Rozdział 38

UWAGA! Rozdział zawiera sceny erotyczne przeznaczone dla osób pełnoletnich! Czytając, robisz to na własną odpowiedzialność!

Jeśli miałam jakieś wątpliwości czy powinnam mu się oddać po tym wszystkim, co się stało kilka godzin wcześniej, uleciały one z mojej głowy w momencie, kiedy poczułam jak Harry niesamowicie powoli i delikatnie we mnie wchodzi. Miałam w głowie taką myśl, że nie tak to powinno wyglądać. Powinnam z nim porozmawiać. Powinniśmy to wszystko sobie wyjaśnić. Ale myśl ta była tak niewyraźna, odległa i zamazana, że postanowiłam ją zignorować. Spojrzałam na niego, w jego oczy, było wypisanych w nich wiele emocji. Ból, smutek, gniew, troska, miłość. Ale w tej chwili jedno uczucie było wyraźniejsze niż inne, pożądanie. To ono teraz dominowało. To ono przejęło władzę. Patrząc na niego wiedziałam, że czuje to, co ja. Wiedział jak bardzo popaprane i nienormalne jest to, co robimy. Ale seks nie był po to by zaspokoić cielesne potrzeby. Musiałam wiedzieć, że Harry dotyka mnie z taką samą czułością, miłością jak jeszcze kilka godzin wcześniej. On musiał wiedzieć, że moje uczucia względem niego się nie zmieniły. Pragnęłam by mnie dotykał, by mi pokazał jak bardzo mnie kocha. Musiałam wiedzieć, że mnie kocha… Jego biodra wykonywały powolne ruchy. Jak dla mnie zbyt powolne. Myślałam, że po chwili zwiększy tempo, ale on tego nie robił. Podpierał się na dłoniach ułożonych po obu stronach mojej głowy, poruszał się tak niesamowicie wolno i patrzył na mnie. Obserwował mnie.

-Szybciej… Proszę- zaskomlałam w końcu patrząc w jego oczy.

-Nie, chcę cię czuć najdłużej jak się da- wyszeptał a jego usta spoczęły na moich. Czułam się jakby ktoś mnie torturował. Jednocześnie czułam się cudownie. Kiedy oddychało mi się coraz trudniej jego usta przeniosły się na moją szyję. Całował ją delikatnie, po czym zaczął mocno ssać moją skórę. Malinki. Nawet w tym momencie musiał je robić. A ja byłam nienormalna, bo na to pozwalałam. Byłam nienormalna, bo w pewien sposób mi się to podobało. Kiedy skończył mnie naznaczać, bo chyba mogłam w końcu się do tego przyznać sama przed sobą, to właśnie robił, naznaczał mnie, kiedy skończył jego wargi powędrowały na moje ramię, najpierw prawe, później lewe. Całował mnie delikatnie i co jakiś czas przerywał przygryzając moją skórę. Mimo tego, że jego ruchy było powolne czułam jak w moim ciele buduje się napięcie. Zaczęłam szybciej oddychać, moje uda zaczęły delikatnie drgać, jęczałam coraz głośniej. Byłam na skraju i wtedy on przestał się we mnie poruszać. Odchylił głowę i spojrzał mi prosto w oczy.

-Jeszcze nie teraz- powiedział niesamowicie zachrypniętym głosem a ja myślałam, że żartuje. Ale on nie żartował. Poczekał aż ochłonę i dopiero wtedy zaczął się poruszać, równie wolno jak wcześniej. Jego język wylądował na moich piersiach i zaczął je pieścić. Później stworzył sobie drogę od piersi, poprzez szyję aż dotarł do mych ust gdzie gwałtownie rozchylił moje wargi i połączył się z moim. Boże, byłam tak cholernie podniecona. Z każdą chwilą było mi coraz ciężej, myślałam, że oszaleję. On mnie torturował. Naprawdę. To tempo było nie do wytrzymania. Nie sądziłam, że po tym wszystkim, co zaszło, jesteśmy w stanie się tak kochać. I to było cudowne. Harry kochał się ze mną z pasją jeszcze większa niż wcześniej… Wplątałam palce w jego włosy i pociągnęłam za nie. Mocno. Tak, że odchylił głowę do tyłu i na mnie spojrzał. Naprawdę musiał w końcu się nade mną zlitować.

-Proszę…-wyjęczałam. Harry patrzył prosto w moje oczy a po chwili uśmiechnął się nieznacznie i wszedł we mnie… mocno. Tak. W końcu. Zaczął się poruszać szybciej. Jego usta kolejny raz złączyły się z moimi, całował mnie z tak nachalnie… Jakbyśmy robili to pierwszy albo ostatni raz. Wypychał biodra coraz mocniej, z każdym pchnięciem przybliżał mnie to tego cudownego uczucia. Nie minęło dużo czasu a ja czułam w całym ciele to niesamowite napięcie, moje uda zaczęły drżeć. Mój umysł odłączył się od ciała i nie umiałam kontrolować tego, co robiłam, jęczałam głośno, ale nie umiałam przestać. Okno balkonowe wciąż było otwarte, ktoś mógł przechodzić korytarzem, ktoś mógł stać przy naszych drzwiach, ktoś mógł nas usłyszeć, ale ja nie umiałam być cicho. Czułam, że dochodzę.

-Tak… bardzo… cię kocham- wysyczał mi do ucha i wszedł we mnie ostatni raz, mocno, jęcząc przy tym tak cholernie zmysłowo, dokładnie w chwili, kiedy po mnie rozlewała się fala niesamowitej przyjemności. Czułam się taka spełniona. Kiedy otworzyłam oczy patrzyłam jak rysy jego twarzy się zmieniają, było mu tak samo dobrze jak mi. Po chwili podparł się na łokciach i cały czas będąc we mnie po prostu na mnie patrzył. Był zmęczony, ale nie tak bardzo jak ja. Boże, był taki piękny. W świetle, jakie dawała niewielka lampka wyglądał wręcz nierealnie. Pochylił się nade mną i pocałował mnie delikatnie w usta, po czym ze mnie wyszedł, delikatnie. Zsunął się ze mnie nieznacznie, położył swoją głowę na moim brzuchu i przytulił się do mnie. Ja wplątałam palce w jego włosy. Miał taką szopę, nieco za długie włosy poskręcały mu się jeszcze bardziej niż zwykle… Zawsze tak reagowały na wilgoć. Teraz były wilgotne od potu, od wysiłku, od seksu. Lubiłam się nimi bawić, lubiłam nawijać je na palce, były takie miękkie. Leżeliśmy tak jakiś czas, kilka minut? Kilkanaście? Kilkadziesiąt? Nie umiałam stwierdzić, ale czułam jak pomału wracam do siebie. Jak wraca mi zdolność mówienia, myślenia i poruszania czymś więcej niż dłonią. A kiedy wrócił rozum wróciły myśli o tym co się stało i przez to nagle zrobiło mi się zimno.

-Zimno mi- powiedziałam zachrypniętym głosem. Boże to od tych moich krzyków… Powinnam oszczędzać głos… Myślałam, że Harry wstanie i zamknie okno, ale on tego nie zrobił. Zamiast tego usiadł, zdjął zużytą prezerwatywę, którą rzucił niedbale na podłogę, po czym się położył i przykrył nas kołdrą, która leżała w dole łóżka. Przyciągnął mnie do siebie tak, że moja głowa spoczywała na jego klatce piersiowej. Był taki ciepły. Okrył mnie szczelnie kołdrą i tulił do siebie, przez co po chwili czułam, że robi mi się cieplej. Leżeliśmy w totalnej ciszy a ja zaczęłam myśleć, co powinnam zrobić. Rozsądna ja mówiła, że mam z nim porozmawiać o tym, co się stało, natychmiast. Musieliśmy przecież o tym porozmawiać. Niestety istniała też inna ja. Tchórz! Bałam się zaczynać tę rozmowę… Nie bałam się, że Harry znowu zrobi mi krzywdę. Bałam się, że znowu zacznie płakać, że ja zacznę płakać. Bałam się, że zniszczę tą atmosferę… Kochaliśmy się, naprawdę się kochaliśmy, z pasją, miłością, to nie był tylko seks. Byłam niesamowicie zadowolona, że kochaliśmy się tak jak zawsze, a nawet lepiej. O ile mogło być lepiej. Ale musiałam zaryzykować. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Miał zamknięte oczy, ale nie spał.

-O czy myślisz?- zapytałam cicho, choć znałam odpowiedź na to pytanie.

-O tobie- powiedział zachrypniętym głosem. Dlaczego powiedział to tak seksownie? Byłam skończoną idiotką, ale na te słowa nieznacznie się uśmiechnęłam jednak sekundę później byłam już totalnie poważna.

-Musimy porozmawiać…- powiedziałam patrząc w jego zmęczone oczy. Czułam jak jego ciało się spina, zdenerwował się.

-Nie… Nie rozmawiajmy…- powiedział wręcz błagalnym tonem.

-Ale…

-Proszę… Nie chcę o tym mówić, wystarczy, że nie mogę przestać o tym myśleć.

-Ale musimy o tym kiedyś porozmawiać.

-Wiem… Po prostu nie teraz, proszę- wyszeptał i spojrzał na mnie tak, że nie miałam serca by z nim teraz walczyć. Kiwnęłam tylko głową, że się zgadzam. -Opowiedz mi coś… Powiedz jak to było kiedy w kwietniu przyleciałaś do Londynu. Opowiedz mi twoją historię tak jak ja opowiedziałem tobie moją po twoim wyjściu ze szpitala.

-Po co?- zapytałam nieco za szybko i za głośno. Po co chciał to słyszeć? Wiedział jak na początku wyglądały nasze relacje.

