Rozdział 15

“Remember all the things we wanted

Now all our memories, they're haunted

We were always meant to say goodbye

Even with our fists held high

It never would've worked out right

We were never meant for do or die”

Byłam zdenerwowana. I to bardzo. Mimo tego szłam pewnie czując się nieco jak żołnierz idący na wojnę. Choć może to nieco przesadzone, ale wiedziałam, że zaraz stoczę bitwę. Steve mi towarzyszył, bardzo mi na tym zależało. Miałam bowiem plan. Odkąd Niall mi powiedział,  miałam plan.

1. Nie mówić Jesse’emu, że wiem.

2. Poczekać aż z nią tutaj przyjedzie.

3. Zaprosić ich, w ramach powitania i świętowania, do drogiej i eleganckiej restauracji gdzie Jesse, mój chłopak, zapozna mnie z nowym menadżerem.

4. Nie spotkać się z Jessem przed tym epickim wydarzeniem.

5. Dlatego najlepiej załatwić to od razu kiedy przylecą, ewentualnie dobę później.

6. Z tej okazji kupić nową, oszałamiająco piękną sukienkę.

7. I oczywiście dokupić do niej nowe, oszałamiająco piękne szpilki.

8. Fryzura, makijaż- pozostawić to profesjonalistom.

9. Zabrać ze sobą Steve’a.

10. Zniszczyć ją, starać się nie zniszczyć swojego związku.

Dziesięć punktów, z których wykonałam dziewięć. Na koniec pozostał ten dziesiąty, najtrudniejszy. Nie chciałam urządzać żadnej afery, chciałam po prostu wygrać. Spojrzałam na zegarek, byłam spóźniona tylko dwadzieścia trzy minuty. Zamierzałam spóźnić się równo pół godziny, ale byłam już zbyt rozemocjonowana i nie mogłam usiedzieć na miejscu.

-Steve wiesz dlaczego idziesz tam ze mną, prawda?

-Tak, żebym w porę cię wyprowadził gdy będziesz próbowała dokonać morderstwa w afekcie- powiedział a ja wywróciłam oczami.

-Masz mi dodać odwagi gdyby ona mnie… przygasiła. No i niech patrzy, że pomimo tego, że cię wywaliła powodzi ci się tak samo dobrze jak mi. A teraz chodź, zróbmy wielkie wejście- powiedziałam i zignorowałam fakt, że mój ochroniarz patrzy na mnie jakby zaraz miała wydarzyć się jakaś katastrofa. Martwił się o mnie, bo wiedział co ona zrobiła. I wiedział, że mimo tego, że wciąż zaprzeczam sama sobie i mówię, że zapomniałam już o tym co kiedyś było złe w moim życiu, mimo tego, że mówię, że ona była zła, ale już dawno o niej zapomniałam tak naprawdę wcale tego nie zrobiłam. Nie zapomniałam ani o niej ani o tym co zrobiła. A zrobiła wiele.

-Na ogół nie pochwalam takiego zachowania, ale tej babie się należy dlatego głowa do góry i pokaż jej kto tu rządzi- usłyszałam zanim weszłam do środka i te słowa wypowiedziane z ust Steve’a dodały mi pewności siebie. Oczywiście gdy znaleźliśmy się w lokalu a ja ją zobaczyłam nieco się speszyłam, ale trwało to sekundę. Uniosłam głowę wyżej, wyprostowałam się, poprawiłam sukienkę, wzięłam głęboki wdech i postanowiłam sprawić, że ta kłamczucha straci przeze mnie pracę… drugi raz… właściwie nie przeze mnie tylko przez samą siebie.

-Ali!- kiedy Jesse zauważył mnie idącą w ich stronę wstał z krzesła i podszedł do mnie po czym mnie wyściskał, wyszeptał do ucha, że za mną tęsknił i dał mi całusa w usta. Kiedy podchodziłam do naszego stolika i słyszałam stukot moich szpilek zaśmiałam się pod nosem. Przypomniało mi się, że kiedy ostatni raz się widziałyśmy dźwięk jej stukających o podłogę obcasów był dla mnie niesamowicie irytujący i miałam małą nadzieję, że ona patrząc na mnie i słysząc jak moje szpilki pewnie uderzają o podłogę czuje to samo co ja wtedy.

-No proszę, nigdy w życiu nie przypuszczałam, że cię jeszcze zobaczę- powiedziałam zwracając się do blondynki, która wyglądała na nieco spiętą. Jess wstała by się ze mną przywitać, wyciągnęła nawet w moim kierunku dłoń, której nie zamierzałam ściskać.

-Mam nadzieję, że nie masz…- zaczęła a ja już wiedziałam, że nie będę działać według planu. Zamierzałam trochę się nią pobawić i dopiero potem zniszczyć jej wizerunek w oczach Jesse’ego. Moje zamiary zmieniły się w momencie kiedy usłyszałam jej głos.

-Pamiętasz Steve’a?- zapytałam przerywając jej niegrzecznie a Jesse spojrzał na mnie skołowany.

