorowałam. Harry mi jednak tego nie ułatwiał.

-Narysowałaś ich aż sto?- zaczął niby totalnie normalnie. Co on sobie do cholery wyobrażał?! Dopiero co wykrzyczał mi, że nigdy mnie nie kochał a teraz mam z nim sobie tak po prostu rozmawiać?! Bezczelny dupek z niego!

-Zajęło mi to kilka miesięcy- powiedziałam jak gdyby nigdy nic, jakbym rozmawiała ze starym znajomym, po czym obdarzyłam go uśmiechem. Kiedy spojrzałam na Louisa zauważyłam, że się nam przygląda. Z niego też jest bezczelny dupek!

-Cóż… Chyba się opłacało.

-Tobie na pewno- powiedziałam i mój uśmiech ze sztucznego zrobił się szczery.

-Co? Dlaczego?

-Bo wszyscy wiemy, że talentu do rysowania to ty nie masz i dzięki mnie nie będziesz musiał się kompromitować- jestem głupia, potwierdziłam to tyle razy, że chyba już nikt w to nie wątpi. Przecież miałam z nim nie rozmawiać, a ja się kurwa uśmiecham!

-Cóż… Chyba muszę się z tobą zgodzić- powiedział i się zaśmiał.

-Pamiętaj ja mam zawsze rację.

-Skończyłam!- dziewczynka powiedziała entuzjastycznie ratując mnie tym samym z opresji czyli gapienia się, rozmawiania i uśmiechania się do mojego największego wroga.

-Ślicznie- pochwaliłam małą a Harry wyciągnął w naszym kierunku swoje łapsko i przyciągnął kolorowanki do siebie by móc podziwiać dzieło Lux.

-Pięknie, tylko chyba zrobisz sobie na razie przerwę, co nie?- Harry mógł być kanalią, ale kochał dzieci, kochał Lux jak swoją młodszą siostrzyczkę i zawsze, kiedy na nią patrzył wydawał się być zupełnie innym człowiekiem.

-Chyba tak, bo trochę mnie ręka już boli, chociaż chciałabym jeszcze pokolorować ten domek dla księżniczek.

-Wydaje mi się, że powinnaś zostawić sobie coś na później, bo w tym tempie Ali nie nadąży z rysowaniem tych księżniczek, domków, motylków- dlaczego on musi uśmiechać się tak uroczo i dlaczego uśmiecha się tak też do mnie?! Nie tylko do Lux?! Czy on jest porąbany?! Nie miałam pojęcia co działo się z nim przez ostatnie dwa lata, ale z pewnością nadal potrzebował pomocy psychologa, albo najlepiej psychiatry i to od razu! No, bo jak można być aż tak bipolarnym? Z jednej strony gada, że nie kochał a z drugiej patrzy tak… jakby nigdy nie przestał. Czy to wszystko ma w ogóle sens?

-Ali tęsknie za tobą.

-Ja za tobą też motylku- Ali tylko się teraz nie porycz! Jakim cudem ja do cholery jestem w stanie znieść to wszystko, te emocje, co sekundę tak różne?!

-I myślę, że powinnaś znowu z nami jeździć- powiedziała to zupełnie poważnie patrząc mi prosto w oczy.

-Chciałabym, ale niestety nie mogę- dzieci umieją człowieka zaskoczyć. A Lux okazała się być mistrzynią w zaskakiwaniu.

-Szkoda.

-Ale będę cię odwiedzać, no i jak skończą ci się kolorowanki zawsze możesz powiedzieć Niallowi a on mi to przekaże- powiedziałam myśląc, że o to jej chodzi.

-Nie.

-Co nie?- zapytałam nie do końca wiedząc, o co jej chodzi.