-Muszę zrozumieć…

-Co zrozumieć?

-Po prostu… muszę to usłyszeć- powiedział poważnie.

-Ale wiesz jak było kiedyś, po co o tym mówić?

-Chcę to usłyszeć. Muszę zrozumieć- powtórzył a w jego głosie wyczułam nutkę rozpaczy. Wiedziałam, że nie chcę się teraz cofać do tamtych dni. Wiedziałam też, że mogę zrobić dla niego wszystko i nie czekając chwili dłużej wtuliłam się w niego ponownie, westchnęłam głośno chcąc dać mu do zrozumienia, że nie mam ochoty na takie wspomnienia i zaczęłam mówić.

-Szczerze mówiąc nie wiem jak mam zacząć tę opowieść… Pamiętam, że byłam zdenerwowana, pamiętam jak rodzice czekali ze mną na lotnisku, jak szłam w stronę odprawy i walczyłam sama ze sobą żeby nie zawrócić i nie uciec do domu. Bałam się, ale tak naprawdę nie zdawałam sobie sprawy z tego, co się dzieje. Nie miałam pojęcia co mnie czeka, nie miałam nawet wyobrażenia tego jak to wszystko będzie wyglądać. Nie mieściło mi się to w głowie, że taka przeciętna, zupełnie niewyróżniająca się dziewczyna ma nagle być częścią czegoś tak dużego… Na szczęście miałam Klaudię. Była moim aniołem, moją dobrą wróżką, pomagała mi we wszystkim… Pierwsza próba. Tak bardzo zestresowana byłam, nie wiedziałam co mnie właściwie czeka, bałam się, że nie będę umiała się dogadać ze wszystkimi, że mnie nie polubią. Bałam się was. Przecież byłam waszą fanką. Oglądałam wasze zdjęcia w kolorowych czasopismach, czytałam plotki na wasz temat i nagle miałam was poznać, miałam z wami pracować. Śpiewałam, kiedy weszliście. Wszyscy razem, pewnie mieliście wcześniej jakiś wywiad albo sesję… Spojrzałam na was i poczułam ścisk w żołądku, ze strachu i szczęścia. Zaczęłam śpiewać całym sercem. Niall się uśmiechał, Liam i Lou też. Nawet Zayn miał cień uśmiechu na ustach. Tylko ty… Spojrzałam na ciebie i przeszedł mnie dreszcz. Patrzyłeś na mnie… Od razu wiedziałam, że coś jest nie tak, że mnie nie lubisz. Skończyłam, zeszłam ze sceny. Nie wiedziałam czy mam do was podejść i się przywitać, ale stwierdziłam, że tak chyba wypada. Ale zanim to zrobiłam ty po prostu odszedłeś gdzieś. Chłopcy byli mili, przywitali się ze mną, byli naprawdę uroczy, serdeczni. Ale ciebie nie było. Klaudia tłumaczyła mi, że to nic wielkiego, wyszedłeś, bo pewnie dzwonił ci telefon czy coś. Stwierdziła, że przesadzam a ja postanowiłam myśleć tak jak ona. Na pewno zadzwonił mu telefon… albo ma się za Bóg wie kogo. „Wyszedł, chociaż przedstawienie się sobie nawzajem trwa jakąś minutę i nie wymaga jakiegoś wielkiego wysiłku tylko odrobiny uprzejmości...” Kolejny dzień był totalnie nierealny. Nagrywałam piosenkę i znowu była próba. Kiedy weszłam na halę wy ćwiczyliście. Patrzyłam na ciebie. Nie widziałeś mnie. Uśmiechałeś się. Stwierdziłam, że na pewno tym razem wszystko pójdzie dobrze… I się przeliczyłam. Przedstawiłam się, czułam się jak idiotka. „Hej. Harry.”- dwa słowa, powiedziałeś do mnie dwa słowa. Zastanawiałam się, o co ci chodzi… Później poszłam z Niallem na spacer, było super, Niall był super… Ale wróciłam i zobaczyłam twój tweet, że nie wszystkich musisz lubić i wtedy byłam pewna, że niczego sobie nie ubzdurałam, że to nie są moje widzimisię, wiedziałam, że ten tweet był zadedykowany dla mnie. Rozmawiałam o tym z Zuzą. Paradoksalne jest to, że miała w pewnym sensie racje, kiedy powiedziała, że może to przez to jesteś taki niemiły, bo rozstałeś się z dziewczyną… Uznałam to za totalnie idiotyczne. Powiedziałam jej, że przecież nie zerwaliście przeze mnie. Patrząc na to z perspektywy czasu uważam tamtą rozmowę nawet za śmieszną. Bardzo śmieszną. Później była konferencja a ty nadal byłeś dupkiem. Boże, jak ja cię wtedy nie lubiłam, jak strasznie działałeś mi na nerwy. Postanowiłam, że nie będę stać bezczynnie i czekać na twoje głupie komentarze. Skoro chciałeś się w to bawić nie ma sprawy, nie dam się przecież jakiemuś napuszonemu głupkowi, któremu sława wyżarła mózg- podniosłam głowę i spojrzałam na Harrego. Miał nieodgadniony wyraz twarzy, ale kiedy zobaczył, że się uśmiecham także posłał mi uroczy uśmiech.

-Serio miałaś mnie za napuszonego głupka, któremu sława wyżarła mózg?- zapytał już całkiem rozbawiony.

-A jak inaczej miałam uważać? Nie znałeś mnie, traktowałeś jak intruza i z tego, co zdążyłam zauważyć nie miałeś większej ochoty by mnie poznać i zmienić o mnie swoje zdanie. Uważałam wtedy, że odbiła ci palma i przydałby ci się psychiatra, bo jakim cudem wyrobiłeś sobie o mnie zdanie skoro nawet ze mną nie rozmawiałeś? Naprawdę, uważałam, że powinieneś się leczyć na głowę. Później… Później był bankiet i to był pierwszy raz, kiedy poczułam się słaba i… gorsza. Wszyscy wyglądali tak pięknie, te markowe ciuchy, idealne fryzury… Czułam, że tam nie pasuję.  Chciałam wyjść. Klaudia poszła do toalety i wtedy pojawiłeś się ty.

-Byłem kretynem Ali. Nadal nim jestem… Widziałem, że coś cię trapi…

-Nie chciałam się z tobą kłócić, chciałam wstać od stołu i po prostu stamtąd wyjść. Ale ja musiałam być sobą, musiałam się potknąć i kiedy mnie złapałeś… Chciałam żebyś mnie przytulił, naprawdę tego chciałam- powiedziałam ciszej, było dziwnie mówić to na głos. Bycie aż tak szczerym…- Pojechałam do hotelu, leżałam w łóżku i miałam przed oczami ciebie. Ale nie, kiedy byłeś dla mnie niemiły. Widziałam twoje oczy, kiedy nie pozwoliłeś mi upaść i byłam niesamowicie wkurzona na siebie, że wywarło to na mnie tak duże wrażenie. Że tak nieznacząca sytuacja dla mnie miała jakieś znaczenie, nawet, jeśli nie wiedziałam jakie. Później zaczęła się trasa i właściwie znałam już wszystkich, spędziłam trochę czasu z Lou i Liamem, no i Niallem oczywiście. Niall tak bardzo chciał mnie poznać, wszyscy byli tacy mili.

-Bo ja byłem delikatnie mówiąc niemiły… Niall nie mógł tego znieść, kłóciliśmy się o to tyle razy, że przestałem w końcu liczyć…

-Ale nie wygadałeś się… Przed koncertem. Mogłeś powiedzieć, że źle się czuję, Niall by panikował, znasz go. Ale ty nie powiedziałeś…

-Nie wiem dlaczego… Chyba po prostu nie mogłem tego zrobić.

-Później poznałam Gemmę i nie mogłam uwierzyć, że jesteście rodzeństwem. Ona była twoim totalnym przeciwieństwem. Była taka otwarta… Od razu mnie polubiła. W duchu śmiałam się z ciebie, że twoja rodzona siostra jest dla mnie taka uprzejma. Ale później jak na złość musiało się wydarzyć coś, przez co nie chciało mi się śmiać. Znalazłeś mnie w basenie. Byłam taka zażenowana i zła, na siebie i na ciebie. Patrzyłeś na mnie tak dziwnie… A ja w głowie obrzucałam cię wyzwiskami. Dupek, dupek, dupek. Na pewno cieszy go moje zakłopotanie, robi to specjalnie. Miałam ochotę zniknąć. Byłam w białej, koronkowej bieliźnie, chciałam wyjść z basenu, ale nie kiedy ty się na mnie gapiłeś… Ale gdy wszedłeś do wody, nie mogłam być z tobą sam na sam w basenie, nie kiedy byłeś taki dziwny, nie kiedy byliśmy prawie nadzy.

-Podobałaś mi się wtedy… Taka wolna, taka szalona i jednocześnie nieśmiała… I patrzyłaś na mnie jakbyś chciała mnie zabić.

-Bo tak było, nie chciałeś się odwrócić! Prosiłam cię, ale ty nie chciałeś tego zrobić- powiedziałam z nieudawaną złością w głosie, przypominając sobie to wszystko, naprawdę te wspomnienia na nowo ożywały w mojej głowie.

-Chciałem na ciebie patrzeć…

-Chciałeś mnie zawstydzić- powiedziałam z wyrzutem. -Ale pomyślałam, że nie dam jakiemuś palantowi tej przyjemności, nie będzie się ze mnie nabijał i postanowiłam wyjść nawet, jeśli miałbyś się na mnie gapić. I wtedy ty się ulitowałeś i się odwróciłeś…

-Podglądałem- powiedział cicho.