-Tak, miło cię znowu widzieć- odpowiedziała i zwróciła się do ochroniarza, który w przeciwieństwie do mnie podał jej rękę przez co spiorunowałam go wzrokiem. Jesse nie do końca łapał co się dzieje, ale odsunął dla mnie krzesło, na które usiadłam starając się zrobić to z gracją. Dziewięć minut. Dokładnie tyle wytrzymałam grając. Każda kolejna sekunda sprawiała, że byłam coraz bardziej zła. Z każdym jej słowem i każdym uśmiechem Jesse’ego, który nie wiedziało się kiedyś stało, ale wiedział, że z jakiegoś powodu Jess przestała być moim menadżerem. Zawsze kiedy o to pytał mówiłam, że nie chcę o tym rozmawiać aż w końcu przestał i najwyraźniej stwierdził, że rozstałyśmy się z błahego powodu.

-Okej, koniec tej szopki- powiedziałam nie mogąc już dłużej na nią patrzyć. –Prawdę mówiąc sama się sobie dziwię, że tak długo wytrzymałam. Jesse pamiętasz jak pytałeś dlaczego zmieniłam menadżera? Zawsze cię zbywałam, ale wiesz co teraz tak jakoś zebrało mi się na szczere wyznania.

-Co?

-Szczerze mówiąc nie wiem od czego zacząć, bo jest tego całkiem sporo. Ale zacznijmy od tego. Jessica zaproponowała mi kiedyś zmianę wyglądu. Ale nie taką której myślisz. Nie chodziło jej o ubrania czy włosy. Jessica zaproponowała mi operację nosa mówiąc, że pomoże mi to w karierze. Twierdziła, że nie wyglądam odpowiednio, że nie jestem wystarczająco ładna. Powiedziała to niedługo po tym jak ją poznałam i miałam naprawdę spore problemy z akceptacją samej siebie. Poza tym Jessica lubiła plotki. Wiesz kiedyś byłam Dublinie…

-Ali możesz nie mówić o tym tutaj? Wiesz, że ktoś może coś usłyszeć a to co teraz robisz to nie jest profesjonalizm - blondynka chyba myślała, że skoro do tej pory Jesse o niczym nie wie to już się nie dowie. Albo myślała, że jej „wybaczyłam” albo stwierdziła, że po prostu biedna Ali boi się o tym mówić.

-Nie ładnie tak przerywać- zauważyłam i posłałam jej najbardziej wredny uśmiech na jaki było mnie stać. –Wracając do sedna, byłam kiedyś w Dublinie, musiałam jechać do studia nagrać cover. Harry mi wtedy pomógł. Nagrał go ze mną i zaproponował, że odwiedzie mnie do Nialla. Rozpętała się burza, nam przebiła się opona i zatrzymaliśmy się w hotelu na obrzeżach miasta. W hotelu był tylko jeden wolny pokój a my postanowiliśmy się w nim zatrzymać i przeczekać noc. Wiesz ta nawałnica była naprawdę gwałtowna, nikt nie chciał po nas przyjechać. Rano okazało się, że ktoś nam zrobił zdjęcia. Za Harrym zawsze chodziło pełno fotografów a ja nie byłam jeszcze tak do końca nauczona, że muszę uważać. Siedziałam na parapecie, rozczesywałam włosy i oglądałam burzę, Harry stał obok mnie. Nic więcej. Rano świat obiegły nasze zdjęcia i plotki o tym, że zyskałam pracę przez łóżko. Teraz by to po mnie spłynęło, ale wtedy… Wtedy poczułam się naprawdę dotknięta. Wiesz co zrobiła Jess? Pochwaliła mnie! Powiedziała, że zdjęcia są super i plotki są super. Zrobili ze mnie dziwkę, ale to przecież super. Później byłam chora i zemdlałam po koncercie. W gazetach pisali oczywiście, że jestem w ciąży i to też Jessica pochwaliła. Po jej odejściu dowiedziałam się, że rozpuszczała wiele tego typu plotek, bo najważniejsze to żeby o mnie mówili. Nie ważne, że źle.

-Ali wiem, że mogło to być dla ciebie szokujące, ale wielu menadżerów tak robi- powiedział Jesse a jego słowa podziałały na mnie jak płachta na byka. Jak mógł trzymać jej stronę?!

-Cóż, ona robiła to naprawdę świetnie, bo między innymi dzięki takim jej działaniom przeżyłam załamanie nerwowe- powiedziałam i uśmiechnęłam się i do niego i do niej.

-Co? Ali dlaczego mi nie powiedziałaś?- zapytał zszokowany, ale szokować to ja dopiero zamierzałam.