-Chcę żebyś jeździła z nami, bo Harry też za tobą tęskni i znowu będzie się śmiał- słysząc te słowa myślałam, że po prostu osunę się na tym krześle i wpadnę pod stół. Zamiast tego spojrzałam na Harry’ego, który zrobił się blady. Momentalnie. A ja postanowiłam zacząć działać. Miałam w nosie, że Tomlinson i z pewnością wszyscy znajdujący się w pokoju podsłuchują o czym gadamy. Postanowiłam to ciągnąć dalej.

-Harry zawsze się śmieje- powiedziałam spokojnie i spojrzałam na małą.

-Nie, Harry dużo płakał i ciągle chodzi smutny. A dzisiaj dużo się śmieje, bo jesteś z nami a ja lubię jak się śmieje- słowa Lux nie tylko sprawiły, że dosłownie zakręciło mi się w głowie. One sprawiły, że wszystko, wszystkie myśli mi się po prostu poplątały ze sobą i jedyne czego chciałam to spojrzeć na niego. A kiedy to zrobiłam zobaczyłam małego chłopca, który wygląda tak jakby właśnie zdał sobie sprawę, że się zgubił i nie może odnaleźć nikogo bliskiego.

-Harry chodzi smutny, bo tęskni za swoją mamusią tak jak ty tęsknisz za swoją, kiedy długo jej nie ma.

-Nie. Harry tęskni za tobą- dosłownie przez kilka sekund w pomieszczeniu panowała zupełna cisza. Oczywiście, że słowa Lux zrobiły na mnie ogromne wrażenie, ale patrząc na Harry’ego nie zamierzałam tego pokazać. Po prostu uniosłam głowę wysoko i patrzyłam mu w oczy obojętnie wiedząc, że to on pierwszy skapituluje i spuści wzrok. Miałam wrażenie, że pierwszy raz udało mi się z nim wygrać.

-Okej, Niall idź po Liama, Harry ty też wstawaj, trzeba się rozgrzać, mięliśmy przećwiczyć jeszcze raz Temporary Fix- oczywiście, kto mógł przybiec biednemu Harry’emu z pomocą, jeśli nie jego wierny, najlepszy przyjaciel Louis Tomlinson, który słuchał, o czym mówimy. Zanim Harry poszedł uśmiechnął się do Lux a na mnie spojrzał tak, że już myślałam, że znowu wyskoczy z tekstem ‘musimy porozmawiać’. On się jednak nie odezwał. Nie powiedział nic. Miałam wrażenie, że gdyby mógł kupiłby Louisowi w tym momencie Ferrari za to jak pięknie go uratował. Pięć sekund później rozmawiałam już z Louise i siostrą Tomlinsona, Lottie. I tak było już do samego koncertu. Poza jednym małym epizodem, kiedy to dosłownie wpadłam na Harry’ego a ten korzystając z okazji, że nikogo wokół nas nie było zapytał czy mogę z nim w końcu porozmawiać i poprosił żebyśmy odbyli tę jakże ważną rozmowę po koncercie. Po moim ‘nie’ i jego ‘Ali proszę’, zgodziłam się wiedząc, że i tak do tej rozmowy nie dojdzie, bo po koncercie zręcznie się ewakuuję. Nie będę z nim rozmawiać dopóki sama tego nie zachcę. A Lux to dziecko i widzi rzeczywistość inaczej niż dorośli, poza tym kocha Harry’ego… Okej, Lux to mega mądre dziecko, które widzi i ocenia całkiem poprawnie, ale to wciąż tylko dziecko. Oczywiście nie miałam czasu na dokładną analizę tego co się stało w tej przeklętej garderobie, bo na horyzoncie pojawił się nowy problem. Jak ja dam radę słyszeć jego głos i nie ryczeć przy tym jak skończona histeryczka. Okej, na tym przeklętym grillu u Nialla słyszałam jak śpiewa, ale koncert to zupełnie inna bajka. Koncert to miliony wspomnień. Koncert to przeszłość łapiąca mnie w swoje szpony. Stałam za kulisami w towarzystwie Lottie i Louise, która na rękach trzymałam Lux w wielkich nausznikach i modliłam się o siłę. Wiedziałam, że ludzie robią mi zdjęcia, grałam wyluzowaną, ale w środku cierpiałam katusze. Przy pierwszej piosence trzęsły mi się ręce. Przy trzech kolejnych się uspokoiłam, dwie z nich znałam jednej nie. Były to wesołe, skoczne i radosne piosenki, podczas których wszyscy się wygłupiali. Później zaśpiewali nieco spokojniejszy kawałek, piosenkę, której także nie znałam. Później znowu zaśpiewali coś szybkiego i okazało się, że tej piosenki też nie znam, nazywała się Temporary Fix i wydawało mi się, że kiedyś Niall coś mi o niej wspominał, chociaż totalnie nie mogłam sobie przypomnieć czy i kiedy to mówił. I kiedy naprawdę wydawało mi się, że przetrwam jakoś ten koncert jedna piosenka sprawiła, że musiałam stamtąd uciec. Kiedy zaczęły rozbrzmiewać pierwsze dźwięki wiedziałam już, że to ten moment, kiedy zostaję wystawiona na próbę. Miałam się przekonać jak twarda jestem. I słysząc jak on zaczyna śpiewać, słysząc pierwsze słowa… Wiedziałam, że to jest o mnie. A on, mimo że mnie nie widział, a na pewno nie był w stanie widzieć mnie dobrze, odwrócił się i patrzył prosto na mnie.