-Co?!- przecież wcześniej nic mi o tym nie wspominał!

-Podglądałem, patrzyłem na ciebie jak wychodziłaś z wody- powiedział pewniej.

-Dlaczego nie powiedziałeś mi tego wtedy? Po moim wyjściu ze szpitala?- albo dlaczego mi nie powiedział tego w ogóle?

-Bo nie chciałem cię straszyć… Do tamtej chwili miałaś mnie za kogoś innego, nie wiedziałaś co do ciebie czuję… Nie wiedziałaś, że wyobrażałem sobie jak to jest się z tobą kochać- powiedział a ja dosłownie zachłysnęłam się powietrzem.

-Harry, o czym ty mówisz?

-O tym, że zanim powiedziałem ci, że cię kocham wyobrażałem sobie, jakie to uczucie kochać się z tobą… Jak to jest móc cię dotykać, jak to jest, kiedy wijesz się pode mną z rozkoszy, jak to jest doprowadzić cię do orgazmu…

-I myślałeś o tym wtedy? W basenie?!

-Nie… Wtedy byłem ciekaw jak… wyglądasz… Wtedy nadal wpajałem sobie, że cię nie lubię, że nie możesz mi się podobać. Ale w tym basenie naprawdę mi się spodobałaś. Musiałem cię zobaczyć.

-Czyli mam rozumieć, że twoje wyznanie prawdy nie było tak do końca prawdą?

-Było. Oczywiście, że było. Nie kłamałem wtedy. Po prostu pominąłem pewne rzeczy takie jak ta. Ali ty wyszłaś ze szpitala, chciałaś się zabić… Nie wiedziałem co mogę powiedzieć, żeby cię nie wystraszyć. Bałem się, że jak powiem, że widząc cię w mokrej, koronkowej bieliźnie nie mogłem oderwać od ciebie wzroku, że mnie podnieciłaś to takie rewelacje mogą cię nieco do mnie zrazić. Nie chciałem mówić wtedy o tych sprawach. Chciałem byś poczuła się przy mnie pewnie i … bezpiecznie… Po prostu bałem się, że cię odstraszę.

-Cóż, nie wiem jakbym wtedy zareagowała na takie słowa- przyznałam szczerze. Wtedy było inaczej. Ja byłam inna. Boże on o mnie myślał w ten sposób! Podnieciłam go! Boże!

-Ali mów dalej.

-Jak mam mówić dalej kiedy ty mówisz coś takiego…

-Proszę…- wymruczał a ja wywróciłam oczami. Musiałam się naprawdę skupić żeby przypomnieć sobie co było później.

-Po basenie był mecz. Ale przed meczem chciałeś powiedzieć o tym co się stało w nocy! Przy wszystkich!- Harry był takim idiotą!

-Chciałem- powiedział wprost. -Ale wtedy do akcji wkroczył bohater Horan.

-Uratował mnie przed twoim gadaniem… Później był mecz. Oczywiście musiałam być z tobą w jednej drużynie. Ja i mój pech. Ale o dziwo było całkiem spoko, ty byłeś spoko. Wygraliśmy a wy cieszyliście się jak dzieci. Podbiegłeś do mnie i mnie przytuliłeś… Moje ciało zareagowało na twój dotyk. Czułam coś dziwnego.

-Też to czułem…- powiedział i przejechał palcem wskazującym po moich nagich plecach jakby chciał zademonstrować to o czy mówię.

-Nie rób mi tak, bo nie mogę się skupić- powiedziałam z wyrzutem a on się nieco zaśmiał. -Później gadałam z Niallem… O tobie. Prawie mi się wygadał. Zamydlił mi oczy tym, że niby ciężko ci się przekonać do nowych osób… Kłamca. Wiedział o wszystkim i nic mi nie powiedział. Później spotkaliśmy Chloe. Wybacz, ale o tym nie będę mówić, obraziła mnie i naprawdę poczułam się wtedy jak gówno. Ale po tym, co się stało zacząłeś się do mnie odzywać. To było dziwne. Po co on do mnie mówi? On czegoś ode mnie chce? Dlaczego interesuje go to, czego teraz słucham? Nie wiedziałam, co mam myśleć, ale prawdziwy mętlik w głowie miałam po imprezie… Ty… Zrobiłeś tę malinkę, zadałeś mi ból, pobiłeś Pato- czułam jak na wspomnienie tej nieszczęsnej imprezy cały się spina. Po co kazał mi to opowiadać? Dlaczego teraz? Jakie to dziwne, zabawne wspomnienia przeplatały się z tymi, o których lepiej byłoby zapomnieć.

-Nie dałaś mi się pocałować…- powiedział z wyrzutem.

-I dlatego postanowiłeś mnie ukarać wielką, bolesną malinką?- bałam się, że ta rozmowa w każdej chwili może zacząć toczyć się zupełnie innym torem.

-Nie… Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić… Ale… Chciałem cię pocałować, cały wieczór się na ciebie gapiłem i myślałem tylko o tobie a ty nie dałaś się pocałować.

-Wiesz… Jakoś dziwnie okazywałeś tę swoją nagłą sympatię. Zawstydzałeś mnie cały czas, bałam się, że jak oddam pocałunek albo za bardzo się wczuję to ty powiesz coś głupiego… Że mnie wyśmiejesz.

-Chciałaś oddać ten pocałunek?- zapytał z lekkim niedowierzaniem.

-Chciałam… Mimo twojej niechęci do mnie zaczynałeś mi się podobać. Obserwowałam cię, widziałam jak cieszy cię zabawa z Lux, jak się wkurzasz, kiedy przegrywasz, kiedy grałeś w coś z chłopakami, jak wielka sprawą były dla ciebie koncerty, jak śpiewałeś prosto z serca albo się wydurniałeś. Chciałam czy nie zaczynałam coś do ciebie czuć. Nie rozumiałam tego, ale tak właśnie było. Później oczywiście byłam niesamowicie wkurzona za malinkę i Pato, ale poleciałam do domu i myślałam o tobie. Gapiłam się w lustro i widziałam ślad, który zostawiłeś… Później musiałam wrócić, sama. Klaudia nie mogła jechać ze mną. To był pierwszy cios. Pierwsza rana, głęboka. Naprawdę nie wyobrażałam sobie jak ja w ogóle będę umiała funkcjonować bez niej. Ale nie miałam nic do gadania, nic nie mogłam zrobić. Jeśli chodzi o Dublin to kojarzy mi się bardzo intensywnie. Znalazłeś mnie zaryczaną, znowu przeprosiłeś za tę malinkę a ja na ciebie nawrzeszczałam, później ja przeprosiłam ciebie za mój niepotrzebny wybuch. Nie chciałam ciągnąć dłużej tematu imprezy. Było minęło. Byłeś pijany i nie miałam ochoty tego ciągnąć. Spędziliśmy miły wieczór ze znajomymi Nialla i naprawdę mnie to zrelaksowało. Siedziałam w twojej bluzie i wkurzałam się, że jest to dla mnie tak istotne. Ja siedzę w bluzie Harrego! Ekscytowało mnie to… Kolejny dzień spokojnie mogłabym nazwać: Harry ratuje Ali z opresji. Uratowałeś mnie wiele razy tego dnia. Zawiozłeś do Dublina, nagrałeś ze mną piosenkę, ocaliłeś przed burzą. Dobrze się wtedy bawiłam a z każdą sekundą spędzoną w twoim towarzystwie coraz bardziej mi się podobałeś. Ten dzień był cudowny a na koniec wylądowałam z tobą w łóżku. Leżałam w szlafroku, ty obok mnie i nie mogłam się skupić na spaniu.

-Chciałem cię wtedy… dotykać. Naprawdę chciałem… Leżałaś obok mnie, naga. Włożyłem całą swoją siłę w to, żeby się na ciebie nie rzucić.

-Mam rozumieć, że za pierwszym razem nie opowiedziałeś mi po prostu swoich zboczonych myśli?- zapytałam słysząc jego komentarz.

-Można to tak nazwać…

-Chyba rzeczywiście dobrze, że zachowałeś je wtedy dla siebie- Boże gdybym wtedy wiedziała, o czym on myśli… To było dziwne, słyszeć to wszystko. Dublin kojarzył mi się dobrze i źle, ale przede wszystkim kojarzył mi się z nim. Wspomnienie wspólnej nocy miały zastąpić wspomnienia choroby, głupiego artykułu, że spędziłam z Harrym noc i to najgorsze…

-Mów dalej.

-Dalej… Poranek i twoja zmiana nastroju po telefonie od Pato… Myślałam, że po całym dniu i nocy, które spędziliśmy razem przekonałeś się do mnie… Ja przekonałam się do ciebie i to w stu procentach. Ale ty wróciłeś. Jak gdyby nigdy nic wrócił stary, zły Harry. Ale nie miałam siły by o tym myśleć, przeziębiłam się i dostałam tę głupią wiadomość.

-Jaką wiadomość?- o mój Boże! Nie mogę mu teraz o tym powiedzieć. Nie, nie, nie.

-Od kogoś na Twitterze. Że jestem… głupia i że jestem dziwką a ty mnie nienawidzisz. Do tego ten ktoś dołączył link do artykułu, że spędziliśmy razem noc, były zdjęcia. Zdenerwowałam się tym- szybko zmień temat!-Ale nie chciałam martwić się głupimi zdjęciami, byłam chora, nie mogłam opuścić żadnego występu, musiałam jechać na ślub Zuzy, musiałam. To moja przyjaciółka, traktuję ją jak siostrę… Głupia choroba wszystko popsuła, całe moje plany... Miałam gorączkę, wstałam w nocy a ty się kłóciłeś z Niallem w kuchni. Powiedziałeś, że to przeze mnie, że to wszystko moja wina… Było mi tak przykro, nic nie rozumiałam… Dlaczego on tak mówi? Co ja mu zrobiłam? Później ten występ, moje zasłabnięcie, szpital. Poszliście na imprezę, ty wróciłeś szybciej… Nie chcę o tym mówić.