-Bo nie chciałam cię tym obarczać. Poza tym udało mi się przetrwać. Nagle okazało się, że Harry mnie kocha. Nagle Jess stała się dobra. Nie krytykowała mnie i po prostu się ze mną zaprzyjaźniła. Ale to wcale nie był koniec. Bo później okazało się, że razem z Harry zwolniła mojego przyjaciela. Steve stracił przez nią pracę. Wiesz dlaczego? Bo wiedział. Bo kiedy w Dublinie leżałam chora w łóżku, naćpany Harry i pijana Jess postanowili się pieprzyć w pokoju obok. I kiedy już z Harrym byłam nie przyznali się. Okłamali mnie. Słyszałam ich, rozumiesz? Byłam chora, ale oni mięli to gdzieś, bzykali się a ona jęczała tak głośno, że aż teraz zaczyna mnie mdlić kiedy o tym pomyślę. Później udawali, że to nie miało miejsca. Ona kazała mi na niego uważać i mówiła, że Harry jest kobieciarzem. Udawali wspólną niechęć i wiesz co? Harry zrobił mi wiele złych rzeczy. Seks z nią to nie najgorsze co zrobił, ale on nie udawał tej niechęci. Wiesz, kiedy się bzykali nie byłam z Harrym więc mnie nie zdradził. Owszem złamał mi wtedy serce, bo byłam na etapie zakochiwania się w nim, ale on o tym nie wiedział. Zdradzili mnie później o niczym mi nie mówiąc, ale to ona kłamała w tej sprawie bardziej. Bo Harry szczerze jej nie znosił. Uważał seks z nią za jedną z największych porażek w życiu. A ona nie żałowała. Wręcz przeciwnie. Dopiero później doszło do mnie, że on się jej podobał- wypowiadając ostatnie zdanie patrzyłam prosto w jej oczy.

-Ali przeginasz. Nie musisz o tym teraz mówić, nie musisz robić przedstawienia- kiedy się odezwała doszło do mnie, że jej głos był o wiele bardziej irytujący niż myślałam.

-Ja przeginam? Czy wspomniałam już, że nigdy mnie za to nie przeprosiła?- zaśmiałam się i spojrzałam na Jesse’ego. -Nie powiedziała głupiego przepraszam a kiedy odchodziła przekazała prasie sensacyjną informację o tym, że nie jestem już z Harrym. Kiedy przechodziłam przez koszmar na początku mojej drogi, kiedy miałam załamanie myślałam, że to najgorsze co mnie w życiu spotkało. Jednak później kiedy dowiedziałam się o tym, że ze sobą spali i kiedy okazało się, że tak naprawdę nikomu nie mogę ufać… To był najgorszy czas w moim życiu między innymi dzięki Jess. Ta kobieta jest najbardziej perfidną osobą jaką znam i nie chcę żeby kręciła się przy tobie i przy mnie. Dlatego nie życzę sobie jej w naszym życiu, rozumiesz? Ona ma znowu zniknąć. Nie mam pojęcia dlaczego mi nie powiedziałeś wcześniej i dlaczego przez ciebie muszę teraz w ogóle na nią patrzeć. Nie chcę żeby była twoim menadżerem, masz ją zwolnić- zwróciłam się do Jesse’ego, którego zatkało. Właściwie wszystkich zatkało. Nawet tą blond zołzę.

-Ali nie wiedziałem o tym wszystkim, nie powiedziałaś nigdy…- zaczął, ale nie chciałam tego słuchać.

-Nie powiedziałam, bo nie ma się czym chwalić, no i nie sądziłam, że odwalisz coś takiego.

-Zmieniłaś się - wtrąciła się patrząc na mnie tak, że miałam ochotę wydrapać jej oczy.

-Za to ty nie zmieniłaś się wcale. Wciąż jesteś tak samo głupia. Jesteś tak samo perfidna. Jesteś tak samo odrażająca- właśnie się nakręcałam kiedy Jesse mi bezczelnie przerwał.

-Ali teraz serio przeginasz.

-Ja przeginam? Ja? Zapytaj Steve’a jak się czuł kiedy po latach wyleciał z pracy przez nią!- podniosłam głos wkurzona tym, że brunet staje po jej stronie. Okej, obraziłam ją, ale przecież to nie ona była poszkodowana! To ja! To ja padłam ofiarą jej intryg! Ja i Steve!

-Znam Jess znacznie dłużej niż ty i wiem, że nie jest złą osobą.

-Znasz? Ty jej nie znasz! Gdyby nie była złą osobą nie siedziałaby tu teraz! Wie co zrobiła i mimo tego znowu uczepiła się mojego chłopaka!- wiedziałam, że coraz więcej osób zaczęło zwracać na nas uwagę, ale Jesse mnie wkurzył. Naprawdę mnie zdenerwował.

-To nie tak, nie rozmawiałam o tobie z Jessem, nie wiedziałam, że nic nie wie, jest twoim chłopakiem i myślałam, że wie.

-To prawda, to ja namawiałem Jessicę do tego by ze mną pracowała, spotykałem się z nią gdy latałem do Londynu. Ona nie była pewna, ale to ja zapewniłem ją, że mnie masz nic przeciwko.

-I co? Naprawdę jesteś taką idiotką, że myślałaś, że nie mam nic przeciwko?

-Ali uspokój się. Naskakujesz na nas, na Jess a sama przyznałaś, że Harry zranił cię bardziej i mimo tego nie przeszkadza ci spotykanie się z nim, pozowanie do zdjęć i znikanie z nim na pół godziny na imprezie, na której wszyscy patrzyli na mnie jak na debila. Dlatego skoro do Jess masz tyle żalu dlaczego nie traktujesz tak Harry’ego? Myślisz, że nie widziałem waszych zdjęć z pokazu?