„If I could fly, I'd be coming right back home to you

I think I might give up everything, just ask me to”

Mimo tego, że nigdy wcześniej nie słyszałam tej piosenki doskonale wiedziałam, że to Harry ją napisał. Ba! Byłam pewna, że wiem nawet kiedy! Pamiętałam jak leżałam na kanapie… Jak on wrócił ze Stanów… Jak siedział przy mnie odcięty od świata, jak patrzyłam jak pisze… Pamiętałam jak mówił, że mógłby zostawić dla mnie wszystko, że mógłby odejść. Pamiętałam wszystkie jego słowa, wszystkie nasze rozmowy. Pamiętałam jak za nim tęskniłam, pamiętałam jego załamania i to jak był przy mnie podczas moich trudnych chwil. Pamiętałam jak pokazywałam mu siebie taką, jaką jestem i jak on pokazywał mi siebie. Pamiętałam jak mówił, że nikt nigdy nie chciał poznać prawdziwego jego. A ja tego pragnęłam. Pragnęłam go poznawać. Mówił, że tylko ja widziałam go takim, jaki jest naprawdę… Mamił mnie tym i sprawił, że go znienawidziłam. A najbardziej za to, że śpiewając tę piękną piosenkę jego oczy zrobiły się czerwone. Widziałam go na wielkim ekranie i czułam, że kolejny raz zadaje mi cios poniżej pasa. Słowa piosenki coraz bardziej mnie przytłaczały, dlatego nie czekając na moment, w którym posypię się na oczach wszystkich wyjęłam komórkę i napisałam do Steve’a, że wracamy szybciej, że wychodzę z koncertu i dotrę do auta sama. Steve odpisał tylko, że czeka a ja zaczęłam się żegnać z nimi. Z Lottie, która tak jak wszyscy się zmieniła, wypiękniała i dojrzała, z Louise, która udawała, że tak naprawdę nic się nie stało i dwa lata, podczas których odzywała się do mnie tylko na święta i urodziny, nie miały miejsca. Wzięłam na ręce Lux, zaczęłam ja ściskać i obiecywać, że niedługo znowu ją odwiedzę. „And I hope that you don't run from me”- usłyszałam i spojrzałam na niego. Mówił mi to tak wiele razy… Ale ja uciekłam… Ucałowałam Lux, która zaczęła prosić żebym jeszcze nie szła a ja łamiącym się głosem przysięgałam, że wkrótce znowu ją odwiedzę, że dam jej prezent, ale teraz muszę już iść. Piosenka zbliżała się do końca i nie wiem, dlaczego czułam, że muszę się pośpieszyć. Nie wiedziałam czy to moje piekące oczy czy łzy pojawiające się w oczach Harry’ego nakazują mi taki pośpiech, ale kiedy postawiłam Lux na ziemi praktycznie stamtąd wybiegłam. Nie wiedziałam jaki cud sprawił, że pamiętałam jak iść, ale szłam z każdą sekundą łapiąc powietrze coraz łapczywiej, mimo że szłam coraz wolniej.