-Powiedz mi wszystko.

-Nie chcę mówić o tym- jak miałam mówić o tym, co czułam jak Harry mnie skrzywdził w Dublinie po tym jak mnie uderzył?

-Proszę- albo on był nienormalny albo był po prostu masochistą.

-No ale co chcesz słyszeć? Że słyszałam jak się z kimś pieprzysz za ścianą? Że wtedy złamałeś mi serce? Że czułam coś do ciebie a ty zrobiłeś takie świństwo? Że w tym momencie się ciebie brzydziłam? Że się ciebie bałam? Tak, wtedy się ciebie bałam, byłeś jak opętany, byłeś czymś odurzony, bałam się, że zrobisz mi krzywdę, że mnie pobijesz… Albo… Po prostu się bałam, nigdy nie miałam do czynienia z kimś pod wpływem jakiś środków. Ale uciekłam ci. Dzięki Bogu. Rano Jess powiedziała, że nie pojadę na ślub Zuzy. Kolejna rana. Ty chciałeś rozmawiać o tym, co się stało. Podobałeś mi się, ale robiłeś takie złe rzeczy. Seks w pokoju obok? Kiedy byłam chora i wyobrażałam sobie, że do mnie przychodzisz i mnie przytulasz, pocieszasz? Rana numer trzy. Później była ta nieszczęsna impreza, zaprosiłeś mnie na nią. Pocieszałeś po tym jak Nina zmieszała mnie z błotem. Dotykałeś moich dłoni a ja chciałam więcej, mimo tego, co zrobiłeś chciałam więcej Harry. Mówiłeś słowa, których nie rozumiałam. Byłeś taką zagadką. Nie miałam pojęcia co mam myśleć. I wtedy przychodziła myśl: on to robi, bo jest mu ciebie żal, ma wyrzuty sumienia. Prawie zrobił ci coś okropnego i teraz próbuje być miły. Powtarzałam to non stop. Zaprosił cię, bo jest mu ciebie szkoda. Ta impreza…

-Gdybym wiedział jak się skończy nigdy w życiu bym cię tam nie zabrał. I nie zaprosiłem cię z powodu wyrzutów sumienia tylko…- jego głos był dziwny. Zaprosił mnie tam z konkretnego powodu. Wiedziałam, że to chce powiedzieć.

-Dlaczego mnie zaprosiłeś?

-Bo liczyłem na… coś więcej.

-Coś więcej?

-Chciałem czegoś więcej. Myślałem, że może uda mi się ciebie uwieść- powiedział głosem wypełnionym goryczą.

-Chciałeś zaciągnąć mnie do łóżka?!- prawie wykrzyczałam.

-Chciałem tego od momentu, kiedy wychodziłaś w prześwitującej bieliźnie z basenu… Wiesz, co było totalnym paradoksem tej sytuacji? To, że mimo wszystko tej nocy wylądowałaś w moim łóżku.

-Rozebrałeś mnie wtedy…

-I włożyłem całą swoją siłę w to, żeby cię nie dotykać. Zdjąłem ci spodnie, leżałaś w samej bieliźnie… Zbliżyłem się do ciebie, odgarnąłem włosy z twojej twarzy, dotknąłem twoich ust, były miękkie, delikatne. Położyłem rękę na twoim brzuchu i wtedy dotarło do mnie co robiłem. Jakiś skurwiel prawie cię zgwałcił a ja cię dotykam bez twojej wiedzy, bez twojego pozwolenia. Niemal natychmiast cię ubrałem. Byłem zdenerwowany. Przykryłem cię i się na ciebie gapiłem, powoli docierało do mnie to wszystko, to co mogło się wydarzyć i wiedziałem, że zależy mi na tobie, że to nie są tylko moje fantazje na twój temat, chciałem, żebyś była bezpieczna, nie zniósłbym gdyby coś ci się stało… później zadzwonił manager… Dalej wiesz jak było.

-Myślę, że zdecydowanie podjąłeś dobrą decyzję nie mówiąc mi tego za pierwszym razem. Boże ja nie miałam pojęcia o tym, że możesz tak o mnie myśleć, myślałam, że mnie nie lubisz, że męczy cię moja obecność…

-W pewnym sensie męczyła i to bardzo.

-To wszystko było nieźle pokręcone- stwierdziłam.

-Wystarczyło żebyśmy szczerze ze sobą porozmawiali.

-Ale jak miałam ci powiedzieć, że mi się podobasz skoro się bałam? Że mnie wyśmiejesz? Uważałam, że to uczucie jest czymś złym, nie wiedziałam, że je odwzajemniasz.

-Mogę powiedzieć dokładnie to samo o sobie. Robiłaś wszystko by pokazać, że mnie nie lubisz. Jak zmarła twoja babcia to się nasiliło. Od tego momentu robiłaś wszystko by mnie od siebie odepchnąć, byłaś taka wredna, taka nieznośna.

-Wiem, ale zachowywałam się tak, bo nie chciałam…- narażać się na te głupie maile, na które byłam taka podatna, pomyślałam. -Nie chcę już o tym mówić. Koniec.

-Ja chcę to usłyszeć.

-Nie każ mi tego opowiadać, zaczęłam się ciąć, bo nie wytrzymywałam psychicznie, za dużo złych rzeczy wydarzyło się zbyt szybko. To było tak jakby nagle ktoś wywrócił mój świat do góry nogami. Nagle ludzi zaczęło interesować moje życie, wytykali mi błędy, wymyślali bzdury i w nie wierzyli. To się stało za szybko. Nagle moje życie przestało je przypominać, zagubiłam się, totalnie. Błagam nie każ mi o tym teraz mówić.

-Ale chciałbym…

-Proszę…-wyszeptałam. -Jeśli to ci jakoś pomoże to leżąc tu i teraz w twoich ramionach mogę śmiało powiedzieć, że tak naprawdę wcale nie chciałam się zabić i teraz to wiem. Po prostu wtedy nie widziałam innego wyjścia, byłam tak załamana, że uznałam śmierć za jedyne słuszne wyjście, ale teraz wiem jak strasznie chore to było. Dlatego błagam nie każ mi do tego wracać, nie każ mi tego sobie przypominać. Inaczej się poryczę a nie chcę płakać. Mam nadzieję, że zrozumiałeś to, co chciałeś, ale nic więcej ci nie powiem, nie dzisiaj.

-Tak naprawdę jeszcze bardziej nie rozumiem.

-Czego?

-Myślałem, że może jeśli mi opowiesz wszystko jakoś to sobie wytłumaczę, może zrobiłem coś, przez co jesteś dla mnie taka dobra… Myślałem, że może zrozumiem dlaczego ze mną jesteś? Dlaczego teraz ze mną jesteś? Dlaczego mi wybaczyłaś tak wiele razy? Co takiego zrobiłem, że mnie kochasz? Dlaczego wybaczyłaś mi to, że cię uderzyłem? Dlaczego pozwoliłaś mi się dotykać? Dlaczego pozwoliłaś mi się z tobą kochać? Dlaczego to był tak dobry seks? Mimo tego co się stało, mimo tego, że cię skrzywdziłem? Nie umiem tego zrozumieć.

-A ja nie umiem odpowiedzieć na twoje pytania Harry. Jestem tu, bo cię kocham, wybaczyłam ci, bo cię kocham, pozwoliłam ci się dotykać, bo cię kocham, uprawialiśmy niesamowity seks, bo cię kocham… Ale to nie znaczy, że jesteś bezkarny. To było złe. To, że mnie uderzyłeś… Kochałam się z tobą, leżę obok ciebie zupełnie naga i wiem, że to jest popaprane, ale nie umiem czuć się źle, że ci pozwoliłam mnie dotykać. Jeśli poprosiłbyś mnie w tej chwili bym ci się oddała, teraz, kolejny raz, zrobiłabym to bez mrugnięcia okiem. Ale Harry musisz coś wiedzieć. Kocham cię bezgranicznie, kocham cię całą sobą, ciałem, duszą, sercem… Ale jeśli jeszcze raz mnie uderzysz… to będzie koniec. Prawdziwy koniec, drugi raz będzie ostatnim. Przyrzekam ci, że wtedy zniknę, ucieknę przed tobą i nigdy więcej mnie nie zobaczysz, nie znajdziesz, nie dotkniesz. Drugi raz ci tego nie wybaczę.

-Wiem Ali, jestem tego świadomy i przysięgam, że nigdy nie będzie drugiego razu. Nigdy.

***

Obudził mnie dźwięk czegoś spadającego na podłogę.

-Kurwa- usłyszałam szept Harrego. Otworzyłam oczy, nie leżał w łóżku. Stał ubrany, miał mokre włosy.

-Hej- wymruczałam cicho a wtedy on spojrzał na mnie.

-Hej- powiedział i się uśmiechnął jednak sekundę później był już poważny.- Przepraszam, nie chciałem cię obudzić.

-Która godzina?- zapytałam przecierając oczy.

-8: 24- odpowiedział, kiedy spojrzał na zegarek.

-Dlaczego już wstałeś? I jesteś ubrany.

-Mam do załatwienia pewną sprawę.

-Jaką?

-Nie ważne, niedługo wrócę.

-Jaka to sprawa? Umówiłeś się z kimś?- Boże jak powie, że z przyjaciółką albo znajomą to chyba się załamię.

-Ważna i z nikim się nie umówiłem.

-Chłopaki też jadą?

-Nie, jadę sam.

-Boże, powiedz mi gdzie jedziesz, nie rób z tego tajemnicy jakby to było coś złego- powiedziałam totalnie poirytowana. Harry westchnął głośno i podszedł do mnie.

-Nie denerwuj się. Wczoraj… zniszczyłem twój telefon, jadę go odkupić- powiedział cicho, wyraźnie zawstydzony. Boże, zupełnie zapomniałam o telefonie.

-W takim razie jadę z tobą- zakomunikowałam starając się zabrzmieć jak najbardziej przyjaźnie.

-Nie Ali, połóż się jeszcze, wyśpij się…

-Jadę z tobą, daj mi parę minut, ogarnę się i pojedziemy razem, okej?

-Ale…

-Świetnie- powiedziałam szybko i równie szybko wstałam z łóżka, za szybko. Momentalnie przed oczami pojawiły się mroczki, zakręciło mi się w głowie, ale Harry mnie złapał. Moje ciało zareagowało błyskawicznie na takie nagłe zbliżenie, dostałam gęsiej skórki, czując jego dłonie na swoim ciele.

-Uważaj- powiedział niesamowicie zachrypniętym głosem i mnie puścił. To było dziwne. Odsunęłam się nieco od niego i zaczęłam grzebać w walizce, wyciągnęłam z niej jakieś ciuchy i poszłam do łazienki, za mną poszedł on.

-Co ty robisz?- zapytałam, kiedy wszedł do środka i zamknął drzwi.

-Pilnuję cię.

-Przestań, za szybko wstałam przez to zakręciło mi się w głowie, nie musisz mnie pilnować.

-Wolę nie ryzykować, że jak cię zostawię to później znajdę cię z rozbitą głową.

-Przestań i wyjdź.

-Nie przestanę i nie wyjdę.

-Chce mi się siku- powiedziałam już całkiem wkurzona. On przesadzał! Nigdy tak nie miał? Nigdy nie wstał za szybko?

-Śmiało, sikaj.

-Kurwa Harry…- wyszeptałam tak cicho by nie słyszał. -Serio chcesz to przedłużać? Nigdy się nie ogarnę jak będziesz tak stał i się na mnie gapił.

-Nigdzie nie wyjdę.

-W takim razie zostaniemy tu do końca świata.

-Do końca świata- powtórzył. Był chyba trochę zły. Ale za co? Za to, że wstałam za szybko i zakręciło mi się w głowie? Nie. Za to, że chciał jechać odkupić ten cholerny telefon sam, pomyślałam.

-Boże… To skoro tak bardzo chcesz mnie pilnować to wyjdź na minutę, wysikam się i cię zawołam okej? Błagam, nie będę sikać przy tobie.

-Okej, masz minutę- powiedział w końcu- 59, 58, 57- wyszedł i zaczął głośno odliczać stojąc za zamkniętymi drzwiami. Nigdy w życiu nie sikałam pod taką presją. Obawiałam się, że on serio wejdzie do środka po równej minucie i musiałam się śpieszyć. Moje obawy okazały się całkiem słuszne, bo gdy skończył odliczać po prostu wszedł bez pytania do środka.

-Boże, jesteś taki uparty.

-Nie, tylko się o ciebie troszczę- powiedział i podszedł bliżej. Postanowiłam się z nim dłużej nie sprzeczać i będąc bacznie obserwowana zaczęłam się szykować. Początkowo było mi nieco dziwnie, bo on się na mnie gapił, cały czas, miałam nawet wrażenie, że nie mruga, ale w końcu przestałam zwracać na niego uwagę. Kiedy się uszykowałam i byłam gotowa do wyjścia z całą pewnością mogłam stwierdzić, że mu przeszło, kiedy mnie pocałował, czule i słodko. Mimo, że nie byłam głodna Harry uparł się, że musimy zjeść, dlatego zanim wyjechaliśmy z hotelu poszliśmy na śniadanie. I to, co nas tam zastało było totalnie dziwne. Zeszliśmy do restauracji trzymając się za ręce… Niall, Lou, El, Liam, ochroniarze… Oni się nie patrzyli, oni się gapili na nas jak na wariatów. Na mnie jakbym była chora psychicznie, na Harrego jakby był jakimś kryminalistą. Niall zrobił się cały czerwony ze złości, El wyglądała jakby miała zacząć płakać. Spojrzeliśmy na siebie z Harrym i zrozumieliśmy się bez słowa. Przywitaliśmy się tylko i nie zamierzaliśmy się do nich dosiadać, wybraliśmy stolik kilka metrów dalej. Usiedliśmy a Harry mnie pocałował, mocno, jakby na złość im. Oddałam pocałunek z nawiązką. Usłyszałam głośne zgrzytanie krzesła przesuwanego po podłodze. Oderwałam się od Harrego i spojrzałam w ich stronę. To był Niall, wstał od stołu i po prostu wyszedł. Boże on nie mógł na nas patrzeć? Nagle poczułam, że nie chce mi się jeść, chciałam stamtąd wyjść i znaleźć się w pokoju, sama. Harry splótł nasze dłonie chcąc dodać mi otuchy, ale widziałam, że też chce wyjść. Po pięciu minutach siedzieliśmy już w samochodzie, oboje stwierdziliśmy, że śniadanie zjemy na mieście. Ale ja nie mogłam odgonić od siebie myśli. Za kogo oni nas mają? Za popapranych psycholi? Kto według nich jest bardziej popaprany? Ja? Czy Harry? Niall był taki zły… Na mnie? Harry widział moje przygnębienie i starał się mnie zagadać, starał się odwrócić jakoś moją uwagę od myślenia o nich. I udało mu się to. Gdy znaleźliśmy się w sklepie oczywiście musieliśmy się spierać o telefon, nie chciałam by wydawał tyle kasy, ale on się uparł. Po prostu kupił mi iPhona i iPada! Nawet nie zapytał mnie o zdanie, po prostu go kupił i powiedział: Proszę skarbie, to dla ciebie.

Siedziałam totalnie nadąsana i czekałam na nasze zamówienie. Spojrzałam na Harrego, uśmiechał się dumny z tego, że jak zwykle postawił na swoim, że kupił mi te drogie rzeczy, że zabrał mnie na najdroższe śniadanie, a właściwie śniadanio-obiad, jaki w życiu jadałam.

-Uparty jak osioł! Nie znam drugiej takiej osoby na całym świecie- powiedziałam z wyrzutem i dokładnie w tym momencie kelnerka przyniosła nasze zamówienie. Spojrzałam w bok zawstydzona nieco tym, że ona to pewnie słyszała i patrzyła na mnie jakbym właśnie obraziła kogoś bardzo jej bliskiego. Tak, było widać, że go lubi, że jej się podoba dlatego jeszcze bardziej wkurzyła mnie, kiedy zapytała Harrego czy zrobi sobie z nią zdjęcie. Czy ona może się tak spoufalać z klientami?! Urażona, obrażona i onieśmielona spojrzałam w prawo uciekając przed jej karcącym spojrzeniem i głupim uśmiechem i dostrzegłam mamę z córką, dziewczynka strasznie mi kogoś przypominała i wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że to nie prawda, jest na świecie ktoś równie uparty jak Harry. Kiedyś, gdy byłam mała, no może nie zupełnie mała, miałam dwanaście lat, miałam przyjaciółkę. Byłyśmy nierozłączne. Była uparta tak samo jak Harry, a przynajmniej prawie tak samo… Ciekawe, co teraz robi? Pamięta o mnie? Ja o niej nie zapomniałam…

-O czym myślisz?- zapytał a ja zdałam sobie sprawę, że głupiej kelnerki już nie ma a Harry wpatruje się we mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

-O tym, że jednak znam drugą taką osobę, prawie tak upartą jak ty. To znaczy znałam.

-Tak?

-Widzisz tę dziewczynkę z mamą? Jest strasznie podobna do mojej przyjaciółki z dzieciństwa, Adrianny. Naprawdę wygląda prawie identycznie. I pamiętam, że jak raz coś sobie wsadziła do głowy to był koniec, nie szło jej przemówić do rozumu.

-Moim zdaniem, jeśli chodzi o upartość nie jesteś wcale gorsza ode mnie.

-Ja? Ja nie jestem uparta.

-Tak, właśnie widzę.

-Nie jestem uparta tylko wkurzona na to, że wydałeś tyle kasy.

-Okej Ali, wiem, jesteś zła i bardzo mi przykro, że wkurza cię to, że chcę ci sprawić przyjemność- powiedział poirytowany. Jasne, zezłość się na mnie i niech wyjdzie na to, że to wszystko moja wina!

-Ale ta przyjemność sporo cię kosztuje.

-Sporo? Ali to nic.

-Dla mnie to nie jest nic.

-Boże…- westchnął głośno. Spojrzał na mój talerz. -Ali jedz. Skoro tak bardzo nie chcesz żebym wydawał kasę to chociaż zjedz to, co dla ciebie zamówiłem inaczej okaże się, że wyrzuciłem pieniądze w błoto- w tym momencie poczułam się jak księżniczka strojąca fochy chociaż wcale tak nie było. Boże. Wzięłam do ręki sztućce i posłusznie zaczęłam jeść. Wolałam zapchać buzie jedzeniem zanim odpowiedziałabym coś bardzo niegrzecznego.

-Masz jeszcze z nią kontakt?- zapytał po jakimś czasie.

-Co?

-No z tą przyjaciółką z dzieciństwa.

-Nie. Ona wyprowadziła się do innego miasta kiedy skończyła dwanaście lat. Pewnie już o mnie nie pamięta.

-Ty o niej pamiętasz- zauważył.

-A ty masz takich przyjaciół? Których znałeś kiedyś i chciałbyś odnowić z nimi kontakt? Albo takich, których znasz całe życie?- zapytałam zaciekawiona. Jak to możliwe, że wczoraj mnie skrzywdził, uderzył, poniżył a dziś sprzeczamy się jak gdyby nigdy nic o jego prezenty, o jedzenie i rozmawiamy o przyjaźni z dzieciństwa? Dójka porąbanych, stukniętych popaprańców.

Kiedy dotarliśmy do hotelu nie było śladu po naszych wcześniejszych sprzeczkach. Szliśmy korytarzem, trzymając się za ręce.

-Ali?!- usłyszałam głos Nialla i automatycznie odwróciłam się w jego stronę.

-Tak?- zapytałam nieco za ostro, ale nie mogłam wymazać z pamięci tej sceny, która rozegrała się rano. Czy to ma w ogóle sens? Harry mnie uderzył i zapomniałam o tym w dwie sekundy a na Nialla byłam zła za to, że głupio na mnie patrzył i najwyraźniej nie pochwalał mojego zachowania?

-Możemy pogadać?- nie wiem dlaczego spojrzałam na Harrego. Chyba nie po to by uzyskać jego zgodę, prawda?

-Nie wiem.

-Proszę- widziałam, że Niall nie ustąpi, Harry miał dziwny wyraz twarzy. Patrzył na Nialla, ale w końcu spojrzał na mnie i skinął głową dając mi do zrozumienia, że się zgadza. Puścił moją dłoń i nachylił się by szepnąć mi do ucha, że czeka na mnie w pokoju, po czym odszedł i zostawił mnie z Niallem samą.

-Słucham.

-Nie tutaj. Chodź do mnie- powiedział i nie czekając na moją odpowiedź po prostu chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę swojego pokoju. Kiedy weszliśmy do środka Niall dosłownie rzucił się na mnie i zaczął mnie ściskać najmocniej jak potrafił. Wtedy przeszła mi cała złość i poczułam się winna. On się o mnie martwił.

-Przepraszam- wyszeptałam. Było mi serio głupio, choć nie wiedziałam tak do końca za co.

-Za co mnie przepraszasz?- wypuścił mnie ze swych objęć i bacznie mi się przyglądał.

-Za wszystko?

-Nie Ali. To ja przepraszam. Nie spałem całą noc i myślałem tylko o tym, co się wczoraj wydarzyło- czy to nie paradoks, że ja właściwie nie rozmyślałam o tym w ogóle?

-Niall, przecież to nie jest twoja wina.

-Ale tam byłem! Widziałem jak narasta w nim gniew. Stałaś dwa metry przede mną a ja ci nie pomogłem. Widziałem jak cię uderza, jak upadasz i stałem jak kołek, jebany kurwa kołek…

-Niall…- nie mogłam nic z siebie wydusić, nagle poczułam wielką gulę w gardle. Boże on się obwiniał o to, że mi nie pomógł? To nie była jego wina! -To, co się stało to nie jest twoja wina, rozumiesz?

-Nie Ali, to po części wina moja i Louisa. Staliśmy tam i patrzeliśmy na to jak Harry uderza kobietę. Jak uderza kobietę, która jest dla mnie jak rodzona siostra. Kurwa, kocham Harrego, naprawdę go kocham, jest moim bratem, ale to co zrobił… Takich rzeczy się nie wybacza tak łatwo, o takich sprawach się nie zapomina. Uderzył cię. Kogoś totalnie bezbronnego, niewinnego. A ja stałem tam, słuchałem jak wrzeszczy, widziałem jak się zmienia, jak się nie kontroluje, jak nie umie zapanować nad sobą. Mogłem to przewidzieć, mogłem stanąć między wami…

-Niall spokojnie, naprawdę nie widzę w tym ani twojej ani Louisa winy.

-Bo ty nawet Harrego winy nie widzisz! Uderzył cię a dzisiaj zachowujecie się jakby nic się nie stało! A stało się kurwa i to dużo się stało! On ci w ogóle opowiedział o swoich problemach? Wiesz co w nim siedzi?

-My… nie rozmawialiśmy o tym co się stało- powiedziałam totalnie zawstydzona.

-Jasne, że nie rozmawialiście- Niall przechylił głowę nieco na bok, wyciągnął rękę w moją stronę i pociągnął za chustkę, odsłaniając tym całą moja szyję. Zakryłam nią malinki, na które teraz się gapił z nieukrywaną złością. -Myślałem, że Liam to podkoloryzował, myślałem… miałem nadzieję, że to co powiedział wczoraj wieczorem to nie prawda, ale najwyraźniej jesteś najbardziej nieodpowiedzialną osobą jaką znam, o skłonnościach samo destrukcyjnych.

-Co Liam powiedział?

-Że chciał wczoraj do Harrego iść, bo myślał, że jest sam, ale zatrzymał się przed drzwiami… Słyszał was. I nie wierzę, że Harry wykrzyczał ci prosto w twarz tyle złych rzeczy a ty…

-Kocham go.

-Wiem, ale nie powinnaś się z nim pieprzyć chwilę po tym jak cię uderzył- powiedział zanim w ogóle zdążył to przemyśleć.

-Ja się z nim nie pieprzę! Ja się z nim kocham i to moja sprawa, kiedy to robię!- jak on mógł to powiedzieć?! Jak mógł mieć do mnie jakieś pretensje o mój seks z Harrym?!

-Nie o to mi chodzi…- zaczął się rumienić, najwyraźniej pomału zaczęło do niego dochodzić, o czym mówi- Okej o to też mi chodzi. Po prostu uważam, że powinnaś z nim najpierw porozmawiać a nie… Spójrz na siebie. Kolejna malinka… Myślisz, że dlaczego je robi?- żeby mnie naznaczyć, pomyślałam, ale szybko wyrzuciłam tę myśl z głowy.

-Przestań!- kolejny raz podniosłam głos. To był pierwszy raz, kiedy prowadziłam taką rozmowę z Niallem, naprawdę byliśmy na pograniczu kłótni.

-Nie! Nie przestanę! Martwię się o ciebie, martwię się o Harrego! Znam go o wiele lepiej niż ty! Wiem, co teraz chodzi po jego głowie! Wiem jak się czuje i wiem też, że z jednej strony to dobrze, że mu wybaczyłaś. Ale to jest dobre dla niego, nie dla ciebie. Ali jesteś taka delikatna, jeszcze niedawno zmagałaś się z wielkim problemem…- starał się uspokoić, naprawdę wiedział, że kłótnia nie ma sensu.

-Z którym poradziłam sobie dzięki Harremu- powiedziałam łagodniej. Niall się tylko martwił, o nas. O mnie i o Harrego. Nie mogłam mieć mu tego za złe.

-Wiem.

-Dlatego jak mogę się odwrócić od niego teraz? Wiesz jak on wyglądał, gdy wczoraj do niego przyszłam? Nigdy go takim nie widziałam i ty z pewnością też nie. Nigdy nie widziałam by ktokolwiek tak płakał. Nie umiem patrzeć na niego, kiedy jest smutny a co dopiero, kiedy jest w takim stanie, kiedy patrzy na mnie jakby stracił cały sens życia. On mnie nigdy więcej nie uderzy, wiem to. Nie musisz się o to martwić.

-Nie byłbym tego taki pewien- powiedział tak pewnie i tak dosadnie, że aż po moich plecach przebiegł jakiś nieprzyjemny dreszcz.

-Słucham?

-Ali ja nie jestem tym, który ma prawo o tym mówić. Jedyną osobą, która może ci wyjawiać własne sekrety jest Harry. Porozmawiaj z nim, błagam. Powinnaś to zrobić wczoraj, powinniście porozmawiać a nie- zrobił pauzę, ale powiedział to, dosadnie- iść do łóżka.

-Niall to naprawdę nie jest twoja sprawa.

-Może i nie, ale się o ciebie martwię i nie pozwolę by stała ci się krzywda- pierwszy raz Niall był tak zdeterminowany i nieustępliwy. Pierwszy raz czułam, że naprawdę się o mnie martwi.

-Nic mi się nie stanie- starałam się ze wszelkich sił przekonać go, że mam rację, że Harry już mnie nie skrzywdzi.

-Porozmawiaj z nim, po prostu porozmawiajcie a nie…- powiedział twardo, po czym dodał już o wiele łagodniej- Tylko seks wam w głowie- uśmiechnął się już zupełnie po swojemu, po czym zbliżył się i ponownie zaczął mnie przytulać.

***

Wiedziałam, że Harry ma problem, doskonale o tym wiedziałam. Miewał ataki agresji, widziałam je nie raz. Sęk w tym, że tym razem to ja padłam ofiarą takiego „ataku”. Chciałam czy nie musiałam Niallowi przyznać rację, powinnam z Harrym o tym porozmawiać. Niall był taki zdeterminowany, naprawdę zależało mu na tym by Harry mi coś powiedział. Ale czy naprawdę chciałam to słyszeć? Przecież wiedziałam, co mi powie. Że czasami nie panuje nad sobą. Wiedziałam, że to powie…

Przez kilka kolejnych dni udawaliśmy z Harrym, że wszystko jest super, że to co się stało tak naprawdę się nie stało. Szło nam całkiem nieźle. Przyjechała Jess i pierwszy raz dogadywała się z Harrym naprawdę dobrze. Właściwie bez mojego zdania zaplanowali, że gdy wrócę do Londynu zamieszkam u Harrego na czas poszukiwania własnego mieszkania. Jess przywiozła ze sobą kilkanaście ofert mieszkaniowych i razem z Harrym zaczęli uzgadniać, które mieszkania są lepsze. Oczywiście zaraz po tym jak Harry w końcu przestał kłócić się ze mną o to, że jednak powinnam mieć swoje mieszkanie. On się upierał, że powinnam zamieszkać u niego, ale ja naprawdę chciałam mieć jakiś swój kąt w tym mieście. Musiałam mieć swoje mieszkanie nawet, jeśli większość czasu miałam spędzać w mieszkaniu Harrego. Na wszelki wypadek, gdyby Harremu odbiło, podpowiadał mi cichy głosik w mojej głowie, który starałam się ignorować. Tak więc wszystko było ustalone. Wracałam na tydzień do Polski by później lecieć do Londynu gdzie miałam zamieszkać i nagrać płytę. Studio było wynajęte, piosenki gotowe. I za każdym razem, kiedy czułam ekscytację, podekscytowanie i uśmiechałam się jak idiotka Niall patrzył na mnie tak jakbym robiła coś niesamowicie głupiego. Kiedy został ostatni dzień przed moim wylotem, ostatni dzień trasy powiedział jeszcze raz to, co powtarzał przez ostatnie kilka dni. „Porozmawiaj z nim, musisz to usłyszeć, on musi to powiedzieć”. Było już późno, spędziliśmy wszyscy razem cudowny wieczór, wszyscy zdawali się zapomnieć o tym, co stało się kilka dni wcześniej, nikt nie patrzył na nas jakbyśmy robili coś złego, Lou płakała, że to koniec, że będzie tęsknić, robiliśmy miliony zdjęć. To był koniec. Koniec czegoś, co połączyło mnie z tymi wszystkimi ludźmi na zawsze. Mimo iż chciałam siedzieć z nimi do rana i wspominać kilka wspólnych miesięcy musiałam iść spać, lot powrotny do domu miałam wcześnie rano. Harry poszedł do nas a ja odprowadziłam Jess do pokoju. Ona zostawała jeszcze w Stanach, tak jak Harry. Musiał jechać do LA. Miałam spędzić tydzień bez niego. Pierwszy raz od dawna. Nie chciałam jechać sama. Czułam się totalnie przytłoczona. W głowie miałam słowa Nialla. Nie wiedziałam czy mam z Harrym rozmawiać właśnie w tym momencie. Ale chyba musiałam. To był dobry moment. Nie, nigdy nie będzie dobrego momentu by przeprowadzać taką rozmowę. Kiedy weszłam do pokoju Harry siedział z moim iPadem w ręce. Spojrzał na mnie uśmiechnięty jednak ja nie umiałam wysilić się na uśmiech. Nie mogłam, praktycznie pobiegłam do łazienki i szybko wskoczyłam pod prysznic. Dlaczego tak bardzo bałam się tego co może powiedzieć? Widziałam co to będzie, co mi powie. Myłam się tak długo, aż skóra na palcach zrobiła mi się pomarszczona. Odwlekałam wyjście z łazienki, wcierałam w skórę balsam, na włosy nałożyłam odżywkę, nałożyłam maseczkę na twarz, zęby umyłam dwa razy… Aż w końcu skończyły mi się pomysły. Wzięłam głęboki wdech i w końcu weszłam do pokoju. Harry leżał już w łóżku.

-Ali? Coś się stało?- zapytał z troską i niepokojem.

-Nie… Po prostu to już jest koniec a ja się tak przywiązałam do wszystkich, będę tęsknić- tchórz! Powiedz mu!

-Chodź tu do mnie- powiedział i poklepał miejsce obok niego. Od razu spełniłam jego prośbę, położyłam się koło niego, leżeliśmy odwróceni w swoją stronę- Skarbie będziesz widywać wszystkich, Nialla, Liama… Nawet ochroniarzy, bo wiesz, że bez nich nie można się ruszyć.

-Chodzi o coś jeszcze- powiedziałam nieco za głośno i za szybko. Musieliśmy w końcu o tym porozmawiać- Jak rozmawiałam wtedy z Niallem, no wtedy po tym… No wiesz na drugi dzień po tym jak… to to nie była zwykła rozmowa jak ci wtedy powiedziałam. On mi powiedział, że się o mnie martwi i o ciebie również. Powiedział, że jestem nieodpowiedzialna i że Liam słyszał jak się wtedy kochaliśmy, zaraz po tym jak ty mnie… no wiesz. Stwierdził, że mam z tobą porozmawiać, bo tylko ty możesz mi wyjawiać swoje sekrety. I powtarzał mi to codziennie, powiedział mi to nawet jakieś pół godziny temu- w końcu wydusiłam to z siebie totalnie zawstydzona i zdenerwowana. Czego ja się do cholery wstydziłam? Czego się bałam?

-Nie mam żadnego sekretu- wyszeptał nie patrząc mi w oczy a moje serce waliło coraz mocniej i głośniej.

-Masz i ja wiem jaki- jego twarz momentalnie pobladła. Naprawdę odpłynęły z niej wszystkie kolory. Boże to się dzieje naprawdę. Rozmawiamy o tym. -Wiem, że… czasami nad sobą nie panujesz- powiedziałam cicho i miałam wrażenie, że w pewnym sensie mu ulżyło. Spojrzał na mnie przestraszony, ale wiedziałam, że chce mi to w końcu powiedzieć. Wiedział, że tym razem się nie wycofam.

-To nie jest tak… To skomplikowane. Ja jestem skomplikowany i totalnie popieprzony. Ale nie zawsze tak było…- zaczął niepewnie. Zamknął oczy i westchnął głośno, gdy je otworzył patrzył na mnie przez chwilę i postanowił kontynuować, w końcu mi zaufał. -Do szesnastego roku życia byłem całkiem normalny, jeśli tak to mogę nazwać. Wszystko zmieniło się w momencie, kiedy poszedłem do xfactora. Ali ty też przez to przechodzisz. Sama mi to powiedziałaś, wtedy w nocy. Twoje życie także się zmieniło, nagle, nieoczekiwanie. Nagle znalazłaś się pod ogromną presją, tak wielką, że nie umiałaś sobie z nią poradzić. Zaczęłaś się okaleczać…

-Harry ty chyba nie…- Boże on chyba nie robi sobie nic złego, prawda?

-Nie. Nigdy nie zrobiłem krzywdy sobie… ja robię krzywdę innym.

-Co? Nie Harry, ty nikomu nie robisz krzywdy…- był wybuchowy, ale nie krzywdził nikogo.

-Jak już mówiłem, wszystko zaczęło się, kiedy byłem w programie. Nagle stałem się rozpoznawalny, wszyscy oglądali moje zdjęcia, byli tacy ciekawi z kim się umawiam, co robię, gdzie idę, w co się ubiorę. Wielu z tych ludzi czekało na choćby najmniejszy błąd, na małe potknięcie by móc na tym żerować. Żerowali na mnie, nadal żerują. Ale wtedy się zaczęło, nie radziłem sobie. Zacząłem miewać ataki złości. Potrafiłem nakrzyczeć nawet na mamę. Raz wykrzyczałem jej naprawdę straszne słowa, przez jakiś czas nie umiałem patrzeć jej w oczy. Z Gemmą też się sprzeczałem, ale ona znosiła to inaczej niż mama, ona potrafiła na mnie warknąć, potrafiła powiedzieć coś co mnie otrzeźwiało… Na początku. Później było gorzej, już po programie, po wydaniu „What makes you beautiful”, po wydaniu pierwszej płyty. Naprawdę sobie nie radziłem… Obrażałem chłopaków. Niall… On naprawdę ma mi co wybaczać, powiedziałem tyle okropnych rzeczy… Ale to nie wystarczało, słowa przestały wystarczać. Robiłem się gorszy. Raz poszedłem na imprezę. Spodobała mi się pewna dziewczyna. Ubzdurałem sobie, że będzie moja, byłem narąbany. I wtedy zobaczyłem, że ona ma chłopaka… Gapiłem się na nich, na nią i na niego i czekałem. W końcu on poszedł do kibla a ja poszedłem za nim… Pobiłem go, naprawdę go pobiłem. I to nie był jednorazowy przypadek. Za każdym razem, kiedy kogoś uderzałem czułem jak to całe napięcie ze mnie spływa, to było to, czego potrzebowałem. Nie wiem jakim cudem nikt nie wniósł żadnego pozwu. Ale w końcu wytwórnia nie wytrzymała. Powiedzieli, że jeszcze raz i mnie wywalą, nawet jeśli zespół miałby się rozpaść. Skierowali mnie do psychologa. Nie wiem czy mi pomógł, byłem u niego tylko kilka razy. Zalecono mi wtedy żebym pozbywał się całej tej energii i złości w inny sposób i wtedy zacząłem ćwiczyć. Siłownia, basen. Za każdym razem, kiedy czułem się gorzej po prostu zaczynałem ćwiczyć i to pomagało. Raz… byłem wkurwiony. Na Zayna. Naprawdę prawie się na niego rzuciłem, opamiętałem się w ostatniej chwili. Wtedy poszedłem na siłownie, wskoczyłem na bieżnię i biegłem. Biegłem tak długo, wysiłek był tak duży, że się porzygałem. I to było to, czego potrzebowałem. Spojrzałem na siebie i wiedziałem, że to nie może tak wyglądać. Musiałem zacząć nad sobą panować. Powtarzałem to sobie codziennie. Przeprosiłem chłopaków, mamę, wszystkich. Oczywiście możesz się domyślać, że tatuaże to także część tej walki, walki o samego siebie. I wszystko wydawało się iść zgodnie z planem. Powtarzałem sobie, że to co piszą w gazetach to jedno wielkie gówno, że nie muszę sobie zawracać tym głowy, że dam sobie z tym radę, że wcale nie jestem taki jak wiele osób sądzi. I to zaczęło działać. Siłownia, tatuaże, boks. O tak, Mark nauczył mnie boksu. To mi serio pomogło, nauczyłem się jak rozładować to wszystko, całą tą agresję. Zdusiłem to, nie tylko chęć uderzenie kogoś, czy obrażenia słownie. Ali robiłem też inne rzeczy, czasami gorsze od bicia, dużo gorsze, czerpałem przyjemność ze strasznych rzeczy. Ale nauczyłem się. Naprawdę odzyskałem choć cząstkę siebie. Aż do pewnego momentu. Myślę, że wiesz jakiego.

-Ja…- powiedziałam cicho ze łzami w oczach. To byłam ja. Przeze mnie znowu stał się taki…

-Chloe zerwała… Boże Ali nawet nie wiesz jak bardzo cię nienawidziłem. Odtwarzałem twoje nagranie w kółko, patrzyłem na ciebie i powtarzałem: nienawidzę jej, chcę żeby cierpiała tak jak ja. Wtedy to wróciło. Kiedy Chloe odeszła przestałem się starać. Chciałem taki być, chciałem cię odstraszyć. Ale ty… Boże… Chciałem cię zranić. Nie wiem, naprawdę nie wiem jak to się stało, ale zaczęłaś mi się podobać, wiesz jak było. Po prostu nie umiałem ci tego zrobić. Uderzyłem Patricia, bo nie wytrzymałem. Tak samo było z paparazzi i tak samo było parę dni temu… Nie wytrzymałem. Nie chciałem tego zrobić, ale musiałem. Nawet nie wiem, nie pamiętam jak to się stało, spojrzałem na ciebie, nagle znalazłaś się na podłodze i doszło to do mnie. Zrobiłem to, co śniło mi się w najgorszych koszmarach. Zrobiłem krzywdę najważniejszej osobie w moim życiu, osobie, której oddałem swoje serce, osobie, która oddała mi całą siebie…

-Nie chcę żebyś był taki… przeze mnie…- powiedziałam i pociągnęłam głośno nosem. Nawet nie wiedziałam, że płaczę. Boże, chciałam być tą, która wyciąga z niego najlepsze a to ja wyciągam z niego to co najgorsze.

-Skarbie to nie tak… Początkowo tak może i było. Byłem zły na ciebie i przez ciebie, ale teraz? Teraz jesteś dla mnie wszystkim. Czasami czuję się zagubiony, bo ja po prostu nigdy nie czułem czegoś takiego jak czuję do ciebie. Tak, byłem z Chloe i kochałem ją. Ale to, co do ciebie czuję to coś więcej niż miłość, nawet nie umiem tego nazwać. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie, nie wyobrażam sobie siebie bez ciebie. Jesteś mi potrzebna by oddychać. A gdy przeczytałem te smsy… On na ciebie leci, nie widzisz tego? A ja nie pozwolę na to by ktokolwiek się do ciebie zbliżył. Jesteś moja i nie możesz mnie zostawić- ostatnie słowa powiedział z tak wielką desperacją w głosie, że moje serce rozsypało się na milion małych kawałeczków.

-Harry ja cię nie zostawię, wiesz o tym. Kocham cię ponad życie- wyszeptałam, nie miałam siły mówić, nie wiedziałam, co mam powiedzieć, żeby cierpienie, które ma w oczach zniknęło.

-Wiem, ale… Naprawdę boję się, że ode mnie odejdziesz.

-Nie zrobię tego. Nie zamierzam odchodzić… To co powiedziałeś… Chcę ci pomóc Harry. Nie chcę być powodem twojego gniewu, chcę być tą, przez, którą się uśmiechasz, jesteś spokojny i szczęśliwy. Chcę ci pomóc tak samo jak ty pomogłeś mi- powiedziałam i dotknęłam delikatnie jego twarzy.

-Pomagasz mi… Codziennie to robisz- wyszeptał i ucałował moją dłoń.

-Nie prawda, to przeze mnie musisz się z tym zmagać od nowa- taka była prawda, to ja mu to robię. W tym momencie nie mogłam spojrzeć mu w oczy. To przeze mnie. Kiedyś powiedział, że to wszystko moja wina i miał rację. To była moja wina.

-Ali spójrz na mnie, proszę- powiedział delikatnie a ja spełniłam jego prośbę, spojrzałam w te piękne, zielone oczy i poczułam ból w całym ciele. -To nie jest przez ciebie rozumiesz? To jest tylko i wyłącznie we mnie, w mojej głowie. To dla ciebie się staram być dobry. Dzięki tobie poznałem uczucia, o których istnieniu nie wiedziałem. Dwa dni po tym jak cię uderzyłem zadzwoniłem do tego psychologa, do którego wtedy chodziłem. Powiedział, że to i tak by znowu wyszło, że dopóki nie wezmę się za to poważnie to będzie wracać. Ja to uśpiłem a nie pokonałem a teraz się obudziło. Ale obudziła się nie tylko agresja. Obudziła się też miłość, głęboka i bezgraniczna. Obudziła się troska. Obudziła się we mnie pasja. Obudziło się pożądanie, prawdziwe. Nie takie by zaspokoić własne potrzeby. Seks to nie tylko seks, teraz to rozumiem, to coś o wiele poważniejszego. Obudziłaś we mnie tyle emocji, tyle uczuć. Smutek, strach, radość, szczęście. Są we mnie wszystkie i wiem, że dla ciebie jestem w stanie być dobry. Kiedy cię uderzyłem… pierwszy raz pragnąłem umrzeć. Naprawdę chciałem zamknąć oczy i nigdy więcej ich nie otworzyć. Wiem, że drugi raz nie umiałbym tego znieść. Dlatego przysięgam, że nigdy więcej nie zrobię ci krzywdy. Nigdy. Tak bardzo chcę czuć się przy tobie pewnie. Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jakim potworem jestem w środku, ile razy walczyłem z tym, żeby cię nie zranić, żeby cię nie uderzyć. Ile kłótni było takich gdzie byłem o włos… Naprawdę o włos- nie mogłam patrzeć jak zamyka oczy a po jego policzku spływają łzy. Sama dopiero co się opanowałam, a widok płaczącego Harrego łamał mi serce. Nienawidziłam tego widoku. Mój piękny, udręczony chłopak. I wtedy zdałam sobie z czegoś sprawę. Wiedziałam, że nie odejdę od niego, nigdy. Nawet, jeśli uderzy mnie drugi raz. Nie będę w stanie tego zrobić, nie, wiedząc, jaki jest naprawdę, widząc jak to przeżywa, jak bardzo się stara być dobrym. Jego demony mnie nie odstraszą.

-Ciiiiii, już dobrze- powiedziałam i wtuliłam się w niego mocno. Pocałowałam delikatnie jego jaskółkę. Boże on był taki piękny, ktoś, kto wygląda jak anioł nie może być zły w środku. On mógł tak o sobie myśleć, ale ja wiedziałam swoje, Harry nie był potworem, był moim całym światem, był moją nadzieją, pomógł mi odzyskać chęć do życia, nie był zły. -Kocham cię Harry, damy radę, razem damy, tylko nie płacz, nie mogę patrzeć jak płaczesz, to łamie mi serce.

-Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham- wyszeptał i pocałował mnie w głowę. Leżeliśmy przytuleni, wsłuchani we własne oddechy. Harry się uspokajał, ja także nie płakałam. Boże było jeszcze tyle rzeczy, o których powinniśmy porozmawiać, ale wiedziałam, że starczy jak na jedną rozmowę. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego, był taki smutny… I wtedy przypomniało mi się coś.

-Pamiętasz jak kiedyś śpiewałeś dla mnie „Fix you”?- zapytałam a on skinął nieznacznie głową- Naprawiłeś mnie, naprawdę to zrobiłeś. Teraz ja chcę pomóc tobie, naprawię cię Harry- wyszeptałam, pocałowałam go najdelikatniej jak potrafiłam i drżącym głosem zaczęłam nucić tę smutną, pełną obietnic kołysankę.   

Hello!!!!! Oto rozdział 38!! Mam nadzieję, że choć troszkę się Wam podoba bo mi szczerze mówiąc nie. Rozdział miał być nieco inny ale skasował mi się! Praktycznie cały. Coś mi się stało z komputerem i całe opowiadanie zgrałam na pendriva a gdy go włożyłam do komputera on usunął mi całe opowiadanie. Udało mi się nawet przywrócić ten usunięty plik ale nie mogłam go otworzyć bo był "nadpisany" czyli totalnie zepsuty :(:(:(:( :( Byłam mega wkurzona bo musiałam pisać od nowa :( Tyle pracy poszło na marne. No i między innymi dlatego rozdział jest tak późno. Pominęłam kilka rzeczy, które napisałam za pierwszym razem i wiecie co? Rozdział ZNOWU ma 17 stron!!! Jakbym napisała wszystko co sobie zaplanowałam miałby ze 20 albo jeszcze więcej xD

Przepraszam jeśli są jakieś niejasności, masa powtórzeń itp.ale serio nie miałam ochoty pisać tego wszystkiego jeszcze raz. Nie lubię tego rozdziału i już! Wkurzał mnie!

Jeśli chodzi o następny to będzie za tydzień albo za dwa, zależy jak będzie dopisywać wena i czy przez przypadek znowu wszystkiego nie usunę i czy nie pokaże mi się komunikat, że mój dokument jest zepsuty...

Dziękuję za komentarze i jak zwykle proszę o pozostawienie po sobie jakiegoś śladu :)

Aduś fajny ten fragmencik o Tobie???? :P

Przepraszam za błędy!!!

PS I LOVE YOUUUUU!! <3