-A widziałeś wywiad, którego udzieliłam? Nie pomyślałeś, że Harry przyszedł na ten pokaz, że pozowaliśmy do zdjęć by załagodzić to co powiedziałam? Nie pomyślałeś, że ktoś nam kazał siedzieć koło siebie i udawać, że wszystko między nami jest w porządku? Poza tym nie rozmawiamy teraz o Harrym tylko o Jess- starałam się wybrnąć jakoś z tej sytuacji, bo słowa Jesse’ego były niestety strzałem w dziesiątkę. Nie chciałam jednak o tym rozmawiać i tego roztrząsać w tym momencie. Byłam zła na chłopaka, że nie stanął po mojej stronie. Że jej bronił. Że kiedy się dowiedział co ona zrobiła nie zareagował tak jak chciałam. A chciałam żeby powiedział, że Jess ma wyjść z restauracji, że ma wyjść z mojego życia i nigdy więcej do niego nie wracać. Zamiast tego on stanął w jej obronie i wbił mi nóż w plecy. I świadomość, że to zrobił była nie do zniesienia dlatego wstałam i zanim się odwróciłam i wyszłam powiedziałam słowa, których miałam nadzieję nie żałować. –Jutro lecę do Japonii o czym wiesz, wracam za tydzień o czym także wiesz. I jeśli chcesz bym wróciła jako twoja dziewczyna, gdy przylecę za te siedem dni, jej ma już nie być.

-Każesz mi wybierać?- zapytał i wstał. Złapał mnie za rękę odwrócił w swoją stronę i zmusił do tego żebym spojrzała w jego oczy.

-Ja albo ona. Masz tydzień choć… Nie wierzę, że w ogóle potrzebujesz czasu. Że musisz się zastanowić. Że nie wybrałeś mnie od razu kiedy powiedziałam ci, co zrobiła. Nie wierzę, że złamałeś mi serce.

-Ali dobrze wiesz, że prawda jest taka, że ty złamałaś moje pierwsza- wyszeptał i spojrzał na mnie z ogromnym żalem i smutkiem wypisanym na twarzy.

***

Byłam wykończona. Podróż do Japonii była niesamowicie intensywna dlatego odkąd wylądowałam w Nowym Jorku marzyłam tylko o tym by znaleźć się w domu, wziąć długą kąpiel, zjeść coś niekoniecznie zdrowego i pójść spać. Przez ten tydzień nie rozmawiałam z Jessem. Nie napisaliśmy do siebie chociaż jednego, głupiego smsa. Oboje musieliśmy przetrawić to co się stało, przede wszystkim on. Ja bowiem czułam się po prostu dotknięta tym co zrobił. Nie chodziło mi o to, że w tajemnicy przede mną do niej latał i prosił by była jego menadżerem, nie chodziło mi nawet o to, że w końcu się nim stała. Chodziło mi o to, że mnie nie wybrał. Że nie stanął po mojej stronie i w ogóle rozważał, którą z nas ma wybrać. Przecież powinien wybrać mnie od razu, bez zastanowienia.

Kiedy weszłam do mieszkania poczułam jak bardzo zmęczona jestem. Zostawiłam walizkę w przedpokoju, zdjęłam buty i kurtkę i poszłam do kuchni. Stwierdziłam, że zaparzę sobie herbatę, wypiję ją, pójdę się umyć i z utęsknieniem rzucę się na łóżko. Mój plan był prostu i wydawało mi się, że przebiegnie bez komplikacji. Kiedy stałam w kuchni i gapiłam się na czajnik, który podgrzewał wodę dostałam wiadomość od Jesse’ego. Chłopak napisał, że będzie u mnie za piętnaście minut. Jego sms sprawił, że nieco się zdenerwowałam. Byłam jednak tak zmęczona, że nie miałam siły się denerwować. Stwierdziłam, że po prostu się z nim przywitam i poproszę żebyśmy przełożyli jakiekolwiek rozmowy na rano kiedy będę bardziej kontaktować co się wokół mnie dzieje.

Piosenka

-Hej- powiedziałam gdy otworzyłam mu drzwi.

-Hej- odpowiedział i pocałował mnie w policzek po czym wszedł do środka.

-Jesse wiem, że musimy pogadać, ale możemy zrobić to jutro? Dopiero wróciłam i naprawdę jestem zmęczona.

-Dzisiaj lecę do Londynu- jedno zdanie. Kilka słów, które Jesse mówił do mnie już wiele razy. Ale nigdy nie znaczyły tyle ile w tym momencie. Nigdy słysząc te słowa serce nie zaczynało mi szybciej bić. Wybrał ją. Nie miał lecieć do Londynu. Znałam jego grafik. Oczywiście, nie dokładnie, ale wiedziałam kiedy wyjeżdżał i nie miał wyjechać tym razem.

-Nie lecisz do Londynu- powiedziałam nieco spanikowana. Nagle poczułam się dziwnie rozbudzona. Wiedziałam, że mój organizm zaczął produkcję adrenaliny. Nie mogłam stać w miejscu, zachciało mi się pić dlatego odwróciłam się i postanowiłam iść do salonu gdzie stał kubek z moją herbatą.

-Lecę i wiem, że jesteś zmęczona, ale to nie potrwa długo- powiedział kiedy szedł za mną a ja wcale nie chciałam tego słyszeć. Jak mógł ją wybrać? Jak mógł mi to zrobić?

-Jesse nie. Nie mów tego. Pogadamy jutro, nie teraz- nie docierało do mnie to co się działo.

-Ali spokojnie, wszystko będzie dobrze- powiedział i wziął kubek z moich dłoni. Nie wiedziałam nawet, że go wzięłam do rąk.

-Wybrałeś ją- powiedziałam bardziej do siebie niż do niego.

-Nie wybrałem jej- odparł spokojnie.

-Wybrałeś. Jak mogłeś ją wybrać?- zapytałam z wyrzutem i spojrzałam na nasze złączone dłonie.

-Wybrałem ciebie. Właściwie co to był za wybór? Nie musiałem się zastanawiać przez choćby minutę. Zawsze wybrałbym ciebie- powiedział i uśmiechnął się do mnie nieznacznie. Nie miałam siły stać dlatego usiadłam na kanapie a chłopak usiadł obok mnie.

-Lecisz do Londynu. Za dwa dni mieliśmy zacząć nagrywać. Miałeś być ze mną.

-Ali obiecałem ci, że cię nie zranię. Obiecałem to i nie dotrzymałem tej obietnicy- jak mógł mówić coś takiego skoro jedyną osobą w tym związku, która raniła byłam ja.

-Jeśli myślisz o Jess sama się prosiłam, mogłam ci powiedzieć wcześniej co zrobiła.

-Nie chodzi o nią. Gdyby chodziło o nią wszystko byłoby takie proste. Ale problem polega na tym, że nie chodzi o Jessicę. Chodzi o ciebie. Chodzi o to, że wiem, że nie jesteś ze mną szczęśliwa a ja nie chcę cię unieszczęśliwiać. Nie chcę być powodem twojego nieszczęścia.

-Mylisz się. Tak bardzo się mylisz. Jesteś dla mnie za dobry. I jestem szczęśliwa- mój głos zdradzał wszystko. Jak zwykle w sytuacji stresowej zrobił się nieprzyjemnie wysoki.

-Ali nie jestem głupi i ślepy. Odkąd pojawił się Harry ty zniknęłaś. Właściwie nigdy nie byłaś na sto procent, ale wcześniej było dobrze. Teraz jest Harry i ty jesteś z nim, nie ze mną- Jesse był z kolei spokojny. Jakby wszystko sobie zaplanował i pogodził się z tym co się działo.

-Harry to przeszłość, powtarzałam ci to wiele razy.

-Wiem i wiem też, że nie kłamiesz kiedy to mówisz. Wiem, że w to wierzysz. Wierzysz we własne słowa i sama nie dopuszczasz do siebie prawdy. A prawda jest taka, że nie mogło się nam udać. Na początku wydawało mi się, że jest inaczej, ale oboje wiemy, że nas nie ma już od dawna. Wiem, że cię męczę…

-Nie męczysz mnie. Dlaczego tak mówisz? Dlaczego to wszystko mówisz? To przez Jess, prawda? Ona ci namieszała!

-Ali od miesiąca planowałem ci to powiedzieć i Jessica naprawdę nie odgrywa w tym żadnej roli. Po prostu chcę żebyś była szczęśliwa i sam też chcę być szczęśliwy. Kocham cię, ale nie chcę stracić życia na czekaniu aż odwzajemnisz moje uczucia.

-Przecież wiesz, że cię kocham.

-Ale nie tak jak powinnaś. Nie zaprzeczaj, bo oboje wiemy, że to prawda. Wiem, że mnie kochasz, wiem, że nie chcesz mnie ranić. Ale kochasz mnie nie tak jakbym tego chciał i mimo tego, że robisz to nieświadomie ranisz mnie Ali. Zrozumiałem, że to nie ma sensu i przyszłości u Jona. Ale nie kiedy zniknęłaś. Wszystko we mnie uderzyło gdy zobaczyłem jak na niego patrzysz. Jak przeżywasz to, że on patrzy na ciebie i zrozumiałem, że nie mamy przyszłości, bo nas już nie ma.

-Nigdy nie chciałam cię ranić. Jesse pomogłeś mi. Kiedy byłam na skraju. Pomogłeś mi jak nikt inny. Zawdzięczam ci tak wiele… Przepraszam. Przepraszam cię za wszystko. Nie chciałam żebyś się czuł źle i przysięgam, że Harry i ja to przeszłość. Naprawdę- mówiłam nieco chaotycznie, ale nie wiedziałam co mam powiedzieć. Co się mówi w takiej sytuacji? Kiedy to ty jesteś tym złym?

-Nie masz mnie za co przepraszać.

-Nie zostawiaj mnie- poprosiłam chociaż wiedziałam, że to nie ma sensu.

-Ali wiesz, że tak będzie lepiej.

-Nie dla mnie- byłam największą egoistką świata mówiąc coś takiego w tym momencie.

-Ale dla mnie to najlepsze wyjście. Jedyne.

-Dlaczego nie chcesz dać mi szansy? Możemy spróbować jeszcze raz- naprawdę tego chciałam. Czułam, że jestem mu to winna.

-Cóż… Wydaje mi się, że jesteśmy z góry skazani na przegraną. Wiem, że nigdy nie przestałaś go kochać.

-Nie kocham go! Nie wiesz! Właśnie o to chodzi, że nie wiesz. Nie powiedziałam ci, bo chcę to wymazać z pamięci. On robił złe rzeczy. Kłamał. Cały czas kłamał. Spał z Jess, wyrzucił Steve’a. Ale to nie jedyne co zrobił. Wyrzucił Klaudię, przez niego nie pojechałam na ślub Zuzy.

-Ali nie musisz tego mówić. Szanuję to, że nie powiedziałaś mi o przeszłości, bo wiem, że miałaś powód. Nie musisz się teraz zwierzać.

-Ale ja chcę ci powiedzieć! Cięłam się Jesse. Nie radziłam sobie. Dlatego tak zareagowałam na widok Jess, bo ona się do tego przyczyniła. Prawie się zabiłam. Odratowali mnie w ostatniej chwili. Nie powiedziałam ci tego, bo nie chciałam żebyś mnie tak widział. Nie chciałam żebyś mnie taką znał. Słabą i do niczego. Przepraszam cię, tak bardzo za wszystko cię przepraszam. Powinnam ci powiedzieć wcześniej. Ale się bałam. Powrotu wspomnień i tego, że nie będziesz patrzył na mnie normalnie. Że będziesz patrzył przez pryzmat tego jaka kiedyś byłam i co zrobiłam. Musisz wiedzieć, że ci ufam. Jak nikomu innemu. Nie powiedziałam ci o przeszłości, ze strachu a nie przez bark zaufania- byłam głupia, że nie powiedziałam mu o wszystkim wcześniej.

-Wiem.

-Nie chcę cię stracić- powiedziałam cicho, właściwie do siebie, bo wydawało mi się, że nie powinnam tak mówić. Nie w tym momencie, kiedy jest już po fakcie.

-Nie stracisz. Chcę żebyś wiedziała, że zawsze możesz na mnie liczyć. Gdybyś miała jakieś problemy, gdyby było źle, zawsze ci pomogę. Nie wyobrażam sobie nawet przez co musiałaś kiedyś przejść. Teraz jesteś dla mnie jeszcze silniejszą osobą. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego jak bardzo inspirująca jesteś- Jesse to najwspanialszy chłopak na świecie. Straciłam go przez własną głupotę.

-Czuję się tak okropnie- wyszeptałam i po prostu się do niego przytuliłam. Nie chciałam żeby Jesse odchodził. Nie chciałam zostawać sama, ale nie wiedziałam co mam powiedzieć żeby go przekonać do siebie i nie okłamać. Wiedziałam, że muszę być z nim szczera. W tym momencie na to zasługiwał i chociaż tyle mogłam mu dać. –Wiem, że późno zebrało mi się na szczerość, wiem, że mogłam ci powiedzieć wszystko już dawniej. Ale musisz skoro już zaczęłam mówić to chcę tylko powiedzieć, że na początku naprawdę mnie zauroczyłeś, ale to, że coś między nami się wypaliło to nie przez Harry’ego. To przeze mnie. To moja wina, bo kiedy zauroczenie minęło przestałam czuć to coś… Wiem, że brzmię teraz jak podła suka. Wiem i przepraszam. I chcę powiedzieć, że mogę spróbować się zmienić. Nie, ja obiecuję, że się zmienię. Kocham cię i przysięgam, że cię pokocham tak jak na to zasługujesz, pokocham cię tak jak tego chcesz. Tylko daj mi czas.

-Gdyby życie było takie proste i pewne sprawy załatwiałby czas…- westchnął i spojrzał na mnie a smutek, który był wypisany na jego twarzy powodował, że byłam po prostu miażdżona przez poczucie winy. –Ali nie mogę cię zmusić do pokochania mnie. I przyznam ci się szczerze, że gdybym posiadał taką moc, zrobiłbym to. Cóż, jestem samolubny. Ale tak się nie da. Po prostu. Nie możemy się już dłużej męczyć. Ty próbując mnie pokochać a ja udając, że mnie to nie rusza.  

-Przysięgam, że mogę spróbować, mogę się bardziej starać…- naprawdę mogłam to zrobić. Jesse był moim stałym punktem. Chciałam by ze mną był. Naprawdę tego chciałam i nie zdawałam sobie z tego sprawy aż do tego momentu. Byłam gotowa zerwać wszelkie kontakty z Harrym, mogłam wrócić do poprzedniego stanu kiedy udawałam, że Harry nie istnieje. Chciałam to zrobić dla Jesse’ego. Czułam, że jestem mu to winna, że powinniśmy spróbować wszystko naprawić. Moglibyśmy wyjechać gdzieś na tydzień czy dwa. Skupiłabym się tylko na nim. Boże przecież on nie może mnie zostawić.

-Wiem, ale to nic nie da. Prędzej czy później będziemy tak nieszczęśliwi, że i tak się rozstaniemy. Nie ma sensu tego ciągnąć i się oszukiwać. Wiesz, że mam rację. Poukładaj sobie wszystko i zrób to co podpowiada ci serce- mnie masz racji! Okej, może i masz, ale co z tego! Nie mogę robić tego co podpowiada mi serce, bo ono jest upośledzone! Gdyby było mądre pokochałoby ciebie, nie żyłoby przeszłością i nie kochałoby osoby, która je zmaltretowała i się nim bawiła. Nie kochałoby kogoś kto rozerwał je na strzępy, kochałoby kogoś kto pomógł je posklejać.

-Moje serce jest głupie. Jego iloraz inteligencji wynosi minus jeden- przyznałam a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Smutny. Bardzo smutny.

-Najwyraźniej serca już tak mają, bo moje też nie jest mądre- powiedział i spojrzał zegarek.

-Nie idź.

-Muszę. Inaczej nie zdążę na samolot- chłopak puścił moją dłoń i się ode mnie odsunął.

-Jesse jest mi bardzo przykro, nigdy nie chciałam wyrządzić ci krzywdy, przysięgam.

-Wiem- powiedział, uśmiechnął się nieznacznie, popatrzył na mnie, wstał i ruszył kierunku wyjścia. Zostawiał mnie. Kolejna osoba, która odchodziła ode mnie. Co było ze mną nie tak?  

-Naprawdę musisz tam lecieć?- byłam żałosna. Oczywiście, że musiał, bo chciał przede mną uciec.

-Nie. Nie muszę, ale chcę. Muszę się wyleczyć. Nie wiem ile czasu to potrwa, ale muszę się od ciebie odciąć- mówił idąc w stronę wyjścia. Kiedy stanął przy drzwiach odwrócił się i patrząc mi prosto w oczy wypowiedział słowa, które uświadomiły mi jak wielką krzywdę mu wyrządziłam. –Nie wiem kiedy tutaj wrócę, nie wiem kiedy się spotkamy. Bo Ali nie chcę cię widzieć. Naprawdę.

-Rozumiem- i to za dobrze.

-Oczywiście gdyby się coś działo, jakaś kryzysowa sytuacja, gdyby było źle, gdybyś miała problem zawsze możesz na mnie liczyć- Jesse był dobry. Po prostu dobry. Niewielu ludzi, których spotkałam w życiu było tak dobrych i bezinteresownych jak on.

-Przepraszam cię za…- chciałam go przepraszać za wszystko, ale on mi przerwał.

-Przestań.

-Nie mogę przestać.

-Ali jestem duży, poradzę sobie. Pocierpię, napiszę kilka piosenek, no może z kilkadziesiąt… Będę męską wersją Taylor Swift i wydam płytę w całości poświęconą tobie i naszemu związkowi, obsmaruję cię w kilku piosenkach, nagram własną wersję ‘I Know You Were Trouble’ i będziemy kwita.

-Ten żart nie był śmieszny.

-Był.

-Nie był, ale jeśli chcesz zrób to. Zmieszaj mnie z błotem. Masz prawo mnie nienawidzić- powinien to czuć.

-Jakaś ty niemądra. Jak mógłbym cię nienawidzić?

-Powinieneś- przyznałam. –Poza tym niemądra to moje drugie imię…- powiedziałam i zapanowała cisza. Ale nie taka niezręczna. Bo niezręczna to mało powiedziane. Mnie ta cisza po prostu miażdżyła. Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale nie wiedziałam co.

-Czas na mnie.

-Przepraszam- powiedziałam po raz kolejny i zrobiłam coś samolubnego. Wiedziałam, że on prawdopodobnie tego nie chce, ale musiałam go przytulić tym bardziej, że to prawdopodobnie ostatni raz kiedy mogłam to zrobić. Ulżyło mi kiedy chłopak objął mnie tak samo mocno jak ja jego.

-Ali naprawdę muszę iść- powiedział po chwili i wyswobodził się z moich ramion. Spojrzał na mnie i zamierzał wyjść, ale ja musiałam mu coś powiedzieć. Musiałam go ostrzec.

-Jesse… Wiem, że nie chcesz zwolnić Jess, ale uważaj na nią, okej? Nie znasz jej tak dobrze jak ja. Nie pozwalaj jej wejść w twoje życie prywatne, bo wykorzysta to w mediach, wykorzysta to przeciwko tobie. Nie słuchaj kiedy powie, że masz się zmienić, bo jesteś idealny taki, jaki jesteś. Rób to co robiłeś do tej pory a ona niech zajmuje się tym czym agent musi się zajmować. No i przede wszystkim jej nie ufaj. Ona nie jest dobrym człowiekiem. Jest toksyczna i wcale nie chce dla ciebie dobrze, bo jej nigdy nie będzie chodzić o ciebie, zawsze będzie chodzić o nią, o to czego ona chce. Musisz mi obiecać, że będziesz na nią uważać, że nie zapomnisz o tym, że cię przed nią ostrzegałam i gdyby coś się działo, gdybyś miał jakieś podejrzenia co do niej obiecaj, że dasz mi znać, obiecaj, że zwrócisz się z tym do mnie bo przysięgam, że zrobię wszystko co w mojej mocy by ci pomóc.

***

-Szło mi tragicznie, nie wiem co zrobię jak wena nie zacznie mi dopisywać-wyjęczałam zrezygnowana. Po odejściu Jesse’ego zrezygnowałam z piosenek, które pisał ze mną, albo takich, które mi po prostu dał. To byłoby nie fair w stosunku do niego.

-Musisz się wziąć w garść. Może powinnaś przyjechać tutaj na jakiś czas, pobyt w domu zawsze działa na ciebie korzystnie- powiedziała Zuzka. Jakie to szczęście, że istnieje coś takiego jak Skype i mimo tysięcy kilometrów mogłam z nią rozmawiać i ją widzieć. Co prawda na ekranie laptopa, ale lepsze to niż nic.

-Nie mam czasu na powrót do domu. Wytwórnia chcę płytę i musze im ją dać. Od ponad tygodnia łażę do tego cholernego studia i nic!- westchnęłam z frustracją. Minęło dokładnie dziesięć dni od odejścia Jesse’ego i miałam wrażenie, że z nim odeszła moja wena. Zastanawiałam się co zrobić żebym odzyskała natchnienie i zapał. Może gdybym płakała… Może powinnam dopuścić do siebie to co się stało, ale ja nie umiałam. Nie płakałam kiedy Jesse odchodził, kiedy mnie zostawiał. Nie uroniłam choćby łzy i nie płakałam też przez te dziesięć dni. Skupiałam się tylko na pracy i chyba przez to miałam blokadę. Robiłam wszystko by nie myśleć o Jessem, bo kiedy tylko zaczynałam to robić zalewały mnie wyrzuty sumienia i coś jeszcze. Pewna myśl. Nie było już przeszkody, zahamowania. Związek z Jessem był moim hamulcem, który wciskałam kiedy był przy mnie Harry. Teraz nie miałam tego hamulca i cholernie się bałam, że dam się ponieść. Że przesadzę i się roztrzaskam. Takie myślenie tylko wpędzało mnie w jeszcze większe poczucie winy bo było strasznie przedmiotowe a Jesse nie zasługiwał na to by myśleć o nim w ten sposób. I tak napędzałam to błędne koło dlatego starałam się myśleć tylko o pracy, ale im bardziej się starałam tym gorzej mi wychodziło. Pisanie piosenek, w moim przypadku, zawsze opierało się o moje własne doświadczenia. „Canonnball” napisałam po tym jak przeszłam załamanie, opisałam w nim swoje mroczne dni i walkę o to by się wyrwać i zacząć żyć. Teraz nie umiałam pisać bo nie umiałam myśleć o nikim innym tylko na przemian o Jessem i Harrym i to było tak porąbane i pogmatwane, że sama tego nie rozumiałam. Zachowywałam się nieprofesjonalnie, bo nie umiałam odgraniczyć życia zawodowego od prywatnego. Właściwie zawsze tak było, ale tym razem było to milion razy bardziej nasilone.  

-Ali nie nakręcaj się tak, przecież Olivia załatwi ci więcej czasu.

-Jestem beznadziejna…- chciałam użalać się nad sobą dalej, ale usłyszałam dzwonek do drzwi.

-Czekasz na gości?

-Nie wiem, nie umawiałam się z nikim, poza tym jest już późno. Może to Kurt, jemu też się użalałam nad sobą, może postanowił mnie pocieszać.

-W takim razie oddaję mu pałeczkę. Daj znać jutro czy wena wróciła.

-Już teraz mogę ci powiedzieć, że nie wróci- wydęłam głupio dolną wargę i westchnęłam najgłośniej jak potrafiłam.

-Dobra Ali kończymy, bo ktoś ci tam się nieźle dobija do drzwi- powiedziała Zuzka kiedy mieszkanie znowu wypełnił hałas spowodowany przez dzwonek.

-Jest po dwudziestej trzeciej, mogę udawać, że śpię.

-Jesteś niemożliwa, idź otwórz, paaa!- wykrzyczała wesoło i się rozłączyła. Mruknęłam pod nosem ‘pa’, którego i tak już nie słyszała, zamknęłam laptopa po czym zwlekłam się z łóżka i w ślimaczym tempie zaczęłam iść w stronę drzwi.

-Idę! Już! Pali się czy co?! - zaczęłam się wydzierać, bo przeżyłam mini zawał gdy osoba, która przyszła mnie odwiedzić znowu nadusiła na dzwonek. Przyspieszyłam kroku i potknęłam się o niewidzialną przeszkodę aż w końcu dotarłam do przedpokoju. Otworzyłam drzwi a kiedy to zrobiłam nie mogłam uwierzyć to co widzę. Skąd on wiedział gdzie mieszkam? –Harry? Co ty tu…

-Ali… Ali pomóż mi.

Hej!!!! Jaram się bo to już 15 rozdział!!! A licząc 55 tamtej części to 70!!! A dodając prolog i epilog to 72 XD

Na początku wstawiam tłumaczenie cytatu z początku rozdziału:

„Pamiętasz nasze dawne pragnienia?

Teraz wszystkie wspomnienia prześladują

Naszym przeznaczeniem było się rozstać

Nawet gdybyśmy bardzo się starali

Ten związek i tak by się rozleciał

Nie byliśmy sobie przeznaczeni”

Cytat pochodzi z piosenki, która pojawiła się w rozdziale czyli Already Gone w wersji Sleeping At Last (jest to cover, oryginał śpiewa Kelly Clarkson), kiedy usłyszałam tę wersję pierwszy raz wiedziałam, że wykorzystam ją podczas rozstania Ali i Jesse'ego XD Jest idealna dla nich!

Kolejny rozdział pojawi się za dwa tygodnie (jeśli dobrze pójdzie :/)

Przepraszam za błędy!

Dzisiaj notka będzie krótka :D

Do następnego!

PS I love youuu all! <3