-Ali!- jego głos sprawił, że stanęłam nie tylko ja, ale też moje serce. Po prostu na moment się zatrzymało. Jak miałam się teraz do niego odwrócić? Ta jebana piosenka przypomniała mi tak piękne chwile! Kiedy kochałam go i myślałam, że dzięki miłości wszystko jest możliwe. -Zaczekaj! Odwróć się, błagam- jeden wdech, drugi, trzeci. Nie powinnam tego robić. Ale zamiast tego odwróciłam się i spojrzałam na niego. Pokazałam mu się bez maski, którą tak pięknie umiałam nosić. –Nie uciekaj ode mnie, mieliśmy pogadać, zgodziłaś się- słysząc jego słowa wypowiadane tak rozpaczliwie, widząc jego oczy chciałam coś zrobić, choć nie miałam pojęcia co. Harry stał kilkanaście metrów dalej i wydawało mi się, że on też tego chce. Zamiast tego na swoim ramieniu poczułam dłoń Steve’a, który wyrwał mnie z tego wszystkiego. Odwróciłam się a ochroniarz objął mnie widząc w jak złym stanie jestem. Zaczął mnie wyprowadzać powtarzając, że już wszystko jest dobrze. Ale ja czułam, że nic nie jest dobrze. Że wszystko jest źle. Czułam, że cała dygoczę w środku a najgorsze w tym wszystkim było to, że przez tą cholerną piosenkę, przez jego głos, przez jego oczy czułam coś, czego nie chciałam czuć, coś, co wypierałam już dwa lata. Poczułam, że mimo starań, mimo siły, mimo nienawiści i złości ja wciąż… go kocham.

Hello!!

Przepraszam!!! Po pierwsze za to, że rozdział dodaję po prawie 3 tygodniach (bez jednego dniaXD) a po drugie za błędy (ale nie mam czasu sprawdzać rozdziału dokładnie :/)

Jeśli chodzi o cytaty, które pojawiły się w tym rozdziale to pochodzą one z piosenki If I Could Fly 1D, z ich najnowszej płyty (nie wiem po co to piszę skoro każdy o tym wieXD). Tłumaczenie cytatów:

„Gdybym mógł latać, od razu wróciłbym do domu, do ciebie

Myślę, że mógłbym zostawić to wszystko, tylko mnie poproś”

„I mam nadzieję, że ode mnie nie uciekniesz”

W ogóle patrząc na całe tłumaczenie tej piosenki to normalnie serio mam wrażenie jakby to Heri dla Ali ją napisał XD

Następny rozdział nie wiem kiedy się pojawi bo naprawdę nie mam czasu na pisanie, które traktuję jak hobby a nie obowiązek więc wybaczcie jeśli nowy rozdział pojawi się dopiero w okresie świątecznym :/

Ogólnie miałam coś Wam napisać, ale oczywiście zapomniałam XD

Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem!!! <3 Mam nadzieję, że ten Wam się spodobał, wraca Louis i Liam, no i mała Lux!! XD

To chyba wszystko XD 

Do następnego!

PS1 I love youuuuu <3

PS2 Jak mógłby się nazywać fandom Ali???? XD Bo wiecie dziewczyna sławna już jest i musi mieć nazwę własnego fandomu